Εγώ δεν έχω ίντερνετ...





Χριστούγεννα 2005. Στη "Σινώπης". Τότε που ακόμη
δεν είχαμε την καινούρια πτέρυγα του σχολείου μας...


Πήραμε σήμερα ένα μήνυμα από ένα Μικρό μας Τερατάκι:


"Κυρία Μαρία,εγώ δεν έχω Internet στο σπίτι μου και αυτά που σας γράφω τα γράφω απ'τη δουλειά του μπαμπά μου,που έχει Internet.Ομως θα ήθελα πάρα πάρα πολύ να είχα κι εγώ Internet στο σπίτι μου όπως τα άλλα τα παιδιά."


Δεν έχει σημασία ποιο ακριβώς Μικρό Τερατάκι το έστειλε. Είναι όμως ιδιαίτερα σημαντικό πως το ίδιο μήνυμα θα μπορούσαν να το στείλουν πολλά από τα σημερινά Μικρά Τερατάκια και ας μην είναι από τη δική μας Μικρή Τερατούπολη. Εμάς βέβαια μας απασχολεί πολύ περισσότερο το γεγονός ότι το μήνυμα προέρχεται από τα δικά μας παιδιά. Και μας απασχολεί κυρίως ως προς την προσπάθεια που έχουμε ξεκινήσει εδώ και λίγο καιρό για παρουσία της τάξης μας στο διαδίκτυο.

Γνωρίζαμε από την αρχή πως θα συναντήσουμε και αυτό το πρόβλημα. Δε θα μπορούσαν, δηλαδή, να έχουν πρόσβαση στον παγκόσμιο ιστό όλα τα παιδιά της τάξης. Άλλο γιατί δεν έχει ίντερνετ στο σπίτι και άλλο γιατί δεν έχει καθόλου κομπιούτερ. Το γεγονός αυτό μας προβλημάτισε αρκετά πριν καταλήξουμε στην απόφαση να εντάξουμε στον προγραμματισμό της φετινής χρονιάς την κατασκευή ιστοσελίδας της τάξης. Διότι θα πρέπει αυτό να το πούμε, η δημιουργία της ιστοσελίδας μας δεν έγινε τυχαία και πολύ περισσότερο δεν έγινε για να "σκοτώνουμε" την ώρα μας στο ίντερνετ. Ήδη έχει κατατεθεί στον επίσημο προγραμματισμό δραστηριοτήτων της τάξης μας και φυσικά θα ενημερώνουμε συνεχώς τα αρμόδια όργανα του σχολείου για την πορεία του εγχειρήματος.

Θέλουμε λοιπόν να διευκρινίσουμε πως το "στήσιμο" αυτού του blog ή πιο σωστά της ομάδας των blogs που στήσαμε, δεν είναι έξω από το επίσημο έργο μας αλλά ενταγμένο απόλυτα σ' αυτό. Και για το λόγο αυτό χρειάστηκε πρώτα να εξασφαλίσουμε πως δε θα βρεθεί ούτε ένα παιδάκι της τάξης που δε θα έχει τη χαρά της συμμετοχής σ' αυτή μας τη δραστηριότητα.

Φυσικά δεν είναι στο χέρι μας να ρυθμίσουμε τα της οικογένειας του κάθε μαθητή. Είναι όμως μέσα στις δυνατότητές μας να του παρέχουμε αυτή την ευκαιρία ως σχολείο. Όπως όλοι γνωρίζετε, όλοι λέγοντας εννοούμε τα μέλη του δικού μας μικρόκοσμου, δηλαδή τους μαθητές και γονείς της τάξης μας, το σχολείο μας διαθέτει εργαστήριο Πληροφορικής. Σ' αυτό το εργαστήριο θα δίδεται στα παιδιά η ευκαιρία να επισκεφτούν τους χώρους που δημιουργήσαμε στο ίντερνετ και να επωφεληθούν από τις νέες δυνατότητες που μας προσφέρουν.

Ήδη έχουμε αναφερθεί στις δυνατότητες αυτές και σε άλλα σημεία της μικρής μας "blogosfairas". Ας επαναλάβουμε μερικές απ' αυτές:

  1. Υποστήριξη της διδασκαλίας των μαθημάτων με υλικό από το διαδίκτυο. (ΤΕΡΑΤΟΘΗΚΗ)

  2. Γνωριμία με τον κόσμο της πληροφορικής. (ΖΥΜΑΡΟΥΛΗΣ)

  3. Ανάπτυξη της επικοινωνίας ανάμεσα στους μαθητές της τάξης (FORUM - CHAT) αλλά και της επικοινωνίας με παιδιά άλλων σχολείων.

  4. Προβολή των έργων των παιδιών (ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ)

  5. Σύνδεση του σχολείου με τη ζωή - ενημέρωση για σημαντικά θέματα της επικαιρότητας που αφορούν τα παιδιά. (ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ)

  6. Ψυχαγωγία (ΤΕΡΑΤΩΔΙΕΣ)

  7. Καλύτερη επικοινωνία και ενημέρωση για θέματα της τάξης (ΜΙΚΡΗ ΤΕΡΑΤΟΥΠΟΛΗ)


Όλα αυτά είναι ξεχωριστά blogs που συνδέονται με την αρχική μας σελίδα και που είναι το βασικό μας blog: Τα ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ.

Θα πρέπει μάλιστα εδώ να προσθέσουμε και μερικές ακόμη σημαντικές διευκρινίσεις:


  1. Η ονομασία του χώρου ως ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ και επομένως και τα σχετικά λογοπαίγνια στις ονομασίες των διάφορων συνεργαζόμενων σελίδων, στηρίχτηκαν σε επιθυμία των ίδιων των παιδιών να ονομάσουν έτσι την πρώτη τους εφημερίδα, εκείνη που πρωτοκυκλοφορήσαμε πριν από δύο χρόνια σε έντυπη μορφή και μάλιστα έγινε αιτία να επισκεφθεί την τάξη μας ο ίδιος ο Δήμαρχος της πόλης μας και να συζητήσει με τους μικρούς δημοσιογράφους όσα από το φύλλο της εφημερίδας τους του είχαν απευθύνει. Η επιτυχία εκείνης της εφημεριδούλας είναι λογικό να έχει εδραιώσει την επιθυμία στα παιδιά να συστήνονται έτσι ως τάξη αν και από καιρό έχουμε ξεκαθαρίσει το ζήτημα πως μόνο ως τερατάκια δεν αισθάνονται.


  2. Έχει διατυπωθεί πρόταση από τη δασκάλα της τάξης και προς τους άλλους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν στο τμήμα μας για συνεργασία και συμμετοχή τους στην όλη προσπάθεια. Πιθανότατα, λοιπόν, σύντομα να έχουμε τη χαρά να συνδεθούμε και με μερικά ακόμη blogs που θα αφορούν τα μαθήματα που δε διδάσκονται από τη δασκάλα της τάξης. Βέβαια αυτό θα εξαρτηθεί σε σημαντικό βαθμό από το αν οι συνάδελφοι έχουν και την τεχνική δυνατότητα συμμετοχής, γιατί δυστυχώς δεν επαρκεί μόνο η επιθυμία που είναι σίγουρο πως υπάρχει σε όλους.

Όπως ειπώθηκε και παραπάνω, πρόκειται για ένα εγχείρημα. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα πετύχουμε τους στόχους που θέσαμε ξεκινώντας το. Κι αν πάλι δεν τα καταφέρουμε, θα αρκεστούμε στο ότι προσπαθήσαμε.

Σίγουρα όμως δε χρειάζεται να μας διακατέχει καμία αγωνία ή άλλο παρεμφερές συναίσθημα για το πρόβλημα που αποτέλεσε το ερέθισμα αυτού του άρθρου. Όπως σας εξηγήσαμε, ήδη έχει εξασφαλιστεί η συμμετοχή όλων των παιδιών στην καινούρια δραστηριότητα, μέσα από το εργαστήριο Πληροφορικής του σχολείου. Χτες μάλιστα, είχαμε και την πρώτη μας οργανωμένη επίσκεψη στο χώρο του εργαστηρίου και κατά τη διάρκειά της δόθηκε η ευκαιρία σε όλα τα παιδιά να περιηγηθούν στα blogs της τάξης μας.

Θα μου πείτε "αρκεί αυτό"; Δε θα είναι καλύτερα αν φροντίσουμε να αποκτήσουμε πρόσβαση στο ίντερνετ και από το σπίτι; Και θα σας απαντήσω ότι μπορεί μεν να μην αρκεί η ώρα του σχολείου, πόσο μάλλον που το πρόγραμμά μας δεν περιλαμβάνει ξεχωριστή ώρα πληροφορικής, αλλά και δεν υπάρχει σημαντική αναγκαιότητα για πρόσβαση του παιδιού στο ίντερνετ και από το σπίτι του.

Θα έλεγα μάλλον πως θα πρέπει να προσέξουμε ώστε τα παιδιά να μην παρασυρθούν από τη δραστηριότητα αυτή και αναλώνουν πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και ειδικά να μη μένουν πολλές ώρες στο ίντερνετ. Θα πρέπει μάλιστα να τονίσω ότι όση ώρα τα παιδιά βρίσκονται στο ίντερνετ, θα πρέπει να είναι δίπλα τους ο γονιός. Ποτέ μόνα τους στο διαδίκτυο. Οι κίνδυνοι είναι πολλοί και τα παιδιά δεν έχουν εμπειρία και γνώσεις να τους αντιμετωπίσουν.

Επομένως, στο ερώτημα - παράπονο που διατυπώθηκε από το Μικρό μας Τερατάκι, ως δασκάλα της τάξης απαντώ πως δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεται οποιαδήποτε μορφή αδικίας ή να στενοχωριέται που δεν έχει πρόσβαση στο ίντερνετ από το σπίτι. Θα έχει τη δυνατότητα να μπαίνει κάτω από την επίβλεψη του σχολείου και όπως έγραψε και του μπαμπά, στο χώρο εργασίας του. Αρκεί και περισσεύει αυτή η δυνατότητα. Τι να πούμε κι εμείς που φτάσαμε στα τριάντα για να δούμε πρώτη φορά στη ζωή μας υπολογιστή;

Προσωπικά, και θα τα πω αυτά για να καταλάβει το Μικρό μου Τερατάκι πως καταλαβαίνω απόλυτα το παράπονο που διατύπωσε, χρειάστηκε να περιμένω πολλά χρόνια μέχρι να αποκτήσω το πρώτο μου κομπιούτερ. Γνώρισα τον κόσμο της Πληροφορικής πολλά χρόνια πριν, αρχές της δεκαετίας του '90. Μάλιστα, εκτός από το σεμινάριο που με μύησε στα μυστικά των υπολογιστών, ασχολήθηκα ιδιαίτερα και με την παιδαγωγική τους αξιοποίηση στο χώρο του σχολείου. Το "αστείο" είναι πως η εργασία πάνω στο ζήτημα αυτό, δακτυλογραφήθηκε στην παλιά γραφομηχανή του μπαμπά μου και όχι σε κομπιούτερ... Βλέπετε στην περίπτωσή μου ούτε καν ο μπαμπάς μου δεν είχε πρόσβαση στο ίντερνετ! Ούτε και υπολογιστή!

Λίγο αργότερα, το 1994 - 1995, στη διάρκεια των σπουδών μου στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο της Κύπρου, επιμορφώθηκα στην ειδική χρήση των υπολογιστών για τη διδασκαλία των μαθημάτων του σχολείου. Και πάλι όμως δεν είχα δικό μου υπολογιστή... Και υπολογιστή δεν είχε ούτε το σχολείο που εργαζόμουν. Το ίδιο σχολείο που και σήμερα βρισκόμαστε. Η αλήθεια είναι πως με στενοχωρούσε πολύ αυτή η κατάσταση. Να έχεις τις γνώσεις αλλά να μην μπορείς να τις αξιοποιήσεις λόγω τεχνικών δυσκολιών και οικονομικής στενότητας.

Κάποτε μάλιστα, εποχή 1997, έστειλα και μια σχετική επιστολή σε μια εφημερίδα. Όχι μόνο δημοσιεύτηκε αλλά οι υπεύθυνοι της εφημερίδας τη δημοσίευσαν ως άρθρο στο "σαλόνι" τους, δηλαδή στις κεντρικές τους σελίδες. Τίτλο που διάλεξαν για το άρθρο; "Η δασκάλα, ο σπασμένος καναπές και το κομπιούτερ". Χαρακτηριστικός πέρα για πέρα ως προς το περιεχόμενο της επιστολής μου, όπου περιέγραφα την αναγκαιότητα χρήσης υπολογιστών στην εκπαίδευση λίγο πριν την αυγή του 2000 αλλά και τα οικονομικά δεδομένα που δεν επέτρεπαν την απόκτησή τους. Το ευτράπελο αυτής της δημοσίευσης ήταν πως η εφημερίδα ανέφερε και το όνομά μου και το σχολείο που εργαζόμουν, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν μια σειρά τηλέφωνα ευαίσθητων ανθρώπων που είχαν όλη τη διάθεση να μου προσφέρουν επιτέλους τον υπολογιστή που τόσο επιθυμούσα! Φυσικά τους ευχαρίστησα, αλλά δε δέχθηκα την προσφορά τους. Γιατί το ζητούμενο δεν ήταν ένας υπολογιστής για το σπίτι μου, αλλά η αξιοποίηση των υπολογιστών στη δουλειά του σχολείου.

Λίγο αργότερα κατάφερα επιτέλους να αγοράσω τον πρώτο μου υπολογιστή! Πέρασε όμως και πάλι αρκετός καιρός (δύο χρόνια περίπου) μέχρι να καταφέρω να αποκτήσω και πρόσβαση στο ίντερνετ. Και πάλι θα σας πω εδώ ένα ευτράπελο... Έχει να κάνει με τις φοβίες που όλοι έχουμε για τον κόσμο του διαδικτύου και που ομολογώ ότι είχα κι εγώ πριν αποκτήσω εμπειρία στα μονοπάτια αυτού του άγνωστου κόσμου. Η μέρα και η ώρα που για πρώτη φορά συνδέθηκα στο ίντερνετ από τον προσωπικό μου υπολογιστή ήταν η ίδια μέρα και ώρα που έγινε ο μεγάλος σεισμός της Αθήνας, στις 7 Σεπτέμβρη του 1999. Τόση όμως ήταν η τρομάρα μου για τους κινδύνους του ίντερνετ, που όταν κόπηκε το ρεύμα λόγω του σεισμού, και παρά το ισχυρό ταρακούνημα του κτιρίου, εγώ χαμπάρι δεν πήρα και νόμισα πως κάποιος χάκερ μπλόκαρε το μηχάνημά μου και γι' αυτό έσβησε!!! Χρειάστηκαν τα ουρλιαχτά της γειτόνισσάς μου για να καταλάβω πως δεν ήταν χάκερ αλλά ο Εγκέλαδος που έσβησε την οθόνη!

Από τότε πέρασε αρκετός καιρός. Στο μεταξύ και εγώ έμαθα αρκετά για το ίντερνετ, φυσικά όχι όλα - κανείς δεν τα ξέρει όλα στο σημερινό κόσμο και ειδικά στο χώρο της πληροφορικής - και το σχολείο μας επιτέλους εξοπλίστηκε με κομπιούτερς. Λίγο όμως τα κτιριακά μας προβλήματα των περασμένων ετών, λίγο τα προβλήματα του εργαστηρίου που μόλις πρόσφατα κατάφερε επιτέλους να τα ξεπεράσει, λίγο και οι αναποδιές της περασμένης χρονιάς που τρέχαμε να προλάβουμε την ύλη, δεν επέτρεψαν να αξιοποιήσουμε παιδαγωγικά τις νέες τεχνολογίες.

Φέτος όμως επιτέλους καμιά δικαιολογία δεν έχουμε για να μην εντάξουμε τις χάρες της πληροφορικής στη διδασκαλία των μαθημάτων. Αντίθετα, έχουμε τις πρόσθετες απαιτήσεις των νέων βιβλίων να ικανοποιήσουμε που όπως όλοι θα έχετε διαπιστώσει, συχνά ζητούν από τους μαθητές να επισκεφθούν ιστοσελίδες στον παγκόσμιο ιστό. Φυσικά η απαίτηση απευθύνεται στο σχολείο και όχι στο γονιό. Άρα εμείς, οι εκπαιδευτικοί, είμαστε υποχρεωμένοι να βρούμε τον τρόπο να φέρουμε τα παιδιά σε επαφή με το ίντερνετ και όχι να ξεσηκώσουμε την οικογένεια να αποκτήσει ίντερνετ στο σπίτι!

Όσο για τα Μικρά Τερατάκια μου, θα ήθελα να λάβουν σοβαρά υπόψη όσα ανέφερα για τα χρόνια που χρειάστηκε να περιμένω μέχρι να καταφέρω να αποκτήσω κι εγώ τη δυνατότητα να μπαίνω στο ίντερνετ. "Τα καλά κόποις κτώνται", όπως έλεγαν οι παππούδες μας οι αρχαίοι Έλληνες. Ας μη τα ζητάνε λοιπόν όλα από τους γονείς... Υπομονή και προσπάθεια χρειάζονται για να μάθουν να εκτιμούν καλύτερα όσα αποκτούν. Κι αυτό το μάθημα είναι πολύ σπουδαιότερο από όσα μπορούν να μας προσφέρουν το κομπιούτερ και το ίντερνετ. Γιατί και πάλι οι παλαιοί με τη σοφία τους μας συμβουλεύουν:

"Η ευτυχία κάνει τέρατα και η δυστυχία ανθρώπους." (Κ. Τσάτσος)


Κι εμείς, οι γονείς και οι δάσκαλοι σας, μπορεί να ακούμε χαμογελώντας την επιθυμία σας να σας λέμε ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ, αλλά δεν έχουμε σκοπό να σας κάνουμε ΤΕΡΑΤΑ! Ανθρώπους θέλουμε να σας κάνουμε, ανθρώπους σωστούς και με το Α κεφαλαίο. Αυτός είναι ο σημαντικότερος στόχος μας. Βέβαια, μην πάρετε την παροιμία τοις μετρητοίς, δεν έχουμε καμιά πρόθεση να σας βουτήξουμε στη δυστυχία! Μεγάλα παιδιά είστε και καταλαβαίνετε το νόημά της. Θέλει να πει πως η πολλή καλοπέραση και η παροχή άφθονων υλικών αγαθών δε βοηθά στη σωστή διάπλαση του χαρακτήρα. Και ξέρετε, το έχουμε πει πολλές φορές στην τάξη μας, ότι το μεγαλύτερο όπλο μας στη ζωή είναι ο χαρακτήρας μας, ο εαυτός μας και η θέλησή μας. Ούτε τα λεφτά ούτε τα υλικά αγαθά.

Επομένως, για όλους αυτούς τους λόγους, σας ζητώ να μη μαυρίζετε την καρδούλα σας με παραπονάκια που δεν αξίζουν τον κόπο να ασχολείστε μαζί τους. Και πολύ περισσότερο μην ταλαιπωρείτε τους γονείς σας με απαιτήσεις για αγορά υπολογιστή ή σύνδεση στο ίντερνετ. Κανένας λόγος δε συντρέχει, όχι τουλάχιστον όσον αφορά τη νέα δραστηριότητα της τάξης μας. Είπα πολλά, αλλά απαραίτητα θαρρώ για να αρθούν όλες οι τυχόν παρανοήσεις γύρω από το ζήτημα που εύστοχα έθεσε το Μικρό μας Τερατάκι με το μήνυμά του.

Με όλη μου την αγάπη

Η κυρία Μαριορή




  • Για την εφημερίδα μας ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ δείτε τη συγχαρητήρια επιστολή που λάβαμε από την τότε Σχολική Σύμβουλο της περιοχής μας και η οποία με τις γνώσεις και την εμπειρία της μπόρεσε να δει βαθύτερα το σκεπτικό των παιδιών στην επιλογή αυτής της ονομασίας.

2 σχόλια:

Xrysostomos είπε...

Χμ...
Μπορει όπως λες εμείς να φτάσαμε στα 30 για αποκτήσουμε υπολογιστή, όμως όταν ήμασταν στα 10 δεν είχε κανένας συμμαθητής μας, οποτε σίγουρα δεν μας πείραζε και τόσο που δεν είχαμε!

Βέβαια, το μικρό τερατάκι που παραπονέθηκε ας μην ξεχναει ότι μπορέι να μην έχει υπολογιστή, αλλά δεν είναι και λίγο που έχει μια τέτοια δασκάλα. Μια δασκάλα που εχει στησει όλο αυτόν τον υπεροχο τερατο-χώρο, ένα χώρο που το τερατάκι μπορεί, ίσως όχι κάθε μέρα, αλλά μια στις τόσες από τη δουλειά του μπαμπά να απολαμβάνει...

Και βιβλιοθήκη, και τσατ και ... και... και...

Ευγε!
;-)

Μαριορή είπε...

Αγαπητέ Χρυσόστομε,

σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Νομίζω όμως πως ό,τι και να κάνουμε για τα παιδιά μας είναι λίγο.

Ως προς το άλλο ζήτημα που έθεσες, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Τότε κανένα παιδί δεν είχε υπολογιστή. Και σήμερα όμως τα περισσότερα παιδιά (τουλάχιστον στην τάξη μου) δεν έχουν ή δεν έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ ή δεν έχουν γρήγορη πρόσβαση, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να απολαύσουν όπως θα έπρεπε αυτό το χώρο.

Φυσικά αυτές οι δυσκολίες δεν είναι ευχάριστες για κανέναν. Όμως δεν πρέπει να αποτελέσουν και τροχοπέδη για την προσπάθεια που ξεκινήσαμε ούτε και να προκαλέσουν τραύματα στα παιδιά. Η απάντηση στο Μικρό Τερατάκι έλαβε και τα δύο αυτά δεδομένα υπόψη.

Εξάλλου, όπως αναφέρθηκε και στο κείμενο, έχουμε δυνατότητες καθημερινής πρόσβασης στο διαδίκτυο από το εργαστήριο του σχολείου μας. Σήμερα, για παράδειγμα, εκμεταλλευτήκαμε την απουσία ενός εκπαιδευτικού και περάσαμε μια ολόκληρη ώρα στο εργαστήρι Πληροφορικής.

Μην ξεχνάμε επίσης ότι τα μικρά παιδιά δεν πρέπει να μένουν μπροστά σε οθόνες για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πιστεύω επομένως ότι δεν υπάρχει ουσιαστικό πρόβλημα στα παιδιά που δεν έχουν δυνατότητα πρόσβασης από το σπίτι τους αλλά πιθανόν να δημιουργηθεί πρόβλημα με τα άλλα... Ως δασκάλα τους περισσότερο ανησυχώ γι' αυτό. Δε θέλω η προσπάθεια να γίνει μπούμερανγκ και να αναστατώσει τους γονείς.

Και πάλι ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Φιλικά
Μαριορή

Λέω:



Να γίνετε αληθινά σαν δέντρα

ωραία Μικρά Τερατάκια!