Είμαι ο Ζυμαρούλης. Με θυμάστε; Το μικρότερο μικρό τερατάκι, ντε;
Λοιπόν, πρέπει να σας πω ότι είμαι πολύ στενοχωρημένος. Θα έλεγα σχεδόν δυστυχισμένος...
Τόσο που μου έρχεται να βάλω τα κλάματα... Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά αλλιώς τελείως τα περίμενα και αλλιώς μου ήρθαν. Βέβαια η κυρία Μαριορή με μαλλώνει που γκρινιάζω. Και μου λέει να σκεφτώ και τα παιδάκια της Μιανμάρ και τα παιδάκια της Κίνας. Τι να πω; Έχει δίκιο... Αλλά κι εγώ ψυχούλα έχω. Και η ψυχούλα μου είναι πολύ στενοχωρημένη. Πάω να σκάσω σας λέω από τη στενοχώρια μου... Γι' αυτό και τρύπωσα εδώ να σας τα πω μήπως και καταλάβει κανείς τον πόνο μου.
Λοιπόν, ακούστε τι μου συμβαίνει. Την περασμένη βδομάδα που λέτε, έρχεται μια μέρα χαρούμενη η κυρία Μαριορή και τι μου λέει; Πως θα πηγαίνουμε στο εργαστήρι της πληροφορικής δυο φορές την εβδομάδα και θα δουλέψουμε παρέα με ένα από τα Μικρά Τερατάκια για να ολοκληρώσουμε το πρόγραμμά μας στο ίντερνετ.
Πέταξα τη σκούφια μου στον αέρα! Και για την ιδέα αλλά και για το Μικρό Τερατάκι... Δε θα σας πω όνομα, λένε πως δεν πρέπει να λέμε τα αληθινά μας ονόματα στο διαδίκτυο. Θα σας πω όμως ότι είναι ο καλύτερος φίλος μου από όλα τα Μικρά Τερατάκια. Και μη με παρεξηγήσετε... Όλα τα αγαπώ, εννοώ όλα τα Μικρά Τερατάκια. Αλλά το συγκεκριμένο το αγαπώ λίγο παραπάνω. Και θα σας πω και το γιατί.
Όταν πριν τρία χρόνια περίπου πήγα για πρώτη φορά στην τάξη τους, ρώτησα όλα τα παιδάκια ποιο με θέλει κοντά του. Να έχω κι εγώ παρεούλα και να με βοηθάνε στα μαθήματα. Όλοι όμως είχαν διπλανό και κανένα δεν ήθελε να χωρίσει από το φίλο του. Τα καταλαβαίνω, έτσι είμαι κι εγώ με τους φίλους μου... Πάνω λοιπόν που είχα απελπιστεί και ήμουν έτοιμος να φύγω, πετιέται ξαφνικά ένα χεράκι. Εδώ, μου λέει. Έλα, εδώ. Εγώ σε θέλω δίπλα μου. Είμαι κι εγώ μόνος μου και δεν έχω παρέα. Έλα, θα γίνουμε φίλοι!
Να μη σας τα πολυλογώ... Σε λίγο καιρό ήμασταν αχώριστοι. Μαζί στο μάθημα, μαζί και στην αυλή. Μαζί και στις σκανταλιές... Ε, τι φίλοι ήμασταν; Οι φίλοι τα μοιράζονται όλα!!!
Έπειτα όμως τα παιδιά μεγάλωσαν. Κι εμένα δε με ξαναπήρε η κυρία Μαριορή στο σχολείο. Ρωτούσα όμως και μάθαινα τα νέα τους και πιο πολύ του φίλου μου. Η χαρά μου ήταν μεγάλη γιατί μάθαινα πως τώρα ήταν φίλος με όλα τα παιδιά και περνούσε πολύ ωραία. Καμιά φορά μου έστελνε και ο ίδιος τα νέα του με τις ωραίες ζωγραφιές που μόνο εκείνος ξέρει να φτιάχνει. Όχι να το παινευτώ, αλλά ο φίλος μου είναι μεγάλο ταλέντο στη ζωγραφική. Και όχι μόνο στη ζωγραφική. Πάει τώρα ένας χρόνος που όλοι μείναμε με το στόμα ανοιχτό όταν είδαμε τις φωτογραφίες του. Απίθανες! Δεν έχω ξαναδεί ποτέ καλύτερες!
Όταν μάλιστα ανοίξαμε το blog, η κυρία Μαριορή έφτιαξε με τις φωτογραφίες του και βίντεο. Τι την επίσκεψη στο Αβέρωφ, τι τη γιορτή της Τετάρτης, το αποκριάτικο πάρτι, την πρόβα για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου... Όλοι καμαρώναμε που τον είχαμε κοντά μας.
Έτσι λοιπόν κατέβηκε η ιδέα στην κυρία Μαριορή, να τον παρακαλέσει να μας βοηθήσει στο εργαστήριο του σχολείου για να ολοκληρώσουμε το πρόγραμμα στο ίντερνετ. Αλλά ... λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο... ή μάλλον χωρίς την εταιρεία που μας δίνει το ίντερνετ.
Πάμε που λέτε στο εργαστήριο, προσπαθούμε να μπούμε στο ίντερνετ... Τίποτε! Ξαναπροσπαθούμε, πάλι τίποτε. Μια και δυο πήγαμε να ρωτήσουμε τι συμβαίνει. Και τότε μάθαμε πως το ίντερνετ είναι κομμένο! Και πως δεν ξέρουν πότε θα ξαναέρθει!
Και τώρα τι κάνουμε; Πέστε μου, σας παρακαλώ! Πώς θα το λύσουμε αυτό το πρόβλημα; Τα παιδιά σε ένα μήνα τελειώνουν και θα φύγουν από το σχολείο. Δεν είναι κρίμα και άδικο έτσι να μείνει στη μέση η ωραία μας προσπάθεια;
Κι εγώ; Κρίμα δεν είμαι κι εγώ; Που ήθελα να ξαναβρεθώ με το φίλο μου, τελευταία ευκαιρία πριν φύγει για πάντα και χαθούμε;
Σας παρακαλώ. Κάντε κάτι να μας βοηθήσετε. Γιατί από τη μέρα που το έμαθα είμαι πολύ στενοχωρημένος και όλο κλαίω. Θέλετε να είναι κόκκινα τα ματάκια μου από το κλάμα; Το αντέχει η καρδιά σας να με βλέπετε έτσι;
Βέβαια, η κυρία διευθύντρια μας κάλεσε στο δικό της γραφείο, να δουλέψουμε στον υπολογιστή της. Αλλά δεν είναι το ίδιο. Εμείς θέλαμε να ετοιμάσουμε με το φίλο μου το πρόγραμμα για όλα τα παιδάκια. Για όλα τα Μικρά Τερατάκια. Και να έρχονται και εκείνοι την ώρα της πληροφορικής και να μας καμαρώνουν για όσα κάνουμε. Και όχι να τα βλέπουμε μόνο εμείς!
Και είναι κρίμα και τα υπόλοιπα παιδιά. Που δε θα μπορέσουν όπως πάμε να ξαναδούν ούτε το blog ούτε το φόρουμ της τάξης. Μόνο λίγοι που έχουν ίντερνετ στο σπίτι τους θα μπορούν να μπαίνουν. Οι άλλοι;
Ελπίζω κάποιος να μας λυπηθεί και να μας βρει μια λύση. Κι εμείς, υπόσχομαι, θα κάνουμε ό,τι καλύτερο περνά από το χέρι μας για να αποδείξουμε πως αξίζαμε τη βοήθεια.
Μην αργήσετε όμως, ε; Γιατί τρέχει ο χρόνος και η χρονιά κοντεύει να τελειώσει...
Πολλά φιλάκια
Εγώ, ο Ζυμαρούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου