ΟΧΙ ΔΕ ΧΩΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΑΙΔΙΑ!




Τα Μικρά Τερατάκια τελευταία φορά στην τάξη
και για πάντα στο ίντερνετ:




Έφτασε η μέρα του χωρισμού...


Σκορπίσανε πια τα Μικρά Τερατάκια. Άλλος για Σίφνο, άλλο στο χωριό, άλλος για κατασκήνωση. Και σε μια βδομάδα αρχίζουν και οι αναχωρήσεις για χώρες μακρινές.


Δύσκολο ως απίθανο να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί. Όχι τουλάχιστον από κοντά. Όμως εδώ, στο διαδίκτυο, θα υπάρχει πάντα ανοικτός ο τόπος συνάντησης. Και θα περιμένει όλους να γράψουν τα νέα τους. Να ανεβάσουν φωτογραφίες, βίντεο, μουσικές... Αρχή κάνουμε από σήμερα με το βίντεο της τελευταίας μέρας στο σχολειό. Αλλά και με φωτογραφίες για όσους δεν καταφέρνουν να δουν βίντεο:

Το κουδούνι χτυπάει για τελευταία φορά. Όλα τα Μικρά Τερατάκια μπαίνουν στις γραμμές...

Όλα τα κορίτσια της τάξης μας ανεβαίνουν στο κεφαλόσκαλο για την τελευταία προσευχή...

Τα σκαλοπάτια που διαβήκαμε αμέτρητες φορές άλλη φορά δε θα ανεβούμε...


Ο Ζυμαρούλης είναι πολύ λυπημένος...

Γεια σας παιδιά.




Είμαι ο Ζυμαρούλης. Με θυμάστε; Το μικρότερο μικρό τερατάκι, ντε;

Λοιπόν, πρέπει να σας πω ότι είμαι πολύ στενοχωρημένος. Θα έλεγα σχεδόν δυστυχισμένος...

Τόσο που μου έρχεται να βάλω τα κλάματα... Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά αλλιώς τελείως τα περίμενα και αλλιώς μου ήρθαν. Βέβαια η κυρία Μαριορή με μαλλώνει που γκρινιάζω. Και μου λέει να σκεφτώ και τα παιδάκια της Μιανμάρ και τα παιδάκια της Κίνας. Τι να πω; Έχει δίκιο... Αλλά κι εγώ ψυχούλα έχω. Και η ψυχούλα μου είναι πολύ στενοχωρημένη. Πάω να σκάσω σας λέω από τη στενοχώρια μου... Γι' αυτό και τρύπωσα εδώ να σας τα πω μήπως και καταλάβει κανείς τον πόνο μου.

Λοιπόν, ακούστε τι μου συμβαίνει. Την περασμένη βδομάδα που λέτε, έρχεται μια μέρα χαρούμενη η κυρία Μαριορή και τι μου λέει; Πως θα πηγαίνουμε στο εργαστήρι της πληροφορικής δυο φορές την εβδομάδα και θα δουλέψουμε παρέα με ένα από τα Μικρά Τερατάκια για να ολοκληρώσουμε το πρόγραμμά μας στο ίντερνετ.

Πέταξα τη σκούφια μου στον αέρα! Και για την ιδέα αλλά και για το Μικρό Τερατάκι... Δε θα σας πω όνομα, λένε πως δεν πρέπει να λέμε τα αληθινά μας ονόματα στο διαδίκτυο. Θα σας πω όμως ότι είναι ο καλύτερος φίλος μου από όλα τα Μικρά Τερατάκια. Και μη με παρεξηγήσετε... Όλα τα αγαπώ, εννοώ όλα τα Μικρά Τερατάκια. Αλλά το συγκεκριμένο το αγαπώ λίγο παραπάνω. Και θα σας πω και το γιατί.

Όταν πριν τρία χρόνια περίπου πήγα για πρώτη φορά στην τάξη τους, ρώτησα όλα τα παιδάκια ποιο με θέλει κοντά του. Να έχω κι εγώ παρεούλα και να με βοηθάνε στα μαθήματα. Όλοι όμως είχαν διπλανό και κανένα δεν ήθελε να χωρίσει από το φίλο του. Τα καταλαβαίνω, έτσι είμαι κι εγώ με τους φίλους μου... Πάνω λοιπόν που είχα απελπιστεί και ήμουν έτοιμος να φύγω, πετιέται ξαφνικά ένα χεράκι. Εδώ, μου λέει. Έλα, εδώ. Εγώ σε θέλω δίπλα μου. Είμαι κι εγώ μόνος μου και δεν έχω παρέα. Έλα, θα γίνουμε φίλοι!

Να μη σας τα πολυλογώ... Σε λίγο καιρό ήμασταν αχώριστοι. Μαζί στο μάθημα, μαζί και στην αυλή. Μαζί και στις σκανταλιές... Ε, τι φίλοι ήμασταν; Οι φίλοι τα μοιράζονται όλα!!!

Έπειτα όμως τα παιδιά μεγάλωσαν. Κι εμένα δε με ξαναπήρε η κυρία Μαριορή στο σχολείο. Ρωτούσα όμως και μάθαινα τα νέα τους και πιο πολύ του φίλου μου. Η χαρά μου ήταν μεγάλη γιατί μάθαινα πως τώρα ήταν φίλος με όλα τα παιδιά και περνούσε πολύ ωραία. Καμιά φορά μου έστελνε και ο ίδιος τα νέα του με τις ωραίες ζωγραφιές που μόνο εκείνος ξέρει να φτιάχνει. Όχι να το παινευτώ, αλλά ο φίλος μου είναι μεγάλο ταλέντο στη ζωγραφική. Και όχι μόνο στη ζωγραφική. Πάει τώρα ένας χρόνος που όλοι μείναμε με το στόμα ανοιχτό όταν είδαμε τις φωτογραφίες του. Απίθανες! Δεν έχω ξαναδεί ποτέ καλύτερες!

Όταν μάλιστα ανοίξαμε το blog, η κυρία Μαριορή έφτιαξε με τις φωτογραφίες του και βίντεο. Τι την επίσκεψη στο Αβέρωφ, τι τη γιορτή της Τετάρτης, το αποκριάτικο πάρτι, την πρόβα για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου... Όλοι καμαρώναμε που τον είχαμε κοντά μας.

Έτσι λοιπόν κατέβηκε η ιδέα στην κυρία Μαριορή, να τον παρακαλέσει να μας βοηθήσει στο εργαστήριο του σχολείου για να ολοκληρώσουμε το πρόγραμμα στο ίντερνετ. Αλλά ... λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο... ή μάλλον χωρίς την εταιρεία που μας δίνει το ίντερνετ.

Πάμε που λέτε στο εργαστήριο, προσπαθούμε να μπούμε στο ίντερνετ... Τίποτε! Ξαναπροσπαθούμε, πάλι τίποτε. Μια και δυο πήγαμε να ρωτήσουμε τι συμβαίνει. Και τότε μάθαμε πως το ίντερνετ είναι κομμένο! Και πως δεν ξέρουν πότε θα ξαναέρθει!

Και τώρα τι κάνουμε; Πέστε μου, σας παρακαλώ! Πώς θα το λύσουμε αυτό το πρόβλημα; Τα παιδιά σε ένα μήνα τελειώνουν και θα φύγουν από το σχολείο. Δεν είναι κρίμα και άδικο έτσι να μείνει στη μέση η ωραία μας προσπάθεια;

Κι εγώ; Κρίμα δεν είμαι κι εγώ; Που ήθελα να ξαναβρεθώ με το φίλο μου, τελευταία ευκαιρία πριν φύγει για πάντα και χαθούμε;

Σας παρακαλώ. Κάντε κάτι να μας βοηθήσετε. Γιατί από τη μέρα που το έμαθα είμαι πολύ στενοχωρημένος και όλο κλαίω. Θέλετε να είναι κόκκινα τα ματάκια μου από το κλάμα; Το αντέχει η καρδιά σας να με βλέπετε έτσι;

Βέβαια, η κυρία διευθύντρια μας κάλεσε στο δικό της γραφείο, να δουλέψουμε στον υπολογιστή της. Αλλά δεν είναι το ίδιο. Εμείς θέλαμε να ετοιμάσουμε με το φίλο μου το πρόγραμμα για όλα τα παιδάκια. Για όλα τα Μικρά Τερατάκια. Και να έρχονται και εκείνοι την ώρα της πληροφορικής και να μας καμαρώνουν για όσα κάνουμε. Και όχι να τα βλέπουμε μόνο εμείς!

Και είναι κρίμα και τα υπόλοιπα παιδιά. Που δε θα μπορέσουν όπως πάμε να ξαναδούν ούτε το blog ούτε το φόρουμ της τάξης. Μόνο λίγοι που έχουν ίντερνετ στο σπίτι τους θα μπορούν να μπαίνουν. Οι άλλοι;

Ελπίζω κάποιος να μας λυπηθεί και να μας βρει μια λύση. Κι εμείς, υπόσχομαι, θα κάνουμε ό,τι καλύτερο περνά από το χέρι μας για να αποδείξουμε πως αξίζαμε τη βοήθεια.

Μην αργήσετε όμως, ε; Γιατί τρέχει ο χρόνος και η χρονιά κοντεύει να τελειώσει...

Πολλά φιλάκια

Εγώ, ο Ζυμαρούλης

Ο Μάιος μας έφτασε...

Όχι μόνο μας έφτασε αλλά κοντεύει πια στα μισά του...

Ο Μάιος, ο Μάης, ο μήνας των λουλουδιών. Έστω και καθυστερημένα ας θυμηθούμε τα έθιμά του:



Μάη μ' Μάη μ' χρυσομάη μ'
τι μας άργησες
και δε φάνηκες,
να μας φέρης τα λουλούδια
και την άνοιξη;

Με τέτοια τραγούδια κάποτε καρτερούσαν οι άνθρωποι το Μάη, το μήνα των λουλουδιών και της ... μαγείας, καθώς η συνήχηση του ονόματος - μάγια, μαγιάτικος - φούντωνε τις προλήψεις και τις λαϊκές δοξασίες. Γι' αυτό και πλήθος τα έθιμα για την υποδοχή του "μαγικού" μήνα Μάη. Σας μεταφέρουμε ορισμένα από τα πιο ενδιαφέροντα που εντοπίσαμε στο βιβλίο του λαογράφου Γεωργίου Μέγα, "Ελληνικές Γιορτές και Έθιμα της Λαϊκής Λατρείας", Εκδόσεις Εστία.

Στην Πάργα:

Από το πρωί της Πρωτομαγιάς τα παιδιά εγύριζαν τα σπίτια και τραγουδούσαν το τραγούδι του Μαΐου στεφανωμένα με λουλούδια και κρατώντας στα χέρια τους μεγάλους κλώνους πορτοκαλιάς ή νεραντζιάς, γεμάτους άνθη. Ετραγουδούσαν:


Εμπήκε ο Μάης, εμπήκε ο Μάης, εμπήκε ο Μάης ο μήνας,

ο Μάης με τα τριαντάφυλλα κι ο Απρίλης με τα ρόδα.

Μάη μου, Μάη δροσερέ κι Απρίλη λουλουδάτε...

Το Μαγιόξυλο

Στην Κέρκυρα περιφέρουν τη μέρα αυτή κορμό τρυφερού κυπαρισσιού, ίσιου και φουντωτού. Τον έχουν σκεπασμένο με κίτρινες μαργαρίτες και άλλα άνθη, του κρεμούνε κι ένα στεφάνι. Από τα χλωρά κλαδιά του δένουν μεταξωτά μαντίλια, ζωνάρια και κορδέλες. Από το στεφάνι τέλος κρεμάνε φρούτα (μούσμουλα κλπ) και χορταρικά πρώιμα.


Με το μαγιόξυλο αυτό οι νέοι εργάτες, ντυμένοι γιορτινά με κατάσπρα παντελόνια και πουκάμισα, με κόκκινα ζουνάρια και κόκκινα μαντήλια στο λαιμό, γύριζαν την πόλη, τραγουδώντας το Μάη, με τη συνοδεία ενός ντεφιού κ' ενός ατσαλένιου τριγώνου.

Το Μαγιόπουλο


Αλλού, όπως στον άγιο Λαυρέντιο του Βόλου, ο Μάης ενσαρκώνεται στο Μαγιόπουλο, ένα παιδί στολισμένο με λουλούδια. Χορός από προσωπιδοφόρους το συνοδεύουν τραγουδώντας τα Μαγιάπριλα τραγούδια τους στους δρόμους του χωριού, ενώ χορεύει το Μαγιόπουλο.




Στη Ναύπακτο το Μαγιόπουλο το συντροφεύουν γέροι φουστανελάδες βαστώντας στο ένα χέρι κουδούνια στολισμένα με ανθισμένη ιτιά. Στη μέση το παιδί φορώντας στεφάνια από μαργαρίτες κίτρινες στο κεφάλι, στο λαιμό, στα χέρια, σ' όλο το κορμί, χορεύει, ενώ οι ημίχοροι των γέρων βροντάνε ρυθμικά με τη σειρά τους, τα χοντρά κουδούνια και λένε τραγούδια.


Στην Αγόριανη "χόρευεν ο Μάης κι ο κόσμος τον φίλευε μπαμπάκι κι αυγά, σιτάρι και λεφτά. Κι οι τσοπάνηδες ένα ποκάρι μαλλί." Στο Κεφαλόβρυσο "πολλοί εγίνοντο άλλοτε Μάηδες, δηλαδή γέμιζαν πρόσωπο, κεφάλι και κορμί με μαγιάτικα λουλούδια. Κρατώντας κ' ένα κουδούνι στο χέρι και τραγουδώντας το Μάη γύριζαν μαγαζιά και σπίτια και χόρευαν το Μάη. Και τώρα ακόμα την παραμονή της Πρωτομαγιάς και τη νύχτα γλεντάνε παιδιά και γεροντότεροι. Κρατούν βάγιες (κλάδους) από καρυά, χτυπούν κουδούνια τραγουδώντας το Μάη.

Η φωτογραφία είναι από την Πρωτομαγιά στη Νίσυρο, το 2007 και το blog Tera Amou

Η Πιπεριά

Το έθιμο το βρίσκουμε και στο Ξηροχώρι της Εύβοιας, συνδυασμένο με την παράκληση για τη βροχή. Εκεί ένας χωρικός ντυμένος σ' όλο του το σώμα με λουλούδια και με κλαδιά ελιάς, καρυδιάς και άλλων δέντρων, λέγεται Πιπεριά. Στο κεφάλι του έχει στεφάνι από λουλούδια και στο στήθος του ένα μεγάλο κουδούνι κρεμασμένο. Άλλοι πέντε ή έξι άντρες τον συνοδεύουν, καθώς γυρίζει από σπίτι σε σπίτι, και τραγουδούν, ενώ αυτός χορεύει:


Πιπεριά, γλυκιά ροϊδιά,
γλήγορα στον Αηλιά,
κι Αηλιάς στον ουρανό
για να βρέξει ο Θιος νερό
για τα στάρια, για τα κθάρια,
για τ' φτωχού τα παρασπόρια.

Κάθε στάχυ και πινάκι
και χερόβολο δεμάτι.
Γούρνες, γούρνες το κρασί,
αυλάκι' αυλάκια το νερό.
Πιπερός με το τσαπί
να στομώση το νερό.

Λέγοντας τους δύο τελευταίους στίχους, ένας από τη συντροφιά που ονομάζεται Πιπερός και έχει κι αυτός λουλούδια στο κεφάλι και κρατάει στα χέρια ένα τσαπί, αρχίζει να σκάβει ελαφρά τη γη, όσο να τελειώσει η επωδός. Εννοείται πως η Πιπεριά, που παριστάνει τη δύναμη της βλάστησης, βρέχεται από κάθε σπίτι με νερό, για να εξασφαλίσει τη βροχή που χρειάζεται η γη του Ξηροχωρίου και της πολυδίψαστης Ελλάδας για τη βλάστηση των φυτών.

Αλλά και άλλες μιμικές πράξεις περιλαμβάνουν τα έθιμα της Πρωτομαγιάς, που αποβλέπουν πιο άμεσα και πιο παραστατικά στην αναγέννηση της φύσης, την εξανάστασή της από τη χειμερινή νάρκη. Τις περισσότερες από τις πράξεις αυτές συναντάμε στη Βόρεια Ελλάδα.

Στην Πορταριά (πριν από 80 περίπου χρόνια), την Πρωτομαγιά μετημφιέζοντο πέντε πρόσωπα: το κορίτσι, ο γιανίτσαρος, όλο άρματα και ασήμι, ο γιατρός με ψηλό φράγκικο καπέλλο, και δύο άλλα πρόσωπα. Πηγαίναν εν πομπή ανά το χωρίον και στην πλατεία άρχιζεν η παράστασις. Ο γιανίτσαρος εδοκίμαζε να κλέψη το κορίτσι. Το κορίτσι από την τρομάρα του πέφτει λιγωμένο. Ακολουθούν μοιρολόγια και κοπετοί. Ο γιατρός ανασταίνει την κοπέλλα. Ακολουθούν χοροί, τραγούδια και χαρές.

Ο Ζαφείρης

Η παράσταση αυτή, δηλαδή η έκθεση του νεκρού κι η ανάστασή του, συνηθίζεται ακόμη, μ' ολότελα αρχαιότερη μορφή, στο Ζαγόρι της Ηπείρου. Εκεί, την Πρωτομαγιά (αλλά και όλη την άνοιξη), τα κορίτσια του χωριού, που βγαίνουν και βόσκουν τ' αρνάκια στα γρασίδια, παίζουν το Ζαφείρη.

Ένα παιδί - να πούμε το Μαγιόπουλο - κάνει τον πεθαμένο. Ξαπλώνεται απάνω στο χλωρό χορτάρι και τα κορίτσια τον στολίζουνε με άνθη και πράσινα κλαδιά. Ύστερα κάθονται τριγύρω και αρχίζουν το θρήνο και τον οδυρμό (τον κομμό, όπως λένε):

Για ιδέστε νιο που ξάπλωσα, για ιδέστε κυπαρίσσι!
Δε σειέται, δε λυΐζεται, δε σέρν' τη λεβεντιά του.
Ποιος σόκοψε τις ρίζες σου και στέγνωσ' η κορφή σου;
Τι μόκαμες, λεβέντη μου, τι μόκαμες, ψυχή μου!

Μήνα 'ναι και χινόπωρος, μήνα 'ναι και χειμώνας;
Τώρα ν έρθεν η άνοιξη ν έρθεν το καλοκαίρι,
παίρνουν κι ανθίζουν τα κλαδιά κ' οι κάμποι λουλουδίζουν,
έρθαν πουλιά της άνοιξης, έρθαν τα χελιδόνια,
για κ' η μεγάλη Πασκαλιά με το Χριστόν Ανέστη,
που ντυούνται νιοι στα κόκκινα, γερόντοι στα μουρέλια,
κ' εσύ, μωρέ λεβέντη μου, μέσα στη γη τη μαύρη,
πού να σειστής, να λυϊστής, να σύρς τη λεβεντιά σου;
Ξεσφάλισε τα μάτια σου!

Έπειτα φωνάζουν: Σήκου, Ζαφείρη, σήκου! και ο Ζαφείρης ξεπετιέται και τρέχουν όλοι τραγουδώντας στα χωράφια.

Το ίδιο έθιμο, με το όνομα Φουσκοδέντρι, τελείται την 1η Μαΐου (ή και όλη την άνοιξη) με τα ίδια τελετουργικά στοιχεία στην Καστανιά Στυμφαλίας. Παραθέτω περιγραφή του που ανακοινώθηκε από την κυρία Κ. Κακούρη, που παρακολούθησε την τελετή το 1951.

Όμιλος νέων εκλέγει τον πρωταγωνιστήν, νέον ή κόρην, για να υποδυθεί το νεκρόν και νεκροανασταινόμενον Φουσκοδέντρι. Εις ανοικτόν χώρον, κάτωθεν μεγάλων δέντρων, συγκεντρώνουν άνθη του αγρού, κλάδους δέντρων, φιδόχορτα, τέλος λίθους, δι' ων σχηματίζουν βάσιν τύμβου νεκρικού, ύψους 30 περίπου εκ. Εντός αυτού κατακλίνεται το Φουσκοδέντρι και υποκρίνεται τον νεκρόν. Αι νεάνιδες το ανθοστολίζουν, τοποθετούν στεφάνι εις την κεφαλήν του, φιδόχορτα ως λαμπάδας και μοιρολογούν. Τέλος το Φουσκοδέντρι ανασταίνεται. Μετά την ανάστασιν οι θρηνωδοί αρχίζουν πέριξ του κενού μνήματος χαρωπόν κύκλιον χορόν, με κορυφαίον το νεκροαναστηθέν και ανθοστεφανωμένον Φουσκοδέντρι, εκ δε των ανθέων του νεκροστολισμού πλέκουν μαγιοστέφανα. Σήμερον το δρώμενον τελείται την άνοιξιν, όταν έχουν και εάν έχουν διάθεσιν οι νέοι να διασκεδάσουν. Προ 30 όμως ετών ετελείτο μόνον την 1η Μαΐου εις τα βοσκοτόπια. Εκεί οι Καστανιώται έπλεκαν τα μαγιοστέφανά των εκ των ανθέων του νεκροστολισμού και επίστευον ότι, "όπως το Φουσκοδέντρι, έτσι θ' αναστηθή μες στα κλαδιά η φουσκοδεντριά."

Το έθιμο έχει την αρχή του στα Αδώνια* των αρχαίων που, όπως είπαμε πιο πάνω (σελ. 197), τελούνταν ομοίως την άνοιξη και συμβόλιζαν την ανάσταση της φύσης. Και όμοια είναι, όπως θα δούμε, τα σχετικά με τον "Κάνναβο", που τελούνται κατά τη Μεσοπεντηκοστή σ' ένα άλλο άκρο του Ελληνισμού, την Άνω Αμισό.

Πλήθος άλλο εθίμων της Πρωτομαγιάς ξεκινούν από την αντίληψη, ότι όλα ο Μάιος τα κάνει νέα. Μια νέα ζωή αρχίζει με την Πρωτομαγιά για τον άνθρωπο, όπως και για τη φύση. Γι' αυτό και σε πολλά μέρη όλα μέσα στο σπίτι πρέπει να ανανεωθούν. Πχ., στα Άγραφα, την Πρωτομαγιά αδειάζουν από το βράδυ τ' αγγειά. Δεν αφήνουν στάλα νερό μέσα. Το πρωί, νύχτα, παίρνουν τα κορίτσια τις στάμνες και πάνε στη βρύση, την αλείφουν με βούτυρο, τη στολίζουν με λουλούδια, παίρνουν νερό και το φέρνουν στο σπίτι. Με το νερό βρέχουν τις καρδάρες, τα μποτινέλια (κάδους), όπου κοπανούν το γάλα, και τα πρόβατα στο μαντρί. Βάζουν μικρά παιδιά να το κάνουν αυτό, που είναι καθαρά.

________________

* Για τα Αδώνια ο Γεώργιος Μέγας σημειώνει τα εξής:

Όπως είναι γνωστό, στη γιορτή του Άδωνη οι γυναίκες, ντυμένες πένθιμα, τοποθετούσαν επάνω σε νεκροκρέβατο κέρινα ομοιώματα του Άδωνη, τα "είδωλα", γύρω από τα οποία έβαζαν άνθη και τους λεγόμενους "κήπους", δηλαδή γλάστρες όπου είχαν φυτέψει μάραθα ή άλλα φυτά που γρήγορα μαραίνονται, αλλά και γρήγορα ξανανθίζουν, για να συμβολίσουν την πρόωρα μαραμένη νεότητα του Άδωνη, δηλαδή τη γρηγοροδιάβατη ακμή της άνοιξης, την οποία εκπροσωπούσε ο Άδωνης.

Ο Γεώργιος Μέγας μας πληροφορεί ότι παρόμοιο έθιμο αναβιώνει σήμερα στις Σέρρες κατά την περιφορά του Επιταφίου. Οι Σερραίες τοποθετούν εικόνα του Εσταυρωμένου ανάμεσα σε άνθη, αναμμένα κεριά και θυμιάματα. Δίπλα τοποθετούν ένα πιάτο φακής ή κριθαριού, την οποία έχουν φυτέψει, γι' αυτόν το σκοπό, κάποια μέρα της Μεγάλης Σαρακοστής. Το έθιμο αυτό, σημειώνει ο Γεώργιος Μέγας, συναντάται και σε άλλες περιοχές της Ανατολικής Μακεδονίας και θυμίζει τους κήπους του Αδώνιδος.

Χρόνια Πολλά!


Τα Μικρά Τερατάκια

σας εύχονται:

Καλή Ανάσταση!







Καλή Ανάσταση!

Τα Μικρά Τερατάκια εύχονται σε όλους:



Χαρούμενες και οι ευτυχισμένες οι μέρες της Λαμπρής!



Με υγεία και χαρά για όλον τον κόσμο!!!


Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας




Η γειτονιά μας, η Νέα Σμύρνη στην Αττική, ήταν κάποτε ονομαστή για τα χαριτωμένα μικρά σπιτάκια της και τους πανέμορφους κήπους που δημιουργούσαν τα εργατικά χέρια των πρώτων κατοίκων της πόλης, των προσφύγων από την άλλη Σμύρνη...

Σήμερα όμως η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά. Όσοι έχουν χρόνια να επισκεφθούν την πόλη μας, τρομάζουν να την αναγνωρίσουν. Οι παλιές μονοκατοικίες είναι πια είδος υπό εξαφάνιση κι εκεί που φύτρωναν γαζίες και βασιλικά, τριανταφυλλιές και γιασεμιά, λεμονιές και ελιές... και όσα άλλα έκαναν κάποτε παράδεισο τη Νέα Σμύρνη, σήμερα υπάρχει μπετόν! Πανύψηλες πολυκατοικίες αντικατέστησαν τα ταπεινά σπιτάκια και οι ανάγκες για γκαράζ εξαφάνισαν τελείως το χώμα από τους ακάλυπτους χώρους. Ποιους ακάλυπτους δηλαδή; Αφού κι αυτοί οι ελάχιστοι χώροι που στις πολυκατοικίες των προηγούμενων δεκαετιών άφηναν περιθώριο να φυτευτεί κανένα δεντράκι, σήμερα με το νέο οικοδομικό κανονισμό έχουν ελαχιστοποιηθεί τόσο που μόνο γλάστρες μπορεί κανείς πια να βάλει.

Αν ρωτήσετε τους παλιούς κατοίκους, ο καθένας θα έχει να σας διηγηθεί πολλά τραύματα ψυχής για τη φρικτή αυτή τσιμεντοποίηση της πόλης μας. Πόσες και πόσες αγαπημένες γωνιές και λατρεμένες εικόνες έσβησαν οριστικά όταν μια μέρα όρμησε ξαφνικά η μπουλντόζα και ο εργολάβος με το συνεργείο του:


Η μπουλντόζα "ξηλώνει" την αγαπημένη αμυγδαλιά στη γειτονιά μας... σε λίγο θα έρθει η σειρά και της αγριοφιστικιάς, του πιο μεγάλου και φουντωτού δέντρου στον κήπο.



Πίσω ακριβώς από τις πολυκατοικίες αυτής της φωτογραφίας είναι το σχολείο μας. Ένα τετράγωνο μόνο μας χωρίζει. Κάποτε, όταν πρωτοήρθαμε στη γειτονιά, το βλέπαμε από το μπαλκόνι. Και βλέπαμε και το βουνό του Αιγάλεω στο βάθος, το Φαληρικό κόλπο, τα καραβάκια να αρμενίζουν στη λαμπερή θάλασσα, τη Σαλαμίνα και την Αίγινα ακόμη στο βάθος. Έπειτα όμως ήρθε το ... τσιμέντο. Τέρμα πράσινο, τέρμα θέα...


Βέβαια δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει ότι είναι οι ανάγκες της σύγχρονης ζωής που αναγκάζουν σε τούτες τις αλλαγές. Η πρόοδος... Μπορεί κανείς να πάει κόντρα στην πρόοδο; Να σταματήσει την εξέλιξη; Θα τον πουν συντηρητικό και "κολλημένο" στο παλιό και ξεπερασμένο. Αναχρονιστικό και οπισθοδρομικό. Ουτοπιστή και άνθρωπο στενόμυαλο. Είναι πλούσια βλέπετε η γλώσσα μας όταν θέλεις να "στολίσεις" κάποιον. Η γλώσσα μας είναι. Η πόλη μας όμως δεν είναι πια. Ούτε πλούσια σε ομορφιά ούτε και στολισμένη από δέντρα και λουλούδια όπως κάποτε.


Ο καθένας από τους παλιούς μπορεί να διηγηθεί τις δικές του εμπειρίες. Θα σας πω κι εγώ τις δικές μου. Στη Νέα Σμύρνη έφτασα για πρώτη φορά την άνοιξη του 1982. Ως τότε έμενα στο κέντρο της Αθήνας, στην καρδιά δηλαδή της τσιμεντούπολης. Οι δικοί μου, κουβαλώντας μνήμες από το γενέθλιο τόπο μας, το καταπράσινο Πολύδροσο (όνομα και πράμα) της Θεσπρωτίας, αυτή τη συνοικία διάλεξαν για να μου χαρίσουν ένα δικό μου σπίτι.



Ένα χαρακτηριστικό τοπίο από το Πολύδροσο


Εγώ τότε ταξίδευα ακόμη, ναυτικός εκείνα τα χρόνια... το "δασκαλίκι" ήρθε αργότερα. (Βλέπετε, δεν αλλάζουν μόνο οι πόλεις εμφάνιση... αλλάζουν και οι ζωές μας.) Θυμάμαι ακόμη το γράμμα της μαμάς μου που με ενημέρωνε για το καινούριο σπίτι. Ήταν πολύ χαρούμενη γιατί στο πίσω μέρος, στον ακάλυπτο του τετραγώνου, υπήρχαν καταπληκτικοί κήποι, γεμάτοι δέντρα και λουλούδια. Μα και το όνομα της γειτονιάς ήταν ταιριαστό: Άνοιξη! Και ήταν αυτό ακριβώς που αντίκρισα κι εγώ σαν έφτασα εδώ πριν από 26 χρόνια. Καμία σχέση με την πλατεία Βάθης που πέρασα τα γυμνασιακά μου χρόνια. Εδώ, περπατούσες και έβλεπες μαργαρίτες στα χωματένια πεζοδρόμια. Και αμέτρητους ολάνθιστους κήπους. Και δέντρα καλλωπιστικά και άλλα φορτωμένα καρπούς. Αυτή δεν ήταν πόλη, ήταν περιβόλι!


Ήταν... Μα αργά και σταθερά στα χρόνια που ήρθαν άρχισε να αλλάζει. Δεν μπορώ να πω ότι δε νιώθω ενοχές για τούτες τις αλλαγές. Γιατί η πόλη άλλαξε για να μπορέσει να στεγάσει όλους εμάς που αποφασίσαμε να εγκατασταθούμε εδώ. Είμαστε κι εμείς όλοι οι νέοι της κάτοικοι αιτία του προβλήματος. Για το δικό μας το χατίρι εξορίστηκε το πράσινο και φύτρωσε το τσιμέντο. Να μην το ξεχνάμε αυτό!


Και όχι μόνο το πράσινο. Μαζί του εξορίστηκαν και οι παλιοί κάτοικοι! Εννοώ εκείνοι που κατοικούσαν την πόλη μας πριν ακόμη αρχίσουν να χτίζονται πολυκατοικίες. Πριν δύο χρόνια με μια σχετική έρευνα που έκαναν τα Μικρά Τερατάκια, (φύλλο 1ο, φύλλο 2ο - κάντε κλικ στις εικόνες για να τις διαβάσετε άνετα), διαπιστώσαμε με έκπληξη αυτό το στοιχείο. Την τεράστια αλλαγή στη σύνθεση του πληθυσμού της Νέας Σμύρνης. Μόλις το 3,4% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα τη δεκαετία του 1920, ενώ το 87,5% έφτασαν στην πρωτεύουσα μετά το 1950! Βέβαια, το στοιχείο αυτό έχει να κάνει και με την αύξηση του πληθυσμού, όμως δεν αρκεί η αύξηση και μόνο για να δικαιολογήσει το ελάχιστο ποσοστό παλιών κατοίκων. Και μας το βεβαιώνει αυτό και η προσωπική γνώση των γεγονότων και η γνωριμία με τα πρόσωπα της γειτονιάς. Μια τέτοια γνωριμία στάθηκε και η αφορμή για το σημερινό άρθρο...



Όπως κάθε πρωινό Κυριακής, καθόμουν στην κουζίνα με ένα φλιτζάνι καφέ και το λαπ τοπ ανοιχτό. Ξαφνικά άκουσα θόρυβο ασυνήθιστο από το ανοιχτό παράθυρο. Κάποιος περπατούσε στον κήπο του διπλανού σπιτιού. Το ασυνήθιστο έχει την πικρή εξήγηση πως το σπίτι εδώ και λίγους μήνες είναι ακατοίκητο. Η οικογένεια που μέχρι τότε έμενε εκεί, έφυγε ξαφνικά και μια ταμπέλα οικοδομικής εταιρείας εμφανίστηκε στο μπαλκόνι. Σφίχτηκε η καρδιά μου όταν την είδα:


Ένας κήπος λιγότερος στη γειτονιά μας!


Αυτή είναι η μία όψη του προβλήματος. Η άλλη είναι που χάνεις γείτονες που έζησες δίπλα τους για δεκαετίες. Και ούτε ξέρεις πια πού βρίσκονται. Τι απέγιναν.


Να όμως που σήμερα η τύχη μου χαμογέλασε. Ο θόρυβος στον κήπο δεν ήταν άλλος παρά τα βήματα του παλιού σπιτονοικοκύρη, του κ. Σπύρου Σ. Γνώριμος από πολλά χρόνια, όταν ακόμη ο γιος του ο Στέλιος, σπούδαζε στο σχολειό μας. Αργότερα έμαθα πως η μητέρα του κ. Σπύρου, η γριούλα που έβλεπα συχνά στον κήπο τους, ήταν δασκάλα κάποτε στο σχολειό μας. Δεν έτυχε ποτέ να τη γνωρίσω από κοντά. Αλλά και από το μπαλκόνι που την έβλεπα, ένιωθα μεγάλη συγκίνηση. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι της γειτονιάς έμαθαν τα πρώτα γράμματα στα χέρια της! Στενοχωρήθηκα πολύ όταν πριν λίγα χρόνια έμαθα πως πέθανε. Όσο και αν έτσι είναι η μοίρα μας, να πεθαίνουμε όλοι κάποτε.... Άνθρωποι, δέντρα, σπίτια...


Ο θάνατος όμως είναι θάνατος αλλά και ο ζωντανός ο χωρισμός είναι κι εκείνος πόνος. Γι' αυτό και χάρηκα πολύ σαν είδα τον παλιό γείτονα ξανά στο περιβόλι του. Γιατί περιβόλι το είχε φτιαγμένο με τα χεράκια του. Κατάφυτο και πάντα περιποιημένο. Με πολύ κόπο δικό του και προς τέρψη και ευχαρίστηση όλων των υπόλοιπων στη γειτονιά. Πόσες και πόσες φορές δεν τον είχα δει να σκαλίζει, να φυτεύει, να ξεχορταριάζει, να κλαδεύει, να ποτίζει... Ξέρετε, θέλει πολλή δουλειά ένας κήπος. Μπορεί το αποτέλεσμα να είναι μαγευτικό αλλά ο "κηπουρός" το πληρώνει με πολύ ιδρώτα. Όπως συμβαίνει δηλαδή πάντα με κάθε τι σπουδαίο. "Τα αγαθά κόποις κτώνται", έτσι έλεγαν οι αρχαίοι παππούδες μας.



Πανοραμική άποψη του περιβολιού του κ. Σπύρου.


Φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία... Βγήκα αμέσως στο μπαλκόνι και τον καλημέρισα. Όπως παλιά. Ρώτησα και έμαθα όλα τα νέα τους. Και του ζήτησα να τον βγάλω και μια φωτογραφία. Να τον θυμόμαστε, αφού έφυγαν πια οριστικά από τη Νέα Σμύρνη για άλλη περιοχή, πιο πράσινη και με λιγότερο τσιμέντο. "Ήρθαμε τα άγρια να διώξουμε τα ήμερα", άκουσα μέσα μου να ψιθυρίζουν οι ενοχές μου. Μα πίσω έχει η αχλάδα την ουρά... Η τιμωρία μας είναι που σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει πια αυτό το πανέμορφο περιβόλι. Εμείς φέραμε το τσιμέντο πρώτοι στο τετράγωνο, καιρός μας πια να πληρωθούμε με το ίδιο νόμισμα! Πονάει; Χμ, η αλήθεια ήταν πάντοτε πικρή...


Πέρα όμως από την πίκρα, χρωστάμε κι ένα μεγάλο ευχαριστώ. Στον κ. Σπύρο, φυσικά. Όλοι οι γείτονες! Για την ομορφιά που τόσα χρόνια μας πρόσφερε δωρεάν. Α, μην είμαστε και αχάριστοι, ε; Κι ακόμη του χρωστάμε τη συγνώμη μας. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, φταίμε κι εμείς που εκείνος αναγκάστηκε να αποχωριστεί τον κήπο του. Και είμαι βέβαιη πως η δική μας στενοχώρια για το τσιμεντένιο θηρίο που τους επόμενους μήνες θα θάψει την ομορφιά που γλύκανε τη ζωή μας για δεκαετίες, είναι πολύ μικρότερη από τη δική του. Και φυσικά και από της γυναίκας του και των παιδιών του που έζησαν και δούλεψαν το περιβόλι τους και το περπάτησαν. Ιδίοις χερσίν και ιδίοις ποσί και όχι μόνο όμμασι... Έχασα κάποτε κι εγώ ένα κήπο και ξέρω καλά τι σημαίνει τέτοια απώλεια. Πονάει σαν να χάνεις άνθρωπο αγαπημένο. Ίσως και περισσότερο...


Ήρθε λοιπόν σήμερα ο κ. Σπύρος επίσκεψη στο περιβόλι του. Ο εργολάβος δεν έχει βάλει ακόμη μπροστά... Και μάζεψε λεμόνια από τις βαρυφορτωμένες λεμονιές του:



Τις λεμονιές που τις σεβάστηκε φέτος ως και το χιόνι. Ίσως επειδή δε θα τις ξαναδεί... Το χιόνι, που πριν λίγα χρόνια μας πρόσφερε μια άλλη εξωτική όψη του περιβολιού, κάνοντας μας να ξεχάσουμε για λίγο πως ζούμε στην καρδιά μιας μεγαλούπολης:



Τότε ακόμη ζούσε και η μυγδαλίτσα που λίγο πιο πάνω είδατε τη μπουλντόζα να τη σωριάζει. Η μυγδαλίτσα που κάθε Φλεβάρη ζωντάνευε το όνομα της γειτονιάς: Άνοιξη!


Τώρα είναι η σειρά της ξαδερφούλας της. Της μεγάλης καρυδιάς που φύτεψε πριν λίγα χρόνια ο κύριος Σπύρος. Για πότε ξεπετάχτηκε... Θεόρατη έγινε. Κι ας έλεγε ο πατέρας μου, ερασιτέχνης κηπουρός κι αυτός:


"Πες στο γείτονά σου πως η καρυδιά θα του χαλάσει τον κήπο. Έχουν δηλητήριο τα φύλλα της και δεν αφήνουν τίποτε άλλο να μεγαλώσει κοντά της."


Αχ, πατέρα. Δεν πρόλαβε η καρυδιά να χαλάσει τίποτε. Μόνο να ομορφαίνει ήξερε στη σύντομη ζωή της. Μόνο που φέτος τη βλέπω να ξεπετάει φύλλα και με πιάνει μια στενοχώρια, άλλο πράγμα...



Άραγε θα προλάβει να τα βγάλει όλα; Δε θέλω ούτε να τη σκέφτομαι τη στιγμή. Να λείπω καλύτερα όταν θα ορμήσει το θηρίο. Γιατί τα δέντρα, να το σημειώσετε παρακαλώ, έχουνε ζωή. Και όταν τα κόβεις κάνεις έγκλημα. Σκοτώνεις και δολοφονείς εκείνη την ώρα. Και δικαιολογία καμιά δεν υπάρχει. Ούτε και η πρόοδος...

Στον κ. Σπύρο και στην οικογένειά του, που σήμερα θα φάνε τα πιο γλυκά λεμόνια της ζωής τους, τα τελευταία από το περιβόλι τους, αφιερώνω ένα μικρό ποιηματάκι που έγραψα κάποτε κοιτάζοντας από ψηλά τον κήπο τους και όλους τους άλλους όμορφους κήπους της γειτονιάς μας. Με το ευχαριστώ και τη συγνώμη μου:

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

12 Ιουνίου 1993


Μια καρυδιά, μια μυγδαλιά και
κι εκεί στη μέση μια ροδιά.
Και τις κοιτά και τους γελά
και βγάζει άνθια σαν χωνιά.

Καρπίσανε οι λεμονιές
κι οι μουσμουλοβερικοκιές.
Σε μια κοντούλα κερασιά
κάνουνε τα πουλιά φωλιά.

Σκαρφάλωσαν τα γιασεμιά,
ξάπλωσε χάμω η φραουλιά
κι η φουντωτή κληματαριά
κρέμασε χίλια δυο τσαμπιά.

Μια τοσοδούλα φοινικιά
στέλνει χαμόγελα φιλιά
στη φίλη της τη μπανανιά
Αχ, να 'τανε στην Αραπιά...

Ασημοντροπαλή ελιά
χρυσόκαρπη ροδακινιά
λουλούδια άσπρα, βυσσινιά
κόκκινα και μενεξελιά.

Κι εκεί, σε κείνη τη γωνιά,
ήταν θυμάμαι μια συκιά*.
Την κόψανε μια χειμωνιά
τους εμποδίζαν τα κλαδιά.

Δίπλα στην τριανταφυλλιά
γέννησε η γάτα μας γατιά
Τη νύχτα μες στη σιγαλιά
ακούς "νιαρ, νιαρ" στη γειτονιά.

Γλυκολαλούνε τα πουλιά,
γέμισε ο κήπος μας μιλιά.
Πετούν στα δέντρα, στα κλαδιά,
τρυπώνουνε στην καρυδιά.

Μέσα σε τόση ομορφιά
είναι ένας πόνος στην καρδιά
τα καναρίνια στα κλουβιά
και στα μπαλκόνια τα παιδιά...

___________

*ΥΣ Το "αστείο" είναι που η συκιά έσωσε κάποτε και ξανάβγαλε κλαδιά... Και φούντωσε. Μόνο που φούντωνε πάνω ακριβώς στην κουζίνα του κ. Σπύρου και έκρυβε όλο το φως. Ζήτησε, ξαναζήτησε ο άνθρωπος να την κλαδέψουμε λίγο, τίποτα εμείς. Η γνωστή αδιαφορία των σημερινών ανθρώπων της πόλης. Ωραία λοιπόν... Τώρα μας έμεινε αμανάτι η συκιά αλλά ο κήπος ... αποχαιρέτα τον!!!

Μόνη μας παρηγοριά πως γλίτωσε η ροδιά... Αυτή βλέπετε είναι σε κήπο πολυκατοικίας που χτίστηκε για να στεγάσει την ίδια οικογένεια που έμενε και παλιά και όχι εμάς τους ξενομερίτες... Είναι ο κήπος της Ελπίδας και του Νίκου και της Γεωργίας... έχει πολλά ακόμη παιδιά η πολυκατοικία τους αλλά δεν ξέρω τα ονόματα. Αρκεί που αυτά που ξέρω, μαθητές του σχολείου μας γαρ, ζωντανεύουν μέσα μου την ελπίδα και τη νίκη και τα έργα της γης... Ελπίζω λοιπόν η νέα πολυκατοικία που θα υψωθεί θεόρατη (είναι βέβαιο αυτό, δείτε και την άλλη που ρίζωσε εκεί που κάποτε φύτρωνε η μυγδαλιά και η αγριοφιστικιά) να αφήνει μια τόση δα χαραμάδα για να βλέπουμε τουλάχιστον και λοξά τον όμορφο κήπο τους. Κυρίως όμως να ευχηθούμε ετούτα τα παιδόπουλα να πάρουν την αγάπη του παππού τους για τον κήπο, γιατί κι εκείνου η αγάπη για τη γη μεγάλη ευχαρίστηση μας έχει προσφέρει τόσα χρόνια...

____________

Οι περισσότερες φωτογραφίες με ένα κλικ μεγαλώνουν και φαίνονται πολύ καλύτερα όλες οι λεπτομέρειες αυτού του κήπου που λατρέψαμε και σύντομα θα τον στερηθούμε...

Τα Μικρά Τερατάκια στο Εργαστήρι Πληροφορικής


Στιγμιότυπα από το Εργαστήρι Πληροφορικής του Σχολείου μας:


Παρασκευή, 4 Απριλίου 2008.

Παρακολουθούμε στο ίντερνετ την ανάρτηση με θέμα:

"Μια συνηθισμένη μέρα στο σχολείο μας"

Το "Ξωτικό", η "Ρούκι" και η Χριστίνα που κάποτε ¨γκρίνιαζε" ότι δεν έχει ίντερνετ. Να όμως που το εργαστήρι του σχολείου εξασφαλίζει πρόσβαση στο διαδίκτυο για όλα τα παιδιά.


Προσηλωμένη όλοι στην οθόνη του υπολογιστή. Το βίντεο που τώρα παρακολουθούν είναι από τις πρόβες για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου, που γύρισε ο μαθητής της τάξης μας, Βασίλης Π.



Η δασκάλα της τάξης, Μαρία Λαμπρίδου, επιβλέπει και βοηθάει όπου χρειάζεται.

Στο βίντεο που ακολουθεί μπορείτε να δείτε πιο ζωντανά την επαφή μας με τα κομπιούτερ και το ίντερνετ:




Μια συνηθισμένη μέρα στο σχολείο μας

Μια μέρα του Απρίλη... Μια μέρα βροχερή... Μια μέρα σαν όλες τις άλλες στο σχολειό:


2ο Δημοτικό Σχολείο Νέας Σμύρνης

Πρώτο δίωρο. Ελληνική Γλώσσα...

Όλες οι ομάδες εργάζονται χαμηλόφωνα

Πρώτη ομάδα: Στέλα Γ., Έφη Κ., Κώστας Δ., Παύλος Θ. και Βασίλης Π.

Δεύτερη ομάδα: Μαρία Α., Χριστίνα Β., Δήμητρα Μ. και Εύα Μ.

Τρίτη ομάδα: Γιώργος Ν., Λάμπρος Θ., Κώστας Λ. και Γιάννης Σ.

Τέταρτη ομάδα: Αναστασία Λ., Ιωάννα Α., Μαρία Μ. και Παναγιώτης Α. (Απουσιάζει ο Χριστόφορος Κ.)

Η διευθύντρια του σχολείου μας, κ. Π. Τσαουσίδου και ο υποδιευθυντής του Ολοήμερου, κ. Π. Ευσταθίου.

Ο Παύλος και ο Γιάννης ψωνίζουν στο κυλικείο της κ. Μίνας.



Ο κ. Γιώργος φροντίζει την καθαριότητα του σχολείου μας.

Στο βιντεάκι που ακολουθεί μπορείτε να δείτε ακόμη μερικά στιγμιότυπα από τη μέρα αυτή στο σχολειό μας... Εμείς όμως, τα Μικρά Τερατάκια της Έκτης, μέχρι πότε θα μπορούμε να βλέπουμε ζωντανά το σχολείο μας; Πλησιάζει όλο και περισσότερο η μέρα που θα απλώσουμε τα φτερά μας για άλλους τόπους, άλλα σχολεία...

Τα Μικρά Τερατάκια τιμούν την 25η Μαρτίου

Τα Μικρά Τερατάκια τίμησαν σήμερα το μεγάλο ξεσηκωμό του Γένους, την επανάσταση του 1821.


Από τα ξημερώματα άρχισαν οι τελευταίες ετοιμασίες. Ώρα 7.30 τέσσερις λεβέντες της τάξης χτυπούσαν το κουδούνι στο σπίτι της δασκάλας. Τα σκηνικά βλέπετε... Οι καρεκλίτσες και το τραπεζάκι και όλα τα υπόλοιπα απαραίτητα για τα σκετς μας.

Λίγο αργότερα βρισκόμασταν στο σχολείο... Ως τις 8 είχε κιόλας συγκεντρωθεί όλος ο ... θίασος. Τσολιάδες, Καραγκούνες, Αμαλίες, ο Παπαφλέσσας, ο παπα - Νικόλας, ο Σολωμός και ο Δάσκαλός του ο κόμης Ντε Ρόσσι, ακόμη και ένας ... Τούρκος...

Το άγχος όλων τεράστιο... Αλλά και στα αυτιά μας η ατάκα του Παπαφλέσσα:

"Ο πανικός τέτοιες ώρες φέρνει χαλασμό."
Κουράγιο λοιπόν...

Λίγα λεπτά μετά τις 8.30 τα φώτα έσβησαν. Ένας ηπειρώτικος σκάρος πλημμύρισε την αίθουσα. Και αμέσως μετά η αυλαία άνοιξε. Όλα τα Μικρά Τερατάκια επί σκηνής. Στη μέση οι ... παπάδες. Γύρω τους τα κορίτσια μας με τις εθνικές στολές και αναμμένες λαμπάδες στα χέρια. Και μπροστά οι άντρες της τάξης ντυμένοι τσολιάδες. Εκτός βέβαια από τους δύο Ζακυνθινούς που φορούσαν φράγκικα.

Η μουσική σταμάτησε. Και το Υπερμάχω σκόρπισε ρίγη συγκίνησης φέρνοντας στο νου όλων τις τελευταίες στιγμές στην Αγιά Σοφιά.

Κι αμέσως μετά το Δημοτικό Τραγούδι για την Άλωση. Ψέλναν ζερβά και δεξιά τα κορίτσια τους πικραμένους στίχους ώσπου "φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ' αρχαγγέλου στόμα"...

Οι παπάδες χαμήλωσαν τα άγια, τα κεριά σβηστήκαν...
Κι ο Τούρκος ανέβηκε στη σκηνή σύμφωνα με το στίχο του ανώνυμου που μας άφησε ως θέλημα Θεού το τούρκεμα της πόλης.

Κι αμέσως μετά η δήλωση: "Πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα 'ναι."

Κάπως έτσι ξεκίνησε το οδοιπορικό μας στις ιστορικές μνήμες. Και συνεχίστηκε με τραγούδια της σκλαβιάς αλλά και ένα μικρό χαριτωμένο αφιέρωμα από τα μικρούλια της πρώτης που κέρδισαν δίκαια ένα ολόθερμο χειροκρότημα.



Κι έπειτα ήρθε η ώρα για τα σκετς... Τα Βαφτίσια των Σκλάβων και Η Γυναίκα της Ζάκυθος. Ο Παπαφλέσσας που ανάβει τη θρυαλλίδα της επανάστασης και ο Σολωμός που σπαράζει η καρδιά του ακούγοντας τους ήχους της επανάστασης από τη Ζάκυνθο. Ο ένας, αν και παπάς, αρπάζει το καριοφίλι και ορμάει στον κατακτητή. Ο άλλος, αν και φλέγεται η καρδιά του για λευτεριά, θα μείνει από μακριά να παρατηρεί αλλά και να γράφει τους υπέροχους στίχους του που σήμερα είναι ο εθνικός μας ύμνος. Δύσκολο να πεις ποιου το έργο στάθηκε σημαντικότερο. Σημασία έχει ο καθένας να κάνει το χρέος του με τον καλύτερο τρόπο. Και τόσο ο Παπαφλέσσας όσο και ο Σολωμός το έπραξαν στο ακέραιο.


Θλιβερή εξαίρεση η Γυναίκα της Ζάκυθος. Που μαζί με την κόρη της σπρώχνουν και λοιδορούν τις δύστυχες Μεσολογγίτισσες. Η καλοπέραση δεν τις αφήνει να δουν και να καταλάβουν τι σημαίνει σκλαβιά και πόνος. Απαραίτητο είναι να θυμόμαστε και αυτές τις εξαιρέσεις... Μάθημα είναι κι αυτό. Δίπλα στους γενναίους να βάζουμε και το φόντο των δειλών και των αδιάφορων. Για να τονίζουμε ακόμη περισσότερο την ανδρεία και το θάρρος των πρώτων.

Στα ηχογραφημένα στιγμιότυπα που ακολουθούν μπορείτε να χαρείτε και τα δύο αυτά σκετς όπως τα ερμήνευσαν σήμερα τα Μικρά Τερατάκια της τάξης μας:

Powered by eSnips.com

Καλωσόρισες άνοιξη!

Η άνοιξη

του Ιωάννη Βηλαρά

H γλυκυτάτη άνοιξη
με τ’ άνθη στολισμένη
ροδοστεφανωμένη
τη γη γλυκοτηράει.


Kι η γη τη χλόη ντύνεται,
τα δάση της ισκιώνουν,
τα κρύα χιόνια λιώνουν,
ο ουρανός γελάει.



Tα λουλουδάκια βάφονται,
τα πλάγια χρωματίζουν,
κι ηδονικές φωτίζουν
οι δροσερές αυγές.



Στο αγκαθερό τριαντάφυλλο
γλυκολαλάει τ’ αηδόνι.
Tο ξένο χελιδόνι
ταιριάζει τη φωλιά.

Στους κάμπους πλούσια κι άκοπα*
σε πράσινα λιβάδια
τα ζωντανά κοπάδια
βελάζουν και πηδούν.



Kι ο νιος βοσκός χαρούμενος
φυσώντας τη φλογέρα
γιομίζει τον αέρα
με τραγουδιών φωνές.


* άκοπα: ακούρευτα.

(από το βιβλίο: Aναγνωστικό Δ΄ Δημοτικού, Oργανισμός Eκδόσεως Διδακτικών Bιβλίων, 1974)


ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ



Κοινό είναι μεταξύ των λαών της Βαλκανικής το έθιμο του "Μάρτη", η στριφτή λευκή και κόκκινη κλωστή, την οποία φορούν στο χέρι μικροί και μεγάλοι για να μην μαυρίσουν.

Το έθιμο αυτό είναι πολύ παλιό στο βαλκανικό χώρο και πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα, στα Ελευσίνια Μυστήρια, όπου οι μύστες έδεναν μια τέτοια κλωστή στο δεξί τους χέρι.

Στην Ελλάδα παλαιότερα το έθιμο αυτό ήταν πολύ σημαντικό για τους ανθρώπους και όπως δήλωσε στο ΑΠΕ - ΜΠΕ η διευθύντρια του Λαογραφικού και Εθνολογικού Μουσείου Μακεδονίας - Θράκης, Νέλλη Μελίδου - Κεφαλά, «σε ορισμένα μέρη της Ελλάδας έβαζαν Μάρτη ακόμη και στα μωρά, γύρω από το λαιμουδάκι τους».

Σύμφωνα με την παράδοση, ο «Μάρτης» φτιάχνεται την τελευταία μέρα του Φεβρουαρίου και φοριέται από την 1η Μαρτίου έως και τα τέλη του μήνα. Εκτός όμως από τους ανθρώπους, σε κάποιες περιοχές της χώρας κρεμούσαν την κλωστή όλη τη νύχτα στα κλαδιά μιας τριανταφυλλιάς για να χαρίσουν ανθοφορία, ενώ σε άλλες περιοχές την έβαζαν γύρω από τις στάμνες για να διατηρήσουν κρύο το νερό από τον ήλιο.

Στους κατοίκους παλαιότερα, σύμφωνα με την κ. Μελίδου - Κεφαλά, υπήρχε η προσδοκία για έναν ζεστό Μάρτιο, χωρίς όμως ξαφνικές κακοκαιρίες, γεγονός που θα σήμαινε ικανοποιητική ανθοφορία και βλάστηση. «Σε ορισμένα μέρη, λένε ότι τον Μάρτιο πέφτει ένα κάρβουνο από τον ουρανό στη γη και έτσι αρχίζει να ζεσταίνεται η ατμόσφαιρα και να ανθίζουν τα δέντρα», πρόσθεσε η διευθύντρια του Λαογραφικού Μουσείου.

• Στα Βαλκάνια

Το ασπροκόκκινο στολίδι της 1ης του Μάρτη φέρει στα ρουμανικά την ονομασία Μαρτισόρ (Martisor). Η κόκκινη κλωστή του συμβολίζει την αγάπη για το κάθε τι ωραίο και η άσπρη την αγνότητα του φυτού "χιονόφιλος", που ανθίζει το Μάρτιο και είναι συνδεδεμένο με αρκετά ρουμανικά έθιμα.

Ο συμβολισμός αυτός έχει τις ρίζες του στη ρουμανική μυθολογία, σύμφωνα με την οποία, ο θεός ήλιος μεταμορφώθηκε σε νεαρό άνδρα και κατέβηκε στη γη για να συμμετάσχει σε μια γιορτή, από όπου όμως τον απήγαγε ένας δράκος, με αποτέλεσμα o ίδιος να χαθεί και να βυθιστεί ο κόσμος στο σκοτάδι. Μια ημέρα, όμως, ένας νεαρός μαζί με τους συντρόφους του σκότωσε τον δράκο και απελευθέρωσε τον ήλιο, φέροντας την άνοιξη. Ο νεαρός έχασε όμως τη ζωή του και το αίμα του -λέει ο μύθος- έβαψε κόκκινο το χιόνι. Από τότε, συνηθίζεται την 1η του Μάρτη, όλα τα άτομα νεαρής ηλικίας να πλέκουν τον μαρτισόρ, με κόκκινη κλωστή που συμβολίζει το αίμα του νεαρού άνδρα και την αγάπη προς τη θυσία του, και άσπρη που συμβολίζει την αγνότητα.

Οι Ρουμάνοι, υποδεχόμενοι την άνοιξη, ανταλλάσσουν μεταξύ τους το "Μάρτη" ως δώρο που σύμφωνα με τις παραδόσεις συνοδεύεται από ένα χρυσό νόμισμα, το οποίο συμβολίζει την οικονομική ευμάρεια. Ο "Μάρτης" συνηθίζεται να φοριέται στη Ρουμανία τις πρώτες 12 μέρες του μήνα αλλά και μέχρι τα τέλη του ώσπου να ανθίσουν τα πρώτα δέντρα.

Άλλο έθιμο στη Ρουμανία που συνδέεται με την 1η του Μάρτη είναι το καθάρισμα του σπιτιού και το ανάμμα της φωτιάς, στην οποία καίνε οι νοικοκυρές τα σκουπίδια που μαζεύουν. Στη συνέχεια, τα παιδιά και οι νεαρές γυναίκες της οικογένειας πηδούν τρεις φορές πάνω από τη φωτιά, δίνοντας μια διαφορετική χροιά στα πρωτομαρτιάτικα έθιμα.


Οι Βούλγαροι, την πρώτη ημέρα του Μάρτη, φορούν στο πέτο τους στολίδια φτιαγμένα από άσπρες και κόκκινες κλωστές. Σε ορισμένες περιοχές της Βουλγαρίας, οι κάτοικοι τοποθετούν έξω από τα σπίτια τους ένα κομμάτι κόκκινου υφάσματος για να μην τους "κάψει η γιαγιά Μάρτα", η θηλυκή προσωποποίηση του μήνα Μάρτη. Οι "Μαρτενίτσες" (στα βουλγαρικά) λειτουργούν ως φυλαχτό που προσφέρεται ως δώρο μεταξύ των μελών της οικογένειας, συνοδευόμενο από ευχές για υγεία και ευημερία.

Το έθιμο του "Μάρτη" γιορτάζεται επίσης στην ΠΓΔΜ (Μartinka:Μάρτινκα) και στην Αλβανία (Verore:Βερόρε) και συμβολίζει τον ερχομό της άνοιξης. Οι κάτοικοι των δύο αυτών χωρών φορούν βραχιόλια από κόκκινη και άσπρη κλωστή για να μην τους "πιάσει" ο ήλιος, τα οποία και βγάζουν στα τέλη του μήνα ή όταν δουν το πρώτο χελιδόνι.

Λέω:



Να γίνετε αληθινά σαν δέντρα

ωραία Μικρά Τερατάκια!