FORUM για ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ

Τα νέα μας είναι συγκλονιστικά:

Τα ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ απέκτησαν επιτέλους φόρουμ. Τι είναι αυτό;

Δεν έχετε παρά να πατήσετε στο ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ FORUM για να το διαπιστώσετε με τα ματάκια σας! Σίγουρα πάντως δεν έχει καμία σχέση με το blog που μέχρι τώρα ονομάζαμε φόρουμ...

Σας περιμένουμε όλους! Μικρούς και μεγάλους. Προσέξτε το "και μεγάλους", διότι έχει σημασία. Σύμφωνα με τους κανονισμούς του φόρουμ, πρέπει να είναι κανείς μεγαλύτερος από 13 χρονών για να γραφτεί μέλος σε ένα φόρουμ στο ίντερνετ. Επομένως θα πρέπει όλα τα ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ να ζητήσουν από τους γονείς τους να κάνουν την εγγραφή. Θυμίζουμε ότι έτσι κι αλλιώς δεν πρέπει ποτέ να μπαίνουμε στο ίντερνετ χωρίς να είναι δίπλα μας ή γονείς μας ή ένα υπεύθυνο πρόσωπο που οι γονείς μας έχουν ορίσει. Ποτέ μόνοι μας!

Βεβαίως στο φόρουμ θα υπάρχει χώρος και για τους γονείς. Καιρός είναι να πάρουν μέρος και εκείνοι στην προσπάθεια της τάξης μας να κατακτήσει το ίντερνετ.

28η Οκτωβρίου 1940

Αέραααααα!

Αφιέρωμα στο έπος του '40

1. Τα τραγούδια της νίκης



2. Φωτογραφίες από τον πόλεμο του '40



3. Η πορεία προς το Μέτωπο. (Απόσπασμα από το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ του Οδυσσέα Ελύτη)



4. Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ Το κλασικό έργο της μικρής Εβραίας που χάθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί.



5. Τα Μικρά Τερατάκια για το '40 Τα Μικρά Τερατάκια μιλούν για το έπος του 1940.

• Δείτε το πολύ ωραίο αφιέρωμα του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού

Τα τραγούδια της νίκης

Τα τραγούδια της Σοφίας Βέμπο

της τραγουδίστριας της νίκης

ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (Μ. Τραϊφόρος)

Μες τους δρόμους τριγυρνάνε,

οι μανάδες και ζητάνε ν' αντικρίσουνε

τα παιδιά τους π' ορκιστήκαν,

στο σταθμό σαν χωριστήκαν να γυρίσουνε.

Μα για κείνους πού 'χουν φύγει

και η δόξα τους τυλίγει,

ας χαιρόμαστε και καμιά ποτέ ας μην κλάψει

κάθε πόνο της ας κλάψει κι ας ευχόμαστε.

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,

που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά.

Παιδιά, στη γλυκιά Παναγιά,

προσευχόμαστε όλες, νά 'ρθετε ξανά.

Λέω σ' όσες ξαγρυπνάνε

και για κάποιον ξενυχτάνε και στενάζουνε,

πως η πίκρα κι η τρεμούλα

σε μια γνήσια Ελληνοπούλα δεν ταιριάζουνε.

Ελληνίδες του Ζαλόγγου

και της πόλης και του λόγγου και Πλακιώτισσες,

όσο κι αν πικρά πονούμε,

υπερήφανα ας πούμε σα Σουλιώτισσες.

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,

που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά.

Παιδιά, στη γλυκιά Παναγιά,

προσευχόμαστε όλες, νά 'ρθετε ξανά.

Mε της Νίκης τα φτερά,

σας προσμένουμε παιδιά.

Στο πόλεμο βγαίν' ο Ιταλός

Στο πόλεμο βγαίνει ο Ιταλός

κι ου τσουλιάς του λέει

έβγα Μουσουλίν

έριμη του φουστάν του κουρουμπλί

γιατί δε βγαίνεις καταδώ

κι έχω μια όρεξ' ορέ να σε ιδώ

Κι κεί σιαπάν, σιαπάν στη Κορυτσά

Λεν τα παιδιά μας ούλα έλα παραδώ

ουρέ για να σ'ιδώ και γω,

γιατί δε βγαίνεις να σ'ιδώ,

ουρέ γιατί μας κάνεις το λαγό;

Καίει ου ήλιος καίει, καίει μανάραμ καίει

και αυτοί μιλάν για χιόνια λάσπες και βροχές

ε'ρι λάσπες και βροχές

Το πόλεμο τι, μωρ τι, τι τουν ήθελεις

και σε περιγελούνει οι άντρες σα σε δούνε

παράτα τη, μωρ τηνπαλληκαριά

τα τάγκς, και τα κανόνια, δεν είναι, μακαρόνια

Πού 'σε ουρέ Μπενίτου κρυμμένους στη σπηλιά

ουρέ κατέβα παρακάτου, φουβάμαι τουν τσουλιά

έρι φουβάμαι τουν τσουλιά

ΒΑΖΕΙ Ο ΝΤΟΥΤΣΕ ΤΗ ΣΤΟΛΗ ΤΟΥ

Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του

και τη σκούφια την ψηλή του

μ' όλα τα φτερά. (2)

Και μια νύχτα με φεγγάρι

την Ελλάδα πάει να πάρει βρε το φουκαρά. (2)

Ωχ! Τον τσολιά μας το λεβέντη

βρίσκει στα βουνά..

και ταράζουν τον αφέντη το μακαρονά.

Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο,

με τους τσολιάδες ποιος μου είπε να τα βάνω;

Ξεκινάει την άλλη μέρα

μα και πάλι ακούει: "Αέρα!"

από τον τσολιά. (2)

Δρόμο παίρνει και δρομάκι

και πηδάει το ποταμάκι

ξέρει τη δουλειά. (2)

Ωχ! Τρώει τις σφαίρες σαν χαλάζι

από τον τσολιά

κι όλο στρατηγούς αλλάζει

για να βρει δουλειά.

Αχ, Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο

και στείλε γρήγορα τα μαύρα μου να βάνω.

Στέλνει ο νέος Ναπολέων

μεραρχίες πειναλέων

στο βουνό ψηλά, (2)

για να βρουν το διάβολο τους

κι ο στρατός μας αιχμαλώτους

τσούρμο κουβαλά. (2)

Ωχ! Και οι "κένταυροι" οι καημένοι

βρε τι τρομερό,

νηστικοί, ξελιγωμένοι, πέφτουν στο νερό.

Αχ, Γκράτσι, να μη σε δω Γράτσι,

γιατί σε κάρβουνα αναμμένα έχω κάτσει.

Τρέχουν σαν τρελοί στους βράχους

κι από μας κι απ' τους συμμάχους

τρώνε την κλωτσιά. (2)

Και χωρίς πολλές κουβέντες

μπήκαν έλληνες λεβέντες,

μες στην Κορυτσά. (2)

Ωχ! Μέσα στ' Αργυρόκαστρο

εμπήκε το χακί

και σημαία κυματίζει

τώρα ελληνική.

Αχ, Τσιάνο, θα σκοτωθώ Τσιάνο,

γιατί σε λίγο και τα Τίρανα τα χάνω.

Και πάθαν οι καημένοι μεγάλη συμφορά

κι η Ρώμη περιμένει κι εκείνη τη σειρά.

ΚΟΡΟΪΔΟ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ

Με το χαμόγελο στα χείλη

παν οι φαντάροι μας μπροστά

και γίναν οι Ιταλοί ρεζίλι,

γιατί η καρδιά τους δε βαστά.

Βρέχει. Και κάτω από την τέντα

δεν κάνουν βήμα προς τα μπρος

και λένε στ' ανακοινωθέντα:

"Φταίει ο κακός μας ο καιρός..."

Επωδός:

Κορόιδο Μουσολίνι

κανένας δε θα μείνει,

εσύ και η γελοία

η φασιστική Ιταλία

τρέμετε όλοι το χακί.

Δεν έχεις διόλου μπέσα

κι όταν θα μπούμε μέσα,

ακόμα και στη Ρώμη

γαλανόλευκη θα υψώσουμε

σημαία ελληνική.

Powered by eSnips.com

Φωτογραφίες από τον πόλεμο του '40

28 Οκτωβρίου 1940. Γενική Επιστράτευση.

Ξεκινάνε με χαμόγελο και ψηλά το κεφάλι. Σαν Έλληνες. Και απόφαση ή να νικήσουν ή να πεθάνουν. Κι ο ποιητής ενθουσιασμένος θα φωνάξει:

"Μεθύστε με τ' αθάνατο κρασί του '21!"

Στο μέτωπο έχουν κιόλας αρχίσει οι μάχες. Οι φαντάροι μας με την ιαχή "Αέραααααα" ορμούν ενάντια στον εχθρό.

Η τραγουδίστρια της νίκης, η Σοφία Βέμπο, δίνει τη δική της μάχη στα μετόπισθεν για να κρατήσει ακμαίο το ηθικό και των στρατιωτών και του άμαχου πληθυσμού.

Ατέλειωτες πορείες επάνω στα βουνά της Ηπείρου. Και ο χειμώνας έχει κιόλας αρχίσει.

Ο εξοπλισμός του στρατού μας πενιχρός. Με γαϊδουράκια και μουλάρια αγωνίζονται να μεταφέρουν τα πολεμοφόδια. Αλλά δε φτάνουν. Και τότε αναλαμβάνουν το τιτάνιο έργο οι γυναίκες της Πίνδου.

Πολλές φορές τελείως νηστικοί, περπατούν μέσα σε χιόνι που τους φτάνει μέχρι τα γόνατα. Παγώνουν τα πόδια μα καίνε οι καρδιές. Δε φτάνει αυτή η φωτιά να ζεστάνει τα κρυσταλλιασμένα πόδια. Και πολλοί ακρωτηριάζονται από γάγγραινα.

Τίποτα όμως δεν μπορεί να ακρωτηριάσει την ψυχή του Έλληνα. Και δε χάνει ευκαιρία να το ρίχνει στο χορό και στο τραγούδι. Με το ίδιο χαμόγελο που ξεκίνησε για τον πόλεμο.

Και η Βέμπο να επιβεβαιώνει: Με το χαμόγελό στα χείλη, πάνε οι φαντάροι μας μπροστά, και γίναν οι Ιταλοί ρεζίλι, γιατί η καρδιά τους δε βαστά. Κορόιδο Μουσολίνι, κανένας δε θα μείνει...

Όχι μόνο η Βέμπο, όλες οι γυναίκες αγωνίζονταν. Η καθεμία όπως μπορούσε καλύτερα. Μια από τις σπουδαιότερες μάχες που έδωσαν οι γυναίκες ήταν και "η φανέλα του στρατιώτη".

Άλλες πάλι γυναίκες έφτασαν ως το μέτωπο ως Αδελφές Νοσοκόμες. Και πολλές πλήρωσαν με τη ζωή τους την απόφαση να φτάσουν ως εκεί. Γιατί ο πόλεμος δεν ξεχωρίζει άντρες και γυναίκες...

Οι νίκες στο μέτωπο διαδέχονται η μία την άλλη. Εδώ ο ελληνικός στρατός ελευθερώνει την Κορυτσά.

Τρελός ενθουσιασμός σε όλη τη χώρα.

Το οχυρό Ρούπελ. Χρυσές σελίδες δόξας γράφτηκαν εδώ όταν οι Γερμανοί επιτέθηκαν στην πατρίδα μας.

Η μάχη της Κρήτης. Η τελευταία μάχη υπήρξε και η πιο ηρωική.


Η Ελλάδα πέφτει στα χέρια των Γερμανών και των Ιταλών.

Η μαύρη περίοδος της Κατοχής αρχίζει...

Οι Γερμανοί κατακτητές στην Ακρόπολη

Ο Γλέζος και ο Σάντος στην πρώτη πράξη αντίστασης του λαού:

Κατεβάζουν τη γερμανική σημαία, τη σβάστικα, από την Ακρόπολη. 30 Μαΐου 1941. Λίγες μόλις μέρες μετά την κατάκτηση της χώρας από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς.

Η επέτειος του ΟΧΙ το 1941.

Έφιπποι Γερμανοί κυνηγούν τους διαδηλωτές.

Η πείνα θέρισε πάνω από 100 χιλιάδες ανθρώπους στα χρόνια της Κατοχής.

Χιλιάδες ήταν και τα παιδιά που πλήρωσαν με τη ζωούλα τους...

Μεσάνυχτα της 25ης Νοεμβρίου 1942. Οι ομάδες της Εθνικής Αντίστασης ανατινάζουν τη γέφυρα στο Γοργοπόταμο.

Πολλά χωριά πλήρωσαν τη μανία των Γερμανών με ολοκαύτωμα.

Χιλιάδες πατριώτες εκτελέστηκαν.

Το αίμα όλων αυτών των αθώων θυμάτων της θηριωδίας του Χίτλερ και του Μουσολίνι, πότισε και θέριεψε το πολύτιμο λουλούδι της λευτεριάς:

12 Οκτωβρίου 1944. Οι Έλληνες γιορτάζουν την απελευθέρωση της πατρίδας!

Αυτά τα γεγονότα γιορτάζουμε και τιμούμε και μεις σήμερα.

Τις χιλιάδες νεκρούς, τις χιλιάδες ήρωες.

Που έδωσαν τη δική τους ζωή για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι.

Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα το ΒΗΜΑ

Το ημερολόγιό της είναι ίσως το διασημότερο στον κόσμο. Η Αννα Φρανκ, η μικρή Γερμανίδα-Εβραία που έμεινε με την οικογένειά της επί δύο χρόνια κρυμμένη στη σοφίτα του γραφείου της οικογενειακής επιχείρησης στην Ολλανδία, μεταφέρει τις τραγικές στιγμές της εποχής φιλτραρισμένες με ανθρωπιά και ένστικτο από την παιδική ψυχή της. Η ίδια (εδώ σε φωτογραφία του 1942) πέθανε από τύφο τον Μάρτιο του 1945, σε ηλικία μόλις 16 ετών, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλσεν, αφήνοντας πίσω τη συγκλονιστική μαρτυρία της. Λίγους μήνες προτού πεθάνει είχε γράψει στο ημερολόγιό της:

«Θα έλθει κάποτε η ώρα που θα είμαστε και πάλι άνθρωποι και όχι μόνο Εβραίοι...».

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Ελευθεροτυπία:

Εγκλωβισμένη στη φρίκη

ΤΖΟΖΕΦΙΝ ΠΟΥΛ: Άννα Φρανκ

ΜΤΦΡ.: ΜΠΕΣΣΥ ΤΣΑΚΙΡΗ - ΣΟΥΣΗ

ΕΙΚΟΝΟΓΡ.: ΑΝΤΖΕΛΑ ΜΠΑΡΕΤ

«ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ»,

ΣΕΛ. 36, ΠΟΛΥΧΡ., ΔΕΜ., ΕΥΡΩ 15

Η Τζόζεφιν Πουλ, γνωστή συγγραφέας παιδικών βιβλίων από την Αγγλία, και η επίσης γνωστή εικονογράφος Αντζελα Μπάρετ (Λονδίνο) συνεργάστηκαν με σκέψη, γνώση και ευθύνη, συν η τεράστια εμπειρία τους γύρω από το έντυπο για παιδιά, ώστε να δώσουν αυτές τις χαμηλόφωνες πλην συγκλονιστικές σελίδες.

Είναι σε όλους γνωστό το όνομα της Αννας Φρανκ λόγω του ημερολογίου που κρατούσε για δυο εφιαλτικά χρόνια (1942-1944), κατά τη διάρκεια του αυτοεγκλεισμού αυτής και της οικογένειάς της στη σοφίτα ενός κτιρίου του Αμστερνταμ, επάνω στο Κανάλι Prinsengracht, το οποίο, σημειωτέον, σήμερα έχει μετατραπεί σε μουσείο όπου φυλάσσονται τα χειρόγραφα της νεαρής έγκλειστης και άλλα ενθυμήματα της οικογένειας.

Το ημερολόγιο της Αννας Φρανκ, που βρέθηκε αργότερα εντελώς τυχαία από τον πατέρα της Οτο -τον μοναδικό επιζήσαντα από την οικογένεια- στη λεηλατημένη από τους χιτλερικούς σοφίτα, δημοσιεύτηκε το πρώτον στα 1947 με τίτλο «Στο πίσω μέρος του σπιτιού - Het Achterhuis» για να μεταφραστεί κατόπιν σε περισσότερες από 30 γλώσσες, να διασκευαστεί για το θέατρο και τον κινηματογράφο, συγκίνησε όλο τον κόσμο μιας και πρόκειται για άμεση και συγκλονιστική μαρτυρία των θηριωδιών και του παραλογισμού των χιτλερικών.

Συγκίνησε όμως -και ακόμη συγκινεί- διότι είναι και μια νεανική κραυγή εναντίον του θανάτου και υπέρ της ζωής, που λατρεύεις και λαχταράς αλλά, φως φανάρι, τη χάνεις. Στο ημερολόγιο η Αννα Φρανκ απευθύνεται με τις επιστολές της σε μια φανταστική φίλη και περιγράφει τις προσπάθειες όλων των εγκλωβισμένων να παραμείνουν άνθρωποι μέσα σε όλη τη φρίκη, να μην απολέσουν την ελπίδα.

Παράλληλα διαβάζεται και ως ένα δραματικό χρονικό μιας εποχής τρομαγμένης, ταραγμένης από την εξάπλωση της βαρβαρότητας και της απανθρωπιάς.

Η Τζόζεφιν Πουλ περιγράφει τα χρόνια του αυτοεγκλεισμού των Φρανκ και λιγοστών άλλων φίλων με απλότητα και προσοχή, ώστε να μην πληγώνεται ο νεαρός αναγνώστης που ζει στο δικό του προφυλαγμένο κόσμο, φέρνοντας την Αννα πολύ κοντά του, μια κοπελίτσα έτοιμη να παίξει, να κρυφτεί, να τρέξει, ν' ανταλλάξει μυστικά, να αναφερθεί στα καινούρια ανέκδοτα, στα τελευταία τραγούδια, στον κυριακάτικο οικογενειακό περίπατο.

Αλλά και μήπως έτσι δεν θα ήταν; Ετσι δεν είναι όλου του κόσμου τα παιδιά πριν χτυπηθούν από τη συμφορά; Το γνωρίζουμε. «Ενα κομμάτι ουρανού και η κορυφή μιας καστανιάς που ξεπρόβαλλε στο παράθυρο της σοφίτας...». Και ιδού η φύση μ' όλα της τα κάλλη μες στο σκοτεινό δωμάτιο όπου βρισκόταν η Αννα, η οποία -λέει- όταν ήταν νεογέννητη έκανε την αδελφή της να γελάει: «Τα φουντωτά μαλλιά της θύμιζαν σκαντζόχοιρο και είχε πεταχτά αυτιά σαν του καλικάντζαρου». Και αργότερα, στο σχολείο, ήταν πολύ άτακτη και της άρεσε να κάνει αστεία και γκριμάτσες, έτσι που και οι δάσκαλοι ακόμη γελούσαν τρανταχτά. Ο κινηματογράφος, η αδυναμία της. Είχε και μια γατούλα που αναγκάστηκε να αποχωριστεί...

Ωραίο, συγκινητικό, ειλικρινές και παράλληλα ενημερωτικό βιβλίο, που δυναμώνει αισθήματα και γεννά άλλα.Οι εικόνες της Αντζελας Μπάρετ -εκτός της ομορφιάς τους- μας μεταφέρουν σ' εκείνα τα σκληρά, για όλη την ανθρωπότητα, χρόνια της Ιστορίας.

Ηλικία: Τελευταίες τάξεις του Δημοτικού (αναλόγως)

Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ:

Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

"Ξημερώνοντας τ' Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χιμάρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ' την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σκεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο.

Δώδεκα μέρες κιόλας είχαμε μεις πιο πίσω, στα χωριά. Κι απάνω που συνήθιζε τ' αυτί μας πάλι στα γλυκά τριξίματα της γης, και δειλά συλλαβίζαμε το γάβγισμα του σκύλου ή τον αχό της μακρινής καμπάνας, να που ήταν ανάγκη, λέει, να γυρίσουμε στο μόνο αχολόι που ξέραμε: στο αργό και στο βαρύ των κανονιών, στο ξερό και στο γρήγορο των πολυβόλων.

Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ' τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ' ένα μικρό δαδί, μία μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα.

Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο κι απ' την κούραση ανυπόφερτο.

Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ' αεροπλάνα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το 'χε συνήθειο του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως.

Τότες, χωμένοι μες στις ρεματιές, γέρναμε το κεφάλι από το μέρος το βαρύ, όπου δε βγαίνουνε όνειρα. Και τα πουλιά μας θύμωναν, που δε δίναμε τάχα σημασία στα λόγια τους - ίσως και που ασκημίζαμε χωρίς αιτία την πλάση. Άλλης λογής εμείς χωριάτες, μ' άλλω λογιώ ξινάρια και σιδερικά στα χέρια μας, που ξορκισμένα να 'ναι.

Δώδεκα μέρες κιόλας, είχαμε μεις πιο πίσω στα χωριά κοιτάξει σε κατρέφτη, ώρες πολλές, το γύρο του προσώπου μας. Κι απάνω που συνήθιζε ξανά το μάτι μας τα γνώριμα παλιά σημάδια, και δειλά συλλαβίζαμε το χείλο το γυμνό ή το χορτάτο από τον ύπνο μάγουλο, να που τη δεύτερη τη νύχτα σάμπως πάλι αλλάζαμε, την τρίτη ακόμη πιο πολύ, την ύστερη, την τέταρτη, πια φανερό, δεν ήμασταν οι ίδιοι.

Μόνε σαν να πηγαίναμε μπουλούκι ανάκατο, θαρρούσες, απ' όλες τις γενιές και τις χρονιές, άλλοι των τωρινών καιρών κι άλλοι πολλά παλιών, που 'χαν λευκάνει απ' τα περίσσια γένια. Καπεταναίοι αγέλαστοι με το κεφαλοπάνι, και παπάδες θεριά, λοχίες του '97 ή του '12, μπαλτζήδες βλοσυροί πάνου απ' τον ώμο σειώντας το πελέκι, απελάτες και σκουταροφόροι, με το αίμα επάνω τους ακόμη Βουργάρων και Τούρκων.

Όλοι μαζί, δίχως μιλιά, χρόνους αμέτρητους αγκομαχώντας πλάι πλάι, διαβαίναμε τις ράχες, τα φαράγγια, δίχως να λογαριάζουμε άλλο τίποτε. Γιατί, καθώς όταν βαρούν απανωτές αναποδιές τους ίδιους τους ανθρώπους πάντα, συνηθάν εκείνοι στο Κακό, τέλος του αλλάζουν όνομα, το λεν Γραμμένο ή Μοίρα - έτσι κι εμείς επροχωρούσαμε ίσια πάνου σ' αυτό που λέγαμε Κατάρα, όπως θα λέγαμε Αντάρα ή Σύγνεφο. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή, το πιο συχνά,ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας.

Κι ότι ήμασταν σιμά πολύ στα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες, μήτε αρρώστους και γερούς, μήτε φτωχούς και πλούσιους, το καταλαβαίναμε. Γιατί κι ο βρόντος πέρα, κάτι σαν καταιγίδα πίσω απ' τα βουνά, δυνάμωνε ολοένα, τόσο που καθαρά στο τέλος να διαβάζουμε το αργό και το βαρύ των κανονιών, το ξερό και το γρήγορο των πολυβόλων.

Ύστερα και γιατί, ολοένα πιο συχνά, τύχαινε τώρα ν' απαντούμε απ' τ' άλλο μέρος να' ρχονται οι αργές οι συνοδείες με τους λαβωμένους. Όπου απιθώνανε χάμου τα φορεία οι νοσοκόμοι, με τον κόκκινο σταυρό στο περιβραχιόνιο, φτύνοντας μέσα στις παλάμες, και το μάτι τους άγριο για τσιγάρο. Κι οπού κατόπι, σαν ακούγανε για πού τραβούσαμε, κουνούσαν το κεφάλι, αρχινώντας ιστορίες για σημεία και τέρατα.

Όμως εμείς το μόνο που προσέχαμε ήταν εκείνες οι φωνές μέσα στα σκοτεινά, που ανέβαιναν, καυτές ακόμη από την πίσσα του βυθού ή το θειάφι: «Οϊ Οϊ, μάνα μου»,«οϊ οϊ, μάνα μου», και κάποτε, πιο σπάνια, ένα πνιχτό μουσούνισμα, ίδιο ροχαλητό, που 'λεγαν, όσοι ξέρανε, είναι αυτός ο ρόγχος του θανάτου.

Ήταν φορές που εσέρνανε μαζί τους κι αιχμαλώτους, μόλις πιασμένους λίγες ώρες πριν, στα ξαφνικά γιουρούσια που κάναν τα περίπολα. Βρομούσανε κρασί τα χνότα τους, κι οι τσέπες τους γιομάτες κονσέρβα ή σοκολάτες. Όμως εμείς δεν είχαμε, ότι κομμένα τα γιοφύρια πίσω μας, και τα λίγα μουλάρια μας, κι εκείνα ανήμπορα μέσα στο χιόνι και στη γλιστράδα της λασπουριάς.

Τέλος, κάποια φορά, φανήκανε μακριά οι καπνοί που ανέβαιναν μεριές μεριές, κι οι πρώτες στον ορίζοντα κόκκινες, λαμπερές φωτο-βολίδες."

Τα Μικρά Τερατάκια για το '40

Τα Μικρά Τερατάκια μιλούν για το έπος του 1940

Οι γενναίοι ήρωες του '40

Του Γιάννη Σ.

Οι γενναίοι ήρωες του Σαράντα
για την ελευθερία έκαναν τα πάντα.
Το σύνθημά τους ήτανε "Αέρααα"
και τους Ιταλούς έκαναν πέρα.

Οι γενναίοι ήρωες πολεμούσανε στα χιόνια
χωρίς ρούχα και τροφή, ούτε κανόνια.
Ο Ιωάννης Μεταξάς φώναξε "ΟΧΙ"
κι οι στρατιώτες βάλαν στα όπλα τους τη λόγχη.

Οι γενναίοι ήρωες πολεμούσαν σαν λιοντάρια
και δεν κοιμόντουσαν τα βράδια.
Η τροφή τους μόνο τρία αμυγδαλάκια
ήταν όμως αρκετά να συντρίψουν τα Ιταλάκια.

Οι γενναίες Ελληνίδες
πολεμήσανε κι αυτές σαν ηρωίδες.
Πολεμοφόδια φορτωμένες
στης Πίνδου τα βουνά σκαρφαλωμένες.

Ο Οκτώβρης

Του Κωνσταντίνου Δ.

Ήταν Οκτώβρης παγερός

στις κορυφές της Πίνδου

που φώναζαν οι Έλληνες

στους Ιταλούς του Ντούτσε:

"Αέρα - αέρα - αέρααα!"

Κι η λόγχη του ένδοξου τσολιά,

τους τρύπησε μες την καρδιά

και το έβαλαν στα πόδια!

"Μικρά Τερατάκια" μιας άλλης εποχής

Τα "Μικρά Τερατάκια" μιας άλλης εποχής, της ίδιας όμως Μικρής Τερατούπολης που φιλοξενεί τώρα εμάς, πήραν απόφαση να συναντηθούν και να θυμηθούν τα παλιά.

Μα δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο γίνεται αυτό που όσο βρίσκεσαι στο σχολείο είναι απλώς η ρουτίνα: Να βρεθούν όλοι μαζί ξανά... Προς γνώση και συμμόρφωση και δική μας που σε λίγους μήνες θα απλώσουμε φτερά και "άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη".

Λοιπόν, εκείνα τα Μικρά Τερατάκια, οι απόφοιτοι του 1996, μας ζητούν να τα βοηθήσουμε: Αν κάποιο από αυτά το γνωρίζουμε, να το ειδοποιήσουμε για τη συνάντηση... Το γνωρίζουμε, μια κουβέντα είναι. Αφού ούτε τα ίδια δε θα αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους σε τούτες τις παλιές φωτογραφίες....

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΨΗΦΙΑΚΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΕΙΔΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ British Council

Είστε νέος/α 8–16 ετών και λάτρης της φωτογραφίας; Τι περιμένετε; Πιάστε μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή και μπείτε στον μαγευτικό κόσμο της ψηφιακής αποτύπωσης των εικόνων της ζωής μας.

Αδράξτε την ευκαιρία που σας δίνουμε σε συνεργασία με το ελληνικό παράρτημα της Euroscience, το BHMAScience και το Μουσείο Τεχνολογίας Νόεσις, υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς, και ίσως να είστε εσείς ο μεγάλος νικητής του Διαγωνισμού Ψηφιακής Φωτογραφίας με θέμα την Eπιστήμη. Μην καθυστερείτε!

ΠΩΣ; Για να λάβετε μέρος στο διαγωνισμό, ακολουθείστε τα εξής απλά 4 βήματα:

1. Βγάλτε 5 ψηφιακές φωτογραφίες (ανάλυσης 72 DPI) με θέμα την επιστήμη*.



2. Διαβάστε τους 'Ορους Συμμετοχής του διαγωνισμού .



3. Συμπληρώστε το Δελτίο Συμμετοχής .



4. Στείλτε μας το συμπληρωμένο Δελτίο Συμμετοχής μαζί με τις 5 φωτογραφίες μέχρι την προθεσμία λήξης (βλ. παρακάτω).

* Οι φωτογραφίες μπορεί να απεικονίζουν τις φυσικές διεργασίες, την επιστήμη και τεχνολογία στην καθημερινή ζωή, την αναζήτηση της αλήθειας, το επιστημονικό πείραμα, τα εργαλεία μάθησης και έρευνας κατά τη διάρκεια των αιώνων, τη γυναίκα και επιστήμη, το διάστημα, το περιβάλλον, τη γενετική, κτλ.

Η συμμετοχή μπορεί να είναι ατομική ή ομαδική.

ΥΠΟΒΟΛΗ ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝΜπορείτε να υποβάλλετε τις 5 ψηφιακές φωτογραφίες και το συμπληρωμένο Δελτίο Συμμετοχής είτε ταχυδρομικώς είτε αυτοπροσώπως σε ΜΙΑ από τις εξής διευθύνσεις:

British Council

Πλατεία Κολωνακίου 17106 73 Αθήνα

(Υπόψη: κ. Καίτη Γιακουμάκη)

EuroscienceΤΘ 3125102 10 Αθήνα

• Προθεσμία λήξης: 31 Δεκεμβρίου 2007

• ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ Για περισσότερες πληροφορίες, επικοινωνήστε με την κ. Καίτη Γιακουμάκη στη διεύθυνση Katy.Yakoumaki@britishcouncil.gr ή στο τηλέφωνο 210 369 2342.

Yves Larock - Rise Up

Εξαιρετικά αφιερωμένο στον αρχηγό των Ιππόκαμπων και αναπληρωτή σημαιοφόρο της Μικρής μας Τερατούπολης!

Να υποθέσουμε ότι για να ζητήσει αυτό το τραγουδάκι, προτίθεται να το εντάξει στις δραστηριότητες της HELMEPA JUNIOR; Δε θα ήταν καθόλου άσχημο να δούμε τους Ιππόκαμπους να μας παρουσιάζουν μια ανάλογη χορογραφία στην αυλή της Μικρής Τερατούπολης!

Με το φακό του Βασίλη

Ένα Μικρό Τερατάκι, ο Βασίλης μας, σας παρουσιάζει μέσα από το φωτογραφικό του φακό και την ευαίσθητη ματιά του, χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από την περσινή επίσκεψη της τάξης στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο:

Η λιμνούλα με τις χελωνίτσες

Κυρία με τις ... βούλες!


Και η γνωστή Κλάρα, πρώην τηλεστάρ...

• Κάντε κλικ στους υπότιτλους των φωτογραφιών για να τις απολαύσετε σε μεγάλο μέγεθος.

Μια πρώην τηλεστάρ

Φωτογραφία: Βασίλης Π.

Η κυρία με τις ... βούλες

Φωτογραφία Βασίλης Π.

Η λιμνούλα με τις χελωνίτσες

Φωτογραφία: Βασίλης Π.

Η Γιορτή των Πουλιών

Παγκόσμια μέρα των πουλιών σήμερα. Λίγες φωτογραφίες και ένα χαρακτηριστικό παραδοσιακό τραγούδι για να τιμήσουμε τους φτερωτούς φίλους μας:

Κιρκινέζι

Σπουργίτης

Κοκκινολαίμης

Κότσυφας

Πελαργός

Πρασινοκέφαλη Πάπια

Τσίχλα

Σουσουράδα

Αλκυόνη

Πετροπέρδικα

Καρδερίνα

Μπούφος

Χελιδόνι

Μαυροπετρίτης

Τρυγόνι

Dimotika Kleftika ...

"Τώρα τα πουλιά" Τραγουδά ο Π. Γαϊτάνος




• Δες το σάιτ ενός σχολείου με πολλές φωτογραφίες από την ορνιθοπανίδα του τόπου μας.
  
• Ένα ακόμη σάιτ με πληροφορίες και φωτογραφίες για τα πτηνά.