Τα Μικρά Τερατάκια τιμούν την 25η Μαρτίου

Τα Μικρά Τερατάκια τίμησαν σήμερα το μεγάλο ξεσηκωμό του Γένους, την επανάσταση του 1821.


Από τα ξημερώματα άρχισαν οι τελευταίες ετοιμασίες. Ώρα 7.30 τέσσερις λεβέντες της τάξης χτυπούσαν το κουδούνι στο σπίτι της δασκάλας. Τα σκηνικά βλέπετε... Οι καρεκλίτσες και το τραπεζάκι και όλα τα υπόλοιπα απαραίτητα για τα σκετς μας.

Λίγο αργότερα βρισκόμασταν στο σχολείο... Ως τις 8 είχε κιόλας συγκεντρωθεί όλος ο ... θίασος. Τσολιάδες, Καραγκούνες, Αμαλίες, ο Παπαφλέσσας, ο παπα - Νικόλας, ο Σολωμός και ο Δάσκαλός του ο κόμης Ντε Ρόσσι, ακόμη και ένας ... Τούρκος...

Το άγχος όλων τεράστιο... Αλλά και στα αυτιά μας η ατάκα του Παπαφλέσσα:

"Ο πανικός τέτοιες ώρες φέρνει χαλασμό."
Κουράγιο λοιπόν...

Λίγα λεπτά μετά τις 8.30 τα φώτα έσβησαν. Ένας ηπειρώτικος σκάρος πλημμύρισε την αίθουσα. Και αμέσως μετά η αυλαία άνοιξε. Όλα τα Μικρά Τερατάκια επί σκηνής. Στη μέση οι ... παπάδες. Γύρω τους τα κορίτσια μας με τις εθνικές στολές και αναμμένες λαμπάδες στα χέρια. Και μπροστά οι άντρες της τάξης ντυμένοι τσολιάδες. Εκτός βέβαια από τους δύο Ζακυνθινούς που φορούσαν φράγκικα.

Η μουσική σταμάτησε. Και το Υπερμάχω σκόρπισε ρίγη συγκίνησης φέρνοντας στο νου όλων τις τελευταίες στιγμές στην Αγιά Σοφιά.

Κι αμέσως μετά το Δημοτικό Τραγούδι για την Άλωση. Ψέλναν ζερβά και δεξιά τα κορίτσια τους πικραμένους στίχους ώσπου "φωνή τους ήρθε εξ ουρανού κι απ' αρχαγγέλου στόμα"...

Οι παπάδες χαμήλωσαν τα άγια, τα κεριά σβηστήκαν...
Κι ο Τούρκος ανέβηκε στη σκηνή σύμφωνα με το στίχο του ανώνυμου που μας άφησε ως θέλημα Θεού το τούρκεμα της πόλης.

Κι αμέσως μετά η δήλωση: "Πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα 'ναι."

Κάπως έτσι ξεκίνησε το οδοιπορικό μας στις ιστορικές μνήμες. Και συνεχίστηκε με τραγούδια της σκλαβιάς αλλά και ένα μικρό χαριτωμένο αφιέρωμα από τα μικρούλια της πρώτης που κέρδισαν δίκαια ένα ολόθερμο χειροκρότημα.



Κι έπειτα ήρθε η ώρα για τα σκετς... Τα Βαφτίσια των Σκλάβων και Η Γυναίκα της Ζάκυθος. Ο Παπαφλέσσας που ανάβει τη θρυαλλίδα της επανάστασης και ο Σολωμός που σπαράζει η καρδιά του ακούγοντας τους ήχους της επανάστασης από τη Ζάκυνθο. Ο ένας, αν και παπάς, αρπάζει το καριοφίλι και ορμάει στον κατακτητή. Ο άλλος, αν και φλέγεται η καρδιά του για λευτεριά, θα μείνει από μακριά να παρατηρεί αλλά και να γράφει τους υπέροχους στίχους του που σήμερα είναι ο εθνικός μας ύμνος. Δύσκολο να πεις ποιου το έργο στάθηκε σημαντικότερο. Σημασία έχει ο καθένας να κάνει το χρέος του με τον καλύτερο τρόπο. Και τόσο ο Παπαφλέσσας όσο και ο Σολωμός το έπραξαν στο ακέραιο.


Θλιβερή εξαίρεση η Γυναίκα της Ζάκυθος. Που μαζί με την κόρη της σπρώχνουν και λοιδορούν τις δύστυχες Μεσολογγίτισσες. Η καλοπέραση δεν τις αφήνει να δουν και να καταλάβουν τι σημαίνει σκλαβιά και πόνος. Απαραίτητο είναι να θυμόμαστε και αυτές τις εξαιρέσεις... Μάθημα είναι κι αυτό. Δίπλα στους γενναίους να βάζουμε και το φόντο των δειλών και των αδιάφορων. Για να τονίζουμε ακόμη περισσότερο την ανδρεία και το θάρρος των πρώτων.

Στα ηχογραφημένα στιγμιότυπα που ακολουθούν μπορείτε να χαρείτε και τα δύο αυτά σκετς όπως τα ερμήνευσαν σήμερα τα Μικρά Τερατάκια της τάξης μας:

Powered by eSnips.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Λέω:



Να γίνετε αληθινά σαν δέντρα

ωραία Μικρά Τερατάκια!