ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ: Ο εφιάλτης της Περσεφόνης

Χτες πήγαμε παραλία. (Πήγαμε;;;) Σήμερα; Τι κάνουμε σήμερα;

Σήμερα και αύριο και κάθε μέρα, δεν ξεχνάμε ότι η γη είναι το ένα και μοναδικό μας σπίτι.

Το υπέροχο τραγούδι "Ο εφιάλτης της Περσεφόνης", σε στίχους Νίκου Γκάτσου, μουσική Μάνου Χατζιδάκι και με τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη, έρχεται να μας ξυπνήσει για να μην ξαναδούμε εμείς τους εφιάλτες ζωντανούς που απειλούν τη ζωή πάνω στον πλανήτη μας.

Τον ήχο και το λόγο ντύνουν υπέροχα πλάνα από την αρχαία Ελευσίνα και εφιαλτικές σκηνές από τη σύγχρονη βιομηχανική περιοχή που υπάρχει τώρα πια εκεί.

Κοιμήσου Περσεφόνη;

Ή ξυπνήστε επιτέλους όλοι και κάντε ό,τι περνά από το χέρι σας για να σταματήσουμε την οικολογική καταστροφή;

Ο καθένας ας διαλέξει ελεύθερα το δρόμο που θα ακολουθήσει. Πρώτα όμως ας ακούσει τον καημό της Περσεφόνης και μετά, αν μπορεί, ας μείνει αδιάφορος...

Εγώ δεν έχω ίντερνετ...

Χριστούγεννα 2005. Στη "Σινώπης". Τότε που ακόμη

δεν είχαμε την καινούρια πτέρυγα του σχολείου μας...

Πήραμε σήμερα ένα μήνυμα από ένα Μικρό μας Τερατάκι:

"Κυρία Μαρία,εγώ δεν έχω Internet στο σπίτι μου και αυτά που σας γράφω τα γράφω απ'τη δουλειά του μπαμπά μου,που έχει Internet.Ομως θα ήθελα πάρα πάρα πολύ να είχα κι εγώ Internet στο σπίτι μου όπως τα άλλα τα παιδιά."

Δεν έχει σημασία ποιο ακριβώς Μικρό Τερατάκι το έστειλε. Είναι όμως ιδιαίτερα σημαντικό πως το ίδιο μήνυμα θα μπορούσαν να το στείλουν πολλά από τα σημερινά Μικρά Τερατάκια και ας μην είναι από τη δική μας Μικρή Τερατούπολη. Εμάς βέβαια μας απασχολεί πολύ περισσότερο το γεγονός ότι το μήνυμα προέρχεται από τα δικά μας παιδιά. Και μας απασχολεί κυρίως ως προς την προσπάθεια που έχουμε ξεκινήσει εδώ και λίγο καιρό για παρουσία της τάξης μας στο διαδίκτυο.

Γνωρίζαμε από την αρχή πως θα συναντήσουμε και αυτό το πρόβλημα. Δε θα μπορούσαν, δηλαδή, να έχουν πρόσβαση στον παγκόσμιο ιστό όλα τα παιδιά της τάξης. Άλλο γιατί δεν έχει ίντερνετ στο σπίτι και άλλο γιατί δεν έχει καθόλου κομπιούτερ. Το γεγονός αυτό μας προβλημάτισε αρκετά πριν καταλήξουμε στην απόφαση να εντάξουμε στον προγραμματισμό της φετινής χρονιάς την κατασκευή ιστοσελίδας της τάξης. Διότι θα πρέπει αυτό να το πούμε, η δημιουργία της ιστοσελίδας μας δεν έγινε τυχαία και πολύ περισσότερο δεν έγινε για να "σκοτώνουμε" την ώρα μας στο ίντερνετ. Ήδη έχει κατατεθεί στον επίσημο προγραμματισμό δραστηριοτήτων της τάξης μας και φυσικά θα ενημερώνουμε συνεχώς τα αρμόδια όργανα του σχολείου για την πορεία του εγχειρήματος.

Θέλουμε λοιπόν να διευκρινίσουμε πως το "στήσιμο" αυτού του blog ή πιο σωστά της ομάδας των blogs που στήσαμε, δεν είναι έξω από το επίσημο έργο μας αλλά ενταγμένο απόλυτα σ' αυτό. Και για το λόγο αυτό χρειάστηκε πρώτα να εξασφαλίσουμε πως δε θα βρεθεί ούτε ένα παιδάκι της τάξης που δε θα έχει τη χαρά της συμμετοχής σ' αυτή μας τη δραστηριότητα.

Φυσικά δεν είναι στο χέρι μας να ρυθμίσουμε τα της οικογένειας του κάθε μαθητή. Είναι όμως μέσα στις δυνατότητές μας να του παρέχουμε αυτή την ευκαιρία ως σχολείο. Όπως όλοι γνωρίζετε, όλοι λέγοντας εννοούμε τα μέλη του δικού μας μικρόκοσμου, δηλαδή τους μαθητές και γονείς της τάξης μας, το σχολείο μας διαθέτει εργαστήριο Πληροφορικής. Σ' αυτό το εργαστήριο θα δίδεται στα παιδιά η ευκαιρία να επισκεφτούν τους χώρους που δημιουργήσαμε στο ίντερνετ και να επωφεληθούν από τις νέες δυνατότητες που μας προσφέρουν.

Ήδη έχουμε αναφερθεί στις δυνατότητες αυτές και σε άλλα σημεία της μικρής μας "blogosfairas". Ας επαναλάβουμε μερικές απ' αυτές:

1. Υποστήριξη της διδασκαλίας των μαθημάτων με υλικό από το διαδίκτυο. (ΤΕΡΑΤΟΘΗΚΗ)


2. Γνωριμία με τον κόσμο της πληροφορικής. (ΖΥΜΑΡΟΥΛΗΣ)
   


3. Ανάπτυξη της επικοινωνίας ανάμεσα στους μαθητές της τάξης (FORUM - CHAT) αλλά και της επικοινωνίας με παιδιά άλλων σχολείων.
   


4. Προβολή των έργων των παιδιών (ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ)
   


5. Σύνδεση του σχολείου με τη ζωή - ενημέρωση για σημαντικά θέματα της επικαιρότητας που αφορούν τα παιδιά. (ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ)
   


6. Ψυχαγωγία (ΤΕΡΑΤΩΔΙΕΣ)
   


7. Καλύτερη επικοινωνία και ενημέρωση για θέματα της τάξης (ΜΙΚΡΗ ΤΕΡΑΤΟΥΠΟΛΗ)

Όλα αυτά είναι ξεχωριστά blogs που συνδέονται με την αρχική μας σελίδα και που είναι το βασικό μας blog: Τα ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ.

Θα πρέπει μάλιστα εδώ να προσθέσουμε και μερικές ακόμη σημαντικές διευκρινίσεις:

1. Η ονομασία του χώρου ως ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ και επομένως και τα σχετικά λογοπαίγνια στις ονομασίες των διάφορων συνεργαζόμενων σελίδων, στηρίχτηκαν σε επιθυμία των ίδιων των παιδιών να ονομάσουν έτσι την πρώτη τους εφημερίδα, εκείνη που πρωτοκυκλοφορήσαμε πριν από δύο χρόνια σε έντυπη μορφή και μάλιστα έγινε αιτία να επισκεφθεί την τάξη μας ο ίδιος ο Δήμαρχος της πόλης μας και να συζητήσει με τους μικρούς δημοσιογράφους όσα από το φύλλο της εφημερίδας τους του είχαν απευθύνει. Η επιτυχία εκείνης της εφημεριδούλας είναι λογικό να έχει εδραιώσει την επιθυμία στα παιδιά να συστήνονται έτσι ως τάξη αν και από καιρό έχουμε ξεκαθαρίσει το ζήτημα πως μόνο ως τερατάκια δεν αισθάνονται.



2. Έχει διατυπωθεί πρόταση από τη δασκάλα της τάξης και προς τους άλλους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν στο τμήμα μας για συνεργασία και συμμετοχή τους στην όλη προσπάθεια. Πιθανότατα, λοιπόν, σύντομα να έχουμε τη χαρά να συνδεθούμε και με μερικά ακόμη blogs που θα αφορούν τα μαθήματα που δε διδάσκονται από τη δασκάλα της τάξης. Βέβαια αυτό θα εξαρτηθεί σε σημαντικό βαθμό από το αν οι συνάδελφοι έχουν και την τεχνική δυνατότητα συμμετοχής, γιατί δυστυχώς δεν επαρκεί μόνο η επιθυμία που είναι σίγουρο πως υπάρχει σε όλους.

Όπως ειπώθηκε και παραπάνω, πρόκειται για ένα εγχείρημα. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα πετύχουμε τους στόχους που θέσαμε ξεκινώντας το. Κι αν πάλι δεν τα καταφέρουμε, θα αρκεστούμε στο ότι προσπαθήσαμε.

Σίγουρα όμως δε χρειάζεται να μας διακατέχει καμία αγωνία ή άλλο παρεμφερές συναίσθημα για το πρόβλημα που αποτέλεσε το ερέθισμα αυτού του άρθρου. Όπως σας εξηγήσαμε, ήδη έχει εξασφαλιστεί η συμμετοχή όλων των παιδιών στην καινούρια δραστηριότητα, μέσα από το εργαστήριο Πληροφορικής του σχολείου. Χτες μάλιστα, είχαμε και την πρώτη μας οργανωμένη επίσκεψη στο χώρο του εργαστηρίου και κατά τη διάρκειά της δόθηκε η ευκαιρία σε όλα τα παιδιά να περιηγηθούν στα blogs της τάξης μας.

Θα μου πείτε "αρκεί αυτό"; Δε θα είναι καλύτερα αν φροντίσουμε να αποκτήσουμε πρόσβαση στο ίντερνετ και από το σπίτι; Και θα σας απαντήσω ότι μπορεί μεν να μην αρκεί η ώρα του σχολείου, πόσο μάλλον που το πρόγραμμά μας δεν περιλαμβάνει ξεχωριστή ώρα πληροφορικής, αλλά και δεν υπάρχει σημαντική αναγκαιότητα για πρόσβαση του παιδιού στο ίντερνετ και από το σπίτι του.

Θα έλεγα μάλλον πως θα πρέπει να προσέξουμε ώστε τα παιδιά να μην παρασυρθούν από τη δραστηριότητα αυτή και αναλώνουν πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και ειδικά να μη μένουν πολλές ώρες στο ίντερνετ. Θα πρέπει μάλιστα να τονίσω ότι όση ώρα τα παιδιά βρίσκονται στο ίντερνετ, θα πρέπει να είναι δίπλα τους ο γονιός. Ποτέ μόνα τους στο διαδίκτυο. Οι κίνδυνοι είναι πολλοί και τα παιδιά δεν έχουν εμπειρία και γνώσεις να τους αντιμετωπίσουν.

Επομένως, στο ερώτημα - παράπονο που διατυπώθηκε από το Μικρό μας Τερατάκι, ως δασκάλα της τάξης απαντώ πως δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεται οποιαδήποτε μορφή αδικίας ή να στενοχωριέται που δεν έχει πρόσβαση στο ίντερνετ από το σπίτι. Θα έχει τη δυνατότητα να μπαίνει κάτω από την επίβλεψη του σχολείου και όπως έγραψε και του μπαμπά, στο χώρο εργασίας του. Αρκεί και περισσεύει αυτή η δυνατότητα. Τι να πούμε κι εμείς που φτάσαμε στα τριάντα για να δούμε πρώτη φορά στη ζωή μας υπολογιστή;

Προσωπικά, και θα τα πω αυτά για να καταλάβει το Μικρό μου Τερατάκι πως καταλαβαίνω απόλυτα το παράπονο που διατύπωσε, χρειάστηκε να περιμένω πολλά χρόνια μέχρι να αποκτήσω το πρώτο μου κομπιούτερ. Γνώρισα τον κόσμο της Πληροφορικής πολλά χρόνια πριν, αρχές της δεκαετίας του '90. Μάλιστα, εκτός από το σεμινάριο που με μύησε στα μυστικά των υπολογιστών, ασχολήθηκα ιδιαίτερα και με την παιδαγωγική τους αξιοποίηση στο χώρο του σχολείου. Το "αστείο" είναι πως η εργασία πάνω στο ζήτημα αυτό, δακτυλογραφήθηκε στην παλιά γραφομηχανή του μπαμπά μου και όχι σε κομπιούτερ... Βλέπετε στην περίπτωσή μου ούτε καν ο μπαμπάς μου δεν είχε πρόσβαση στο ίντερνετ! Ούτε και υπολογιστή!

Λίγο αργότερα, το 1994 - 1995, στη διάρκεια των σπουδών μου στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο της Κύπρου, επιμορφώθηκα στην ειδική χρήση των υπολογιστών για τη διδασκαλία των μαθημάτων του σχολείου. Και πάλι όμως δεν είχα δικό μου υπολογιστή... Και υπολογιστή δεν είχε ούτε το σχολείο που εργαζόμουν. Το ίδιο σχολείο που και σήμερα βρισκόμαστε. Η αλήθεια είναι πως με στενοχωρούσε πολύ αυτή η κατάσταση. Να έχεις τις γνώσεις αλλά να μην μπορείς να τις αξιοποιήσεις λόγω τεχνικών δυσκολιών και οικονομικής στενότητας.

Κάποτε μάλιστα, εποχή 1997, έστειλα και μια σχετική επιστολή σε μια εφημερίδα. Όχι μόνο δημοσιεύτηκε αλλά οι υπεύθυνοι της εφημερίδας τη δημοσίευσαν ως άρθρο στο "σαλόνι" τους, δηλαδή στις κεντρικές τους σελίδες. Τίτλο που διάλεξαν για το άρθρο; "Η δασκάλα, ο σπασμένος καναπές και το κομπιούτερ". Χαρακτηριστικός πέρα για πέρα ως προς το περιεχόμενο της επιστολής μου, όπου περιέγραφα την αναγκαιότητα χρήσης υπολογιστών στην εκπαίδευση λίγο πριν την αυγή του 2000 αλλά και τα οικονομικά δεδομένα που δεν επέτρεπαν την απόκτησή τους. Το ευτράπελο αυτής της δημοσίευσης ήταν πως η εφημερίδα ανέφερε και το όνομά μου και το σχολείο που εργαζόμουν, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν μια σειρά τηλέφωνα ευαίσθητων ανθρώπων που είχαν όλη τη διάθεση να μου προσφέρουν επιτέλους τον υπολογιστή που τόσο επιθυμούσα! Φυσικά τους ευχαρίστησα, αλλά δε δέχθηκα την προσφορά τους. Γιατί το ζητούμενο δεν ήταν ένας υπολογιστής για το σπίτι μου, αλλά η αξιοποίηση των υπολογιστών στη δουλειά του σχολείου.

Λίγο αργότερα κατάφερα επιτέλους να αγοράσω τον πρώτο μου υπολογιστή! Πέρασε όμως και πάλι αρκετός καιρός (δύο χρόνια περίπου) μέχρι να καταφέρω να αποκτήσω και πρόσβαση στο ίντερνετ. Και πάλι θα σας πω εδώ ένα ευτράπελο... Έχει να κάνει με τις φοβίες που όλοι έχουμε για τον κόσμο του διαδικτύου και που ομολογώ ότι είχα κι εγώ πριν αποκτήσω εμπειρία στα μονοπάτια αυτού του άγνωστου κόσμου. Η μέρα και η ώρα που για πρώτη φορά συνδέθηκα στο ίντερνετ από τον προσωπικό μου υπολογιστή ήταν η ίδια μέρα και ώρα που έγινε ο μεγάλος σεισμός της Αθήνας, στις 7 Σεπτέμβρη του 1999. Τόση όμως ήταν η τρομάρα μου για τους κινδύνους του ίντερνετ, που όταν κόπηκε το ρεύμα λόγω του σεισμού, και παρά το ισχυρό ταρακούνημα του κτιρίου, εγώ χαμπάρι δεν πήρα και νόμισα πως κάποιος χάκερ μπλόκαρε το μηχάνημά μου και γι' αυτό έσβησε!!! Χρειάστηκαν τα ουρλιαχτά της γειτόνισσάς μου για να καταλάβω πως δεν ήταν χάκερ αλλά ο Εγκέλαδος που έσβησε την οθόνη!

Από τότε πέρασε αρκετός καιρός. Στο μεταξύ και εγώ έμαθα αρκετά για το ίντερνετ, φυσικά όχι όλα - κανείς δεν τα ξέρει όλα στο σημερινό κόσμο και ειδικά στο χώρο της πληροφορικής - και το σχολείο μας επιτέλους εξοπλίστηκε με κομπιούτερς. Λίγο όμως τα κτιριακά μας προβλήματα των περασμένων ετών, λίγο τα προβλήματα του εργαστηρίου που μόλις πρόσφατα κατάφερε επιτέλους να τα ξεπεράσει, λίγο και οι αναποδιές της περασμένης χρονιάς που τρέχαμε να προλάβουμε την ύλη, δεν επέτρεψαν να αξιοποιήσουμε παιδαγωγικά τις νέες τεχνολογίες.

Φέτος όμως επιτέλους καμιά δικαιολογία δεν έχουμε για να μην εντάξουμε τις χάρες της πληροφορικής στη διδασκαλία των μαθημάτων. Αντίθετα, έχουμε τις πρόσθετες απαιτήσεις των νέων βιβλίων να ικανοποιήσουμε που όπως όλοι θα έχετε διαπιστώσει, συχνά ζητούν από τους μαθητές να επισκεφθούν ιστοσελίδες στον παγκόσμιο ιστό. Φυσικά η απαίτηση απευθύνεται στο σχολείο και όχι στο γονιό. Άρα εμείς, οι εκπαιδευτικοί, είμαστε υποχρεωμένοι να βρούμε τον τρόπο να φέρουμε τα παιδιά σε επαφή με το ίντερνετ και όχι να ξεσηκώσουμε την οικογένεια να αποκτήσει ίντερνετ στο σπίτι!

Όσο για τα Μικρά Τερατάκια μου, θα ήθελα να λάβουν σοβαρά υπόψη όσα ανέφερα για τα χρόνια που χρειάστηκε να περιμένω μέχρι να καταφέρω να αποκτήσω κι εγώ τη δυνατότητα να μπαίνω στο ίντερνετ. "Τα καλά κόποις κτώνται", όπως έλεγαν οι παππούδες μας οι αρχαίοι Έλληνες. Ας μη τα ζητάνε λοιπόν όλα από τους γονείς... Υπομονή και προσπάθεια χρειάζονται για να μάθουν να εκτιμούν καλύτερα όσα αποκτούν. Κι αυτό το μάθημα είναι πολύ σπουδαιότερο από όσα μπορούν να μας προσφέρουν το κομπιούτερ και το ίντερνετ. Γιατί και πάλι οι παλαιοί με τη σοφία τους μας συμβουλεύουν:

"Η ευτυχία κάνει τέρατα και η δυστυχία ανθρώπους." (Κ. Τσάτσος)

Κι εμείς, οι γονείς και οι δάσκαλοι σας, μπορεί να ακούμε χαμογελώντας την επιθυμία σας να σας λέμε ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ, αλλά δεν έχουμε σκοπό να σας κάνουμε ΤΕΡΑΤΑ! Ανθρώπους θέλουμε να σας κάνουμε, ανθρώπους σωστούς και με το Α κεφαλαίο. Αυτός είναι ο σημαντικότερος στόχος μας. Βέβαια, μην πάρετε την παροιμία τοις μετρητοίς, δεν έχουμε καμιά πρόθεση να σας βουτήξουμε στη δυστυχία! Μεγάλα παιδιά είστε και καταλαβαίνετε το νόημά της. Θέλει να πει πως η πολλή καλοπέραση και η παροχή άφθονων υλικών αγαθών δε βοηθά στη σωστή διάπλαση του χαρακτήρα. Και ξέρετε, το έχουμε πει πολλές φορές στην τάξη μας, ότι το μεγαλύτερο όπλο μας στη ζωή είναι ο χαρακτήρας μας, ο εαυτός μας και η θέλησή μας. Ούτε τα λεφτά ούτε τα υλικά αγαθά.

Επομένως, για όλους αυτούς τους λόγους, σας ζητώ να μη μαυρίζετε την καρδούλα σας με παραπονάκια που δεν αξίζουν τον κόπο να ασχολείστε μαζί τους. Και πολύ περισσότερο μην ταλαιπωρείτε τους γονείς σας με απαιτήσεις για αγορά υπολογιστή ή σύνδεση στο ίντερνετ. Κανένας λόγος δε συντρέχει, όχι τουλάχιστον όσον αφορά τη νέα δραστηριότητα της τάξης μας. Είπα πολλά, αλλά απαραίτητα θαρρώ για να αρθούν όλες οι τυχόν παρανοήσεις γύρω από το ζήτημα που εύστοχα έθεσε το Μικρό μας Τερατάκι με το μήνυμά του.

Με όλη μου την αγάπη

Η κυρία Μαριορή

• Για την εφημερίδα μας ΜΙΚΡΑ ΤΕΡΑΤΑΚΙΑ δείτε τη συγχαρητήρια επιστολή που λάβαμε από την τότε Σχολική Σύμβουλο της περιοχής μας και η οποία με τις γνώσεις και την εμπειρία της μπόρεσε να δει βαθύτερα το σκεπτικό των παιδιών στην επιλογή αυτής της ονομασίας.

Σήμερα πάμε παραλία!!!

Παγκόσμια ημέρα σήμερα του καθαρισμού των ακτών!

Πάρτε γαντάκια και σακούλες, πάρτε και το μαγιό σας γιατί ο καιρός είναι όμορφος και γλυκός ακόμη, και ξεκινήστε για την αγαπημένη σας παραλία.

Ήρθε ο καιρός να βάλουμε όλα τα σκουπίδια στη θέση τους! Ήρθε ο καιρός τα ίδια τα παιδιά να μας διδάξουν πως δεν επιτρέπεται να αφήνουμε σκουπίδια στις παραλίες!

Μπορείτε αν θέλετε να πάρετε μέρος και στο επίσημο ραντεβού της HELMEPA JUNIOR:

Στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Εθελοντικού Καθαρισμού Ακτών 2007, η HELMEPA σε συνεργασία με το Δήμο Βουλιαγμένης και το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας οργανώνει εθελοντικό καθαρισμό ακτής το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου στις 10:00 πμ στο Μεγάλο Καβούρι Αττικής.

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΖΗΤΑ ΒΟΗΘΕΙΑ!

Μιλάει ένα παιδί. Δεν είναι ένα Μικρό Τερατάκι. Θα μπορούσε να είναι... Γιατί αυτά που λέει, τα λέμε κι εμείς. Μόνο που δεν είναι η τελευταία φορά που τα λέμε. Θα τα λέμε συνέχεια, μέχρι να το πάρετε απόφαση!

Γιατί αυτός ο κόσμος ανήκει σε μας τα παιδιά πολύ περισσότερο από ό,τι ανήκει σε σας τους μεγάλους.

Και γιατί "εμάς μας νοιάζει"!!!

Μας νοιάζει που κάηκαν εκατομμύρια δέντρα αυτό το καλοκαίρι. Γιατί η δική μας γενιά θα ζήσει σ' αυτό τον καμένο τόπο. Η δική μας ζωή και ειδικά εδώ στην Αθήνα δε θα έχει το απαραίτητο οξυγόνο, θα πλημμυρίζει με την πρώτη βροχούλα, άδικα θα αναζητεί λίγη δροσούλα τα καλοκαίρια...

Μας νοιάζει και μας ανησυχεί πολύ όταν ακούμε τους ειδικούς να μιλάνε για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Και για τη συνεχή άνοδο της θερμοκρασίας. Φοβόμαστε ότι η δική μας γενιά θα δει πράγματα που εσείς ούτε τα φαντάζεστε πως μπορεί να συμβούν στο κλίμα της γης.

Αν όπως λέτε μας αγαπάτε περισσότερο από κάθε τι άλλο, ενώστε τις προσπάθειές σας μαζί μας. Ελάτε να σώσουμε το περιβάλλον.

Ελάτε τούτο το Σάββατο στις παραλίες! Το ξέρουμε πως δεν είναι πια καιρός για βουτιές. Είναι όμως καιρός να τις καθαρίσουμε από όλα εκείνα που αφήσαμε εκεί το καλοκαίρι. Γιατί εμάς μας νοιάζει και το επόμενο καλοκαίρι και πολλά επόμενα καλοκαίρια.

Θέλουμε κι εμείς να μπορούμε κάποτε να πηγαίνουμε στις παραλίες αυτές τα παιδιά μας! Τα εγγονάκια σας. Δε μας έμειναν δάση να τα πηγαίνουμε. Τουλάχιστον ας σώσουμε τις παραλίες!

Ελάτε μαζί μας. Το ξέρετε ότι δεν μπορούμε να πάμε μόνοι μας στην παραλία. Πάρτε από από το χέρι και πάμε μαζί.

Γιατί μας αγαπάτε... Και γι' αυτό πρέπει να πείτε κι εσείς μαζί μας:

ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ!!!

Εφούλα Χρόνια Πολλά!

Στο γλυκό μας Εφουλίνι ευχόμαστε για τη γιορτή της

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ & ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ!

"Να ζήσεις Εφούλα και χρόνια πολλά

μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά."

Παντού να σκορπίζεις το ίδιο χρυσό χαμόγελο που τώρα μας χαρίζεις και ομορφαίνεις την τάξη μας και τη ζωή μας. Και μια μέρα να σε καμαρώσουμε πρωταθλήτρια στον αγαπημένο σου υγρό στίβο! Να σε χαιρόμαστε κουκλίτσα μου και να σε χαίρονται και όλοι όσοι σε αγαπούν!

Οι συμμαθητές σου και η δασκάλα σου

Τερατάκια καλούν Μόναχο!!!

Πριν λίγους μήνες στην αυλή μας...

Λίγες μέρες πριν πήραμε το μήνυμα:

Έλλη Εδώ Μόναχο! Σας μιλάει το ξενιτεμένο Μικρό Τερατάκι. Καλή χρονιά και φιλάκια σε όλους, ιδιαίτερα στο νέο μέλος της τάξης. Στείλτε μου τα e-mail σας.

Σήμερα, στην τάξη διαβάσαμε και το e-mail της Έλλης και στέλνουμε κι εμείς τις πρώτες δικές μας απαντήσεις. Λίγες και μικρές, γιατί ο χρόνος πίεζε. Σύντομα όμως θα υπάρξει και συνέχεια.

Έλλη μου,

μου λείπεις ΠΟΛΥ!!!

Με αγάπη (πάρα πολλή αγάπη)

Η φίλη σου

Μαρία Μ.

Έλλη,

πώς τα περνάς στο καινούριο σχολείο; Εγώ με το πόδι μου είμαι μια χαρά και ελπίζω να μην ξαναπάθω τέτοιο ατύχημα.

Χαιρετίσματα στους γονείς σου και στην αδερφή σου.

Με αγάπη

Κωνσταντίνος Δ.

Γεια σου Ελλίτσα!

Τι κάνεις; Πώς τα περνάς στη Γερμανία;

Θυμάσαι τη μάγισσα Τρελέγκω;

Το σχολείο σου και ο τόπος είναι ωραία;

Το καινούριο παιδί το λένε Χριστόφορο.

Φιλιά

Η Τρελέγκω...

Έλλη,

πώς λένε τις καινούριες φίλες και τους δασκάλους σου;

Λάμπρος

Έλλη,

σου στέλνω αυτό το γράμμα γιατί μου έχεις λείψει. Η ιστορία σου είναι καταπληκτική! Αλήθεια έχεις μια ολόκληρη σοφίτα δικιά σου;

Θα ήθελα θα έρθω κι εγώ στο σπίτι σου.

Εύχομαι "Καλά να περάσεις"!

Βασίλης

Καλό χειμώνα, Έλλη!

Δήμητρα

Αύριο η συνέχεια... Σήμερα δεν τα καταφέραμε καλά, γιατί την τελευταία ώρα μας έφεραν καινούριο πίνακα και καταλαβαίνεις, Έλλη, πως έγινε η τάξη άνω κάτω. Όπως καταλαβαίνεις ότι εκείνοι που ήθελαν να σου γράψουν πολλά, δεν πρόλαβαν... Αύριο λοιπόν!

Ως τότε, πολλά πολλά φιλάκια από όλους μας!

Με όλη μου την αγάπη

Μαριορή

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Τρίτη, 11 Σεπτεμβρίου 2007

Ώρα δέκα το πρωί. Η αυλή του σχολείου πλημμυρισμένη κόσμο. Παιδιά, γονείς, δάσκαλοι. Αγιασμός. Ομιλίες. Αγκαλιές και φιλιά και "Καλή Χρονιά."

Τετάρτη, 12 Σεπτεμβρίου 2007

Πρώτη μέρα μαθημάτων. Πεντάωρο σήμερα. Και αύριο. Για να συνηθίσουμε από το καλοκαιρινό ραχάτι στο πρόγραμμα του σχολειού. Τις πρώτες ώρες τις περνάμε στην παλιά μας αίθουσα. Μαζεύουμε και συμμαζεύουμε. Τέταρτη ώρα. Μπαίνουμε στην καινούρια αίθουσα. Δίπλα ακριβώς από την παλιά. "Με το δεξί, με το δεξί!"


Ο Βασίλης ρωτά γιατί δεν πήγαμε στην άλλη, με το κομπιούτερ. Μα γιατί είμαστε το μικρότερο τμήμα του σχολείου. Πώς να πάμε σε μεγάλη αίθουσα; Μα κι εδώ καλά είναι. Καμία σχέση με τη μικρή σκοτεινή αιθουσούλα του πέρυσι.

15 Ιουνίου 2007. Με τα ενδεικτικά της Ε΄ τάξης.

Σε λίγο άλλες γκρίνιες. Για το ταβάνι. "Κυρία, κυρία, κρέμονται σοβάδες." Η αλήθεια είναι πως κρέμονταν, αλλά όχι σοβάδες. Φλούδες μόνο από τη μπογιά. Και πάλι καμία σχέση με το προπέρσινο μουχλιασμένο ταβάνι. Τότε που με δυσκολία παίρναμε αέρα από τη μυρωδιά της μούχλας και τη βαριά από την υγρασία ατμόσφαιρα. Και που τα φώτα μας δεν άναβαν βραχυκυκλωμένα από το νερό. Εδώ τα φώτα λειτουργούν μια χαρά. Και έχουμε και δυο μεγάλα παράθυρα. Άλλες γκρίνιες και γι' αυτά. Το ένα είναι σπασμένο. Αχ, αυτά τα Μικρά Τερατάκια. Τίποτε δεν τους ξεφεύγει. Ψαχουλεύουν και τα τραπέζια και τις καρέκλες. Βρίσκουν μερικά σπασμένα. Ευτυχώς έχουμε πολλά και στο τέλος όλοι παίρνουν ένα καλό και γερό τραπέζι. Μεγάλο φέτος. Να ταιριάζει με το μπόι μας. Άλλες γκρίνιες τώρα. Για τις καρέκλες. Δεν είναι όλες μεγάλες. Και δεν είναι όλες γερές. Με πονάει η πλάτη μου, ο ένας. Δε φτάνω, ο άλλος. Εγώ γρατζούνισα το χέρι μου.

Κουβαλάμε τα μπογαλάκια μας. Σε λίγο παίρνουμε και τα πρώτα βιβλία. Λίγα αλλά όμορφα. Η Φυσική ολόιδια με πέρυσι. Το πράσινο βιβλίο της θεωρίας και το πορτοκαλί των ασκήσεων. Και η Αγωγή μοιάζει σαν δυο σταγόνες νερό με το βιβλίο της Πέμπτης. Η Γεωγραφία όμως είναι ολόφρεσκη. Ακόμη δεν έχει στεγνώσει καλά καλά το μελάνι. Και έχουμε και βιβλία μουσικής. Και εικαστικών. Καινούρια κι αυτά στο ελληνικό σχολείο. Όπως καινούριο είναι και το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής αν και τα βιβλία τα είχαμε πάρει από πέρυσι.

Επιτέλους ακούγεται το κουδούνι. Αύριο πάλι.

Πέμπτη, 13 Σεπτεμβρίου 2007

Παίρνουμε και άλλα βιβλία. Τα έχουμε πια σχεδόν όλα. Απουσιάζει μόνο η Ιστορία.

Απουσιάζει όμως και η φίλη μας η Έλλη. Και θα απουσιάζει και αύριο και μεθαύριο. Μας έφυγε. Για τη Γερμανία. Από τη Στέλλα μαθαίνουμε τα νέα της. Περνάει καλά και της αρέσει το καινούριο σχολείο. Χαιρόμαστε, αλλά εμάς μας λείπει... Τι μπορούμε όμως να κάνουμε; Ή μήπως μπορούμε; Χμ...

Φέτος όμως έχουμε και έναν καινούριο φίλο. Το Χριστόφορο. Μας ήρθε από την Καλλιθέα. Και έχει κάτι γαλάζια μάτια, ίδια θάλασσες καλοκαιριάτικες. Είναι και Αεκτζής, προς μεγάλη χαρά του Γιώργου που αποφασίζει να τον αναλάβει υπό την προστασία του. Βρήκε ο Αεκτζής τη γενιά του και αναγάλλιασε η καρδιά του!

Μια και είναι αρχή και θέλουμε όλοι να βλέπουμε ο ένας τον άλλον, καθόμαστε σε σχήμα Πι. Όπου θέλει ο καθένας. Και συνήθως θέλουν τα αγόρια με τα αγόρια και τα κορίτσια με τα κορίτσια. Εκτός από λίγους. Η Μαρία κάθεται με τον κολλητό της, το Λάμπρο. Κι έτσι η Δήμητρα αναγκάζεται να καθίσει κι αυτή με αγόρι γιατί δε βρίσκει άλλη θέση. Γκρίνιες και πάλι. Και ο Λάμπρος αποφασίζει να φερθεί ιπποτικά. Αλλάζει θέση και όλα μέλι γάλα... Αμ, δε. Τώρα μας φταίει ο πίνακας. Δε βλέπουμε, δε βλέπουμε. Γυαλίζει, δε φαίνεται τίποτα. Ααααααααααα. Κουράγιο, λέω από μέσα μου. Κάθε αρχή και δύσκολη.

Σήμερα πάντως είναι όλοι χαρούμενοι παρά τις γκρίνιες. Λόγω των εκλογών το σχολείο θα μείνει κλειστό για τέσσερις μέρες.

Εβδομάδα από Τρίτη, 18/9 έως Παρασκευή, 21/9 2007

Τα προβλήματα της περασμένης βδομάδας βρίσκουν σιγά σιγά λύση. Ο κ. Διευθυντής μας εξασφαλίζει μεγάλα καρεκλάκια για όλους. Η κ. Βούλα φροντίζει να ξεκρεμάσει τους σοβάδες που κρέμονταν. Και για το τζάμι και τον πίνακα μας διαβεβαιώνουν πως σύντομα θα διορθωθούν.

Μπαίνουμε σιγά σιγά στη ρουτίνα του σχολείου. Γλώσσα, Μαθηματικά, Φυσική... Αλλά και Αγγλικά με τη μις Λούσι, Μουσική με τον κ. Νίκο, Θρησκευτικά με τον κ. Διευθυντή, Γυμναστική με την κ. Μαρία. Όλα γνωστά και συνηθισμένα. Ελπίζω όμως όχι και βαρετά. Εμένα τουλάχιστον δε μου είναι καθόλου βαρετό που θα δουλέψω με τα ίδια παιδιά και φέτος. Το αντίθετο. Νιώθω πολύ μεγάλη χαρά. Νιώθω, πώς να το πω; Σαν να είναι παιδιά μου, όχι μαθητές μου. Σαν να είμαστε οικογένεια πια και όχι απλά μια τάξη σχολείου. Γι' αυτό και μου λείπει πολύ η Έλλη και δε λέω να το πάρω απόφαση πως δεν είναι πια ανάμεσά μας. Τουλάχιστον, σκέφτομαι, περνά καλά. Αλλά, κάτι πρέπει να κάνω... Κάτι θα κάνω!

Όσο για το Χριστόφορο; Έχει πια προσαρμοστεί απόλυτα. Λες και ήταν πάντα σ' αυτό το σχολείο. Έπαιξε το ρόλο του και ο Γιώργος. Αλλά και τα άλλα παιδιά. Όλοι τον αγκάλιασαν με μεγάλη αγάπη. Εγώ λέω, πως κάτι βοήθησε και το φευγιό της Έλλης. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, που λένε. Γιατί κανένας μας δε θα ήθελε και η Έλλη μας στο καινούριο σχολείο της να είναι μόνη της και χωρίς φίλους. Κι έτσι χωρίς καν να χρειαστεί να πω τίποτε στα παιδιά, όλα έδειξαν τον καλύτερο εαυτό τους στον καινούριο συμμαθητή. Να ήξεραν πόσο με ευχαρίστησε αυτό!

Τώρα πια καθόμαστε στις γνωστές μας ομάδες.

Ομαδική εργασία στην περσινή τάξη

Στην πρώτη: Ο Χριστόφορος, ο Γιώργος φυσικά δίπλα του, και απέναντι το γνωστό δίδυμο Γιάννης και Ντίνος. Ο Ντίνος μας. Όλοι νιώθουμε περισσότερη αγάπη φέτος για το Ντίνο. Γιατί πολύ μας τρόμαξε το καλοκαίρι με το ατύχημά του. Τώρα ευτυχώς είναι πολύ καλά αλλά τα τραύματα θα κάνουν καιρό να φύγουν. Ευτυχώς όμως γλίτωσε τα χειρότερα. Υπήρξε τυχερός μέσα στην ατυχία του και σίγουρα από δω και πέρα θα είναι και πολύ πιο προσεκτικός. Ποτέ πια παιχνίδια μέσα σε οικοδομές!

Στη δεύτερη ομάδα εγκαταστάθηκαν ο Παύλος και ο Λάμπρος, ο Παναγιώτης και ο Κωνσταντίνος. Μπλέξανε όλοι οι μαθηματικο - φυσικοί της τάξης. Άντε τώρα να τους συναγωνιστούν οι άλλες ομάδες. Έχουνε και το δίδυμο της λογοτεχνίας, Παύλο και Παναγιώτη. Και το ιστορικό δαιμόνιο του Κώστα. Για την ώρα της Μουσικής όμως... ελπίζω να βάλουν μυαλό και να μην έχουμε τα ίδια τα περσινά.

Και πάμε στην ομάδα τρία. Οι τέσσερις αχώριστες. Πιο αχώριστες φέτος γιατί χάσανε την κολλητή τους. Έφη και Εύα, Στέλλα και Ιωάννα. Προσπαθούν όλες μαζί να στηρίξουν τη Στέλλα. Νομίζω ότι εκείνη στενοχωρήθηκε περισσότερο από όλους μας που έφυγε η Έλλη. Όπως και να το κάνουμε ήταν πολύ δεμένες οι δυο τους και αυτός ο χωρισμός πονάει πολύ. Λένε όμως πως ο χρόνος είναι γιατρός. Για να δούμε. Μήπως βρούμε και κανένα άλλο γιατρικό...

Παλιές στιγμές. Τάξη Δ΄. Άνοιξη 2006

Ομάδα τέταρτη. Η Δήμητρα και η Μαρία, η άλλη Μαρία και η Χριστίνα. Αθλήτριες και μπαλαρίνες και ένα κεφαλάκι μελαχρινό μέσα σε χείμαρρους ξανθούς. Αρκετές ώρες περνά στην ομάδα αυτή και η Αναστασία. Ενώ ο Βασίλης πηγαίνει στην πρώτη ομάδα. Ίσως θα πρέπει μόνιμα να το δούμε έτσι. Είναι όμως και η αίθουσα λιγάκι στενή... Θα δούμε. Ακόμη προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στα νέα μας δεδομένα.

Προσπαθούμε να θυμηθούμε και όσα μάθαμε πέρυσι που φαίνεται να τα έλιωσε ο καύσωνας. Μα να μην ξέρει κανείς το γινόμενο και το άθροισμα; Ααααααα. Και πάλι αααααααα. Τουλάχιστον παραδέχονται τίμια πως βιβλίο δεν άνοιξαν όλο το καλοκαίρι. Για να δούμε τώρα πώς θα το διορθώσουμε.

Την Πέμπτη είχαμε και την πρώτη συνάντηση με τους γονείς. Ήρθαν πολλοί. Ή μάλλον, πολλές. Γιατί μόνο μαμάδες εμφανίστηκαν. Είπαμε πολλά, γνωστά αλλά και απαραίτητα. Και τα καινούρια της έκτης. Γνωρίσαμε και τη μαμά του Χριστόφορου. Αλλά τη μαμά της Ιωάννας δεν καταφέραμε να τη δούμε πολύ. Ο Αντωνάκης σήκωσε επανάσταση και σύντομα αναγκάστηκαν να τον πάρουν και να φύγουν για το σπίτι. Αχ, αυτά τα μικρά αδερφάκια. Αλλά θα μεγαλώσει, πού θα πάει; Δε θα έρθει κι αυτός στο σχολείο;

Την Πέμπτη όμως είχαμε και τις εκλογές για το νέο μας προεδρείο. Ήδη θα τα διαβάσατε στη σχετική ανακοίνωση. Και θα είδατε και τη συγκρότηση σε σώμα. Μη λέμε πάλι τα ίδια. Η Εύα, ο Ντίνος και η Ιωάννα, βγήκαν πρώτοι σε σταυρούς προτίμησης και με τη σειρά που τους ανέφερα. Πρόεδρος όμως έγινε η Ιωάννα. Έτσι αποφάσισε το ίδιο το προεδρείο και εμάς δε μας πέφτει λόγος. Ο Ντίνος γραμματέας και η Εύα ταμίας.

Ταυτόχρονα οι δύο επόμενοι σε σταυρούς, Έφη και Γιώργος, ανέλαβαν τις ομάδες της Helmepa, τα Δελφίνια και τους Ιππόκαμπους.

Έργο των Ιππόκαμπων που έλαβε μέρος σε πανελλήνιο διαγωνισμό αφίσας.

Μ' αυτά και μ' αυτά πέρασε η βδομάδα. Και πάνω που τέλειωνε μου κατέβηκε η φαεινή ιδέα. Να ξαναβρούμε την Έλλη! Να αποκτήσουμε γέφυρα επικοινωνίας. Πέμπτη βράδυ και στήθηκα στο κομπιούτερ. Ένα blog για τα Μικρά μου Τερατάκια. Όλα τα Μικρά Τερατάκια. Και τα 19. Τι κι αν μας χώρισαν οι συνθήκες της ζωής; Εμείς θα καταφέρουμε να νικήσουμε τις αποστάσεις.

Σάββατο, 22 Σεπτεμβρίου 2009

Το blog στήθηκε. Και όχι μόνο στήθηκε μα άρχισαν κιόλας να κόβουν βόλτες εδώ μέσα τα ίδια τα Μικρά Τερατάκια αυτοπροσώπως.

Πρώτη και καλύτερη η Μαρία Μ. που με ξάφνιασε γράφοντας το πρώτο μήνυμα.

Και έπειτα ήρθε η μεγάλη συγκίνηση. Η Έλλη. Από τη Γερμανία.

Το ξενιτεμένο μας Μικρό Τερατάκι! Ο στόχος επετεύχθη. Είμαστε πάλι όλοι μαζί. Έστω και μέσα από το ίντερνετ. Είναι κι αυτό κάτι... δεν είναι;

Κυριακή, 30 Σεπτέμβρη 2007

Πότε κιόλας πέρασε ακόμη μια βδομάδα; Και πότε πέρασαν 30 ολόκληρα χρόνια από τότε που ήμουν κι εγώ μαθήτρια. Σε λίγο έχουμε την καθιερωμένη συνάντηση με τις συμμαθήτριες από το 7ο Λύκειο Θηλέων Αθηνών. Ναι, τότε τα σχολεία ήταν χωρισμένα σε Αρρένων και Θηλέων. Υπήρχαν και μεικτά σχολεία , αλλά οι γονείς μας δεν τα προτιμούσαν. Άλλα χρόνια και άλλα έθιμα. Τα σημερινά παιδιά αυτά δεν τα ξέρουν και όλο παράπονα είναι και απαιτήσεις. Δε λέω, δίκιο έχουν να ζητάνε να γίνει ακόμη καλύτερη η ζωή, στην υπερβολή όμως να μη φτάνουμε. Σήμερα λοιπόν θα μου επιτρέψετε να ανεβάσω μια φωτογραφία από τα δικά μου μαθητικά χρόνια, αυτά που λένε ότι μένουν αξέχαστα. Και πραγματικά μένουν:

Ναι, δεν είναι από το Λύκειο. Είναι από τη Σχολή Εμποροπλοιάρχων. Ένα ακόμη "σχολείο" που κάποτε σπούδασα και που πέρασα υπέροχες στιγμές με τις "συσπουδάστριές" μου. Αν θέλετε να με βρείτε στη φωτογραφία, προσέξτε στην εξωτερική γραμμή ποια έχει λάθος βήμα!!! Πάντα είχα πρόβλημα να βρω το βήμα... Όπως και αρκετά άλλα προβλήματα. Κανείς δεν είναι τέλειος και όλοι μας πρέπει να θυμόμαστε πως σαν παιδιά δεν ήμασταν πάντα οι "καλύτεροι". Να το θυμόμαστε και να είμαστε πιο ανεκτικοί στα λαθάκια που κάνουν και τα σημερινά παιδιά.

Σας φιλώ γλυκά

Η Μαριορή

ΥΓ. Είμαι περίεργη, θα θυμηθεί καμία το ραντεβού; Κι εγώ έχω πολλά χρόνια να πάω... Αλλά σήμερα είναι τα τριάντα χρόνια, νομίζω ότι επιβάλλεται!

Για το Μαράκι μας

Για το Μαράκι μας, τη μικρή μας μπαλαρίνα, που μόνο κλασική μουσική της αρέσει.

Η μουσική είναι του Tchaikovsky. Από τη Λίμνη των Κύκνων. Χορεύουν δύο ιερά τέρατα του κλασικού χορού, ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ και η Μαργκότ Φοντέιν.

Ποιος ξέρει, ίσως μια μέρα, και το δικό μας Μικρό Τερατάκι, το Μαράκι μας, να γίνει ένα τέτοιο ιερό τέρας!!! Ε, μα νομίζω πως αυτή είναι και η φυσική εξέλιξη για ένα Τερατάκι. Και όταν έχει το ωραιότερο χαμόγελο της Μικρής μας Τερατούπολης και μια καρδούλα από χρυσάφι ατόφιο, τότε είναι βέβαιο πως θα κατακτήσει και το ιερό. Αν όχι στο μπαλέτο, σίγουρα όμως στην ανθρωπιά και στην καλοσύνη. Κι αυτό νομίζω είναι το ευγενέστερο άθλημα για τον άνθρωπο. Να γίνει Άνθρωπος με το Α κεφαλαίο. Και να αποσύρεται μεγαλόκαρδα από οφίτσια και τίτλους για να δώσει τη χαρά αυτή και στους άλλους.

Μαράκι, εύχομαι η ζωή να σου ανταποδώσει απλόχερα όλη την καλοσύνη και την αγάπη που σκορπάς τριγύρω σου.

Το βιντεάκι είναι το μικρό μου δωράκι για σένα και ελπίζω να σου αρέσει.

Πολλά πολλά φιλάκια

Η δασκάλα σου

Τα Μικρά Τερατάκια τραγουδούν τη θάλασσα

2007: Παγκόσμιο έτος προστασίας των Δελφινιών.

Το 2007 έχει ανακηρυχθεί από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως «Διεθνές Έτος των Δελφινιών». Κυβερνήσεις, Διακυβερνητικοί οργανισμοί, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και εκπρόσωποι του ιδιωτικού τομέα συμμετέχουν σε μία κοινή προσπάθεια με στόχο την προστασία τους. Τα δελφίνια και οι φάλαινες είναι ζώα στενά συνδεδεμένα με την ιστορία και τον πολιτισμό μας. Η ευφυΐα τους και η ομορφιά τους αλλά και η ιδιαίτερη σχέση τους με τον άνθρωπο, προκαλούν το θαυμασμό μας. Όμως σε ένα θαλάσσιο περιβάλλον που υποβαθμίζεται, η επιβίωσή τους γίνεται ολοένα δυσκολότερη.

Η τάξη μας, έχοντας και τα δικά της Δελφινάκια, την ομάδα των κοριτσιών της Παιδικής Helmepa, ζωγράφισε με λέξεις την αγάπη της για τη θάλασσα και τα όνειρα των παιδιών για καθαρές θάλασσες και ακτές, συμμετέχοντας στις εκδηλώσεις για το έτος Δελφινιών:

Το τραγούδι της θάλασσας

Γλυκιά και άγρια θάλασσα
χάνομαι στο μαγικό βυθό σου
στ’ ατέλειωτο μπλε φως σου.

Γλυκιά αρμύρα η γεύση σου
αφήνομαι στην αγκαλιά σου
κι όσο κι αν μεγαλώνω
θα κολυμπάω κοντά σου.

Μόνο με τον ουρανό συγκρίνεσαι
και το τραγούδι σου με ταξιδεύει
σε χώρες άγνωστες μαγικές
όμορφες φανταστικές.



Τα μαλλιά της θάλασσας

Σήμερα τη θάλασσα θα επισκεφθώ.
Θα την κάνω όπως νομίζω εγώ.
Θα βάλω μια ταμπέλα εκεί ψηλά
ν’ απαγορεύει σε γονείς και σε παιδιά
να πετάνε σκουπιδάκια πολλά
στη θάλασσα που τόσο αγαπούμε
και χωρίς αυτή δεν μπορούμε.

Θα την φροντίσω, θα την καθαρίσω
και τα μαλλιά της θα χτενίσω.
Θα την κάνω όμορφη και τρανή
όπως θα το ήθελε κι αυτή.

Τα ψάρια θα ζουν ευτυχισμένα
και απόλυτα ευχαριστημένα.
Όλα θα γίνουν με πολλή χαρά

και με βοήθεια από όλα τα παιδιά..

Αυτά είναι τα όνειρα των μικρών παιδιών. Κι αυτός ο κόσμος ανήκει στα μικρά παιδιά περισσότερο από τον καθένα μας. Αυτός ο κόσμος, ο μικρός, ο μέγας, είναι το αυριανό σπίτι των παιδιών μας. Ας φροντίσουμε να τους τον παραδώσουμε φωτεινό και όμορφο όπως τον ζωγραφίζουν τα τραγούδια τους και οι επιθυμίες τους. Κι ας βοηθήσουμε όλοι για να μην ξαναδούμε εικόνες σαν τις παρακάτω:

Ας πάρουμε όλοι μέρος στην παγκόσμια προσπάθεια για τη σωτηρία των δελφινιών!

Πηγή Αφίσας
Πληροφορίες για τα Δελφίνια

Μήνυμα της Παιδικής Helmepa

Τα δελφίνια ασκούσαν πάντα μια ακαταμάχητη έλξη στους ανθρώπους, συμβολίζοντας την ελευθερία, το δυναμισμό και τη γαλήνη. Αποτελούν ένα ζωντανό θησαυρό του γαλάζιου Πλανήτη μας. Καθώς όμως έχουν ανάγκη να κολυμπούν ανενόχλητα σε καθαρές θάλασσες, η επιβίωση τους γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη από ανθρώπους που δεν τα σέβονται και αδιαφορούν για την τύχη τους.

Το Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών σε συνεργασία με τα κράτη μέρη των Συμφωνιών ASCOBANS (Συμφωνία για την προστασία των μικρών κητοειδών της Βαλτικής και της Βόρειας Θάλασσας) και ΑCCOBAMS (Συμφωνία για την προστασία των κητοειδών της Βαλτικής, της Μεσογείου και της παράκτιας ζώνης του Ατλαντικού) και τον Οργανισμό Προστασίας Φαλαινών και Δελφινιών, ανακήρυξαν το 2007 ως τη Χρονιά για την Προστασία του Δελφινιού.

Μερικές συναρπαστικές πληροφορίες από τη ζωή και συμπεριφορά των δελφινιών συνοψίζονται στη συνέχεια:

• Τα δελφίνια είναι θαλάσσια θηλαστικά τα οποία ξεκίνησαν την εξέλιξη τους στον Πλανήτη μας πριν 10 εκατομμύρια χρόνια.

• Υπάρχουν 40 είδη δελφινιών που διαφέρουν σε μέγεθος από 1,2 μέτρα έως 9,5 μέτρα και ζυγίζουν από 40 κιλά έως 10 τόνους.

• Είναι σαρκοφάγα και τρέφονται κυρίως με ψάρια και καλαμάρια και μπορούν να φτάσουν μέχρι την ηλικία των 55 ετών.

• Ζουν σε ρηχές θάλασσες κοντά στις ηπείρους και μετακινούνται σε ομάδες που αριθμούν από 20 έως αρκετές εκατοντάδες δελφίνια.

• Θεωρούνται από τα πιο έξυπνα και κοινωνικά ζώα καθώς διαθέτουν μεγάλο εγκέφαλο σε σχέση με τη σωματική τους μάζα. Όταν κοιμούνται, το μισό ημισφαίριο του εγκεφάλου τους είναι σε εγρήγορση έτσι ώστε όταν κινούνται σε επιφανειακά νερά να μπορούν να βγαίνουν από το νερό για να αναπνεύσουν.

• Αναπνέουν οξυγόνο από το φυσητήρα που βρίσκεται στο πάνω μέρος του κεφαλιού τους και μπορούν να μείνουν κάτω από το νερό από 5 λεπτά έως 1 ώρα.

• Το μικρό δελφίνι περνάει τα 3 - 6 πρώτα χρόνια της ζωής του με την μητέρα του η οποία το προστατεύει και το εκπαιδεύει. Από την πρώτη στιγμή της γέννησής του, η μητέρα φροντίζει ώστε το μικρό της να αναγνωρίζει τον δικό της προσωπικό ήχο υψηλής συχνότητας που εκπέμπει και ο οποίος είναι μοναδικός για κάθε δελφίνι. Η επιβίωση των δελφινιών απειλείται όμως από τις ακόλουθες, μεταξύ άλλων, ανθρώπινες δραστηριότητες:

• Τις καταστροφικές αλιευτικές πρακτικές, όπως τα αφρόδιχτα και τις μηχανότρατες που αποδεκατίζουν τους πληθυσμούς τους αλλά και την υπεραλίευση που μειώνει σημαντικά την επάρκεια της τροφής τους.

• Τη ρύπανση του θαλάσσιου περιβάλλοντος από επιβλαβείς και τοξικές ουσίες που καταλήγουν σε ζωτικά όργανα των δελφινιών.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΑΚΤΩΝ

Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντικού Καθαρισμού Ακτών 2007

H Ελληνική Ένωση Προστασίας Θαλάσσιου Περιβάλλοντος – HELMEPA συντονίζει κάθε χρόνο στην Ελλάδα την Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντικού Καθαρισμού Ακτών, που πραγματοποιείται το τρίτο Σάββατο του Σεπτεμβρίου. Σκοπός της Παγκόσμιας αυτής Ημέρας Εθελοντισμού είναι να μετρηθεί το επίπεδο ευαισθητοποίησης όλων μας, κατοίκων των πάνω από 80 χωρών που συμμετέχουν στην πρωτοβουλία, σχετικά με τις ακτές που χρησιμοποιούμε για την ψυχαγωγία μας.

Μετά όμως από τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα των πυρκαγιών, για τα οποία εκφράζουμε την οδύνη και αγανάκτησή μας, αλλά και τις προκηρυχθείσες εθνικές εκλογές, μεταθέτουμε την ημερομηνία των Εθελοντικών Καθαρισμών Ακτών για το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2007.

Όσοι πιστεύουν πως είναι χρέος τους να πάρουν μέρος στον καθαρισμό μίας ακτής που τους έδωσε χαρά το καλοκαίρι, ας επικοινωνήσουν με την Παιδική HELMEPA στα τηλέφωνα 210-9401364 και 210-9343088 ή με email στο helmepajunior@helmepajunior.gr. για να λάβουν περισσότερες πληροφορίες και τα ειδικά δελτία καταγραφής απορριμμάτων.

Παίρνω μέρος στον Παγκόσμιο Εθελοντικό Καθαρισμό Ακτής, επειδή:

1. τα απορρίμματα στις ακτές μας τα αφήσαμε το καλοκαίρι

2. η ρύπανση των θαλασσών επηρεάζει το κλίμα ενώ τα σκουπίδια στις ακτές υποβαθμίζουν όλους μας

3. θέλω να είμαι και εγώ ένας από τους λίγους που κάνουν τη διαφορά

4. με το παράδειγμά μου ευαισθητοποιώ τους αδιάφορους

5. ο πλανήτης μας έχει ανάγκη τέτοιας συλλογικής παγκόσμιας πρωτοβουλίας

6. οι ακτές μας είναι ο φυσικός πλούτος της πατρίδας μου, της Ελλάδας

Το Σάββατο, 29 Σεπτεμβρίου 2007, η Ελληνική Ένωση Προστασίας Θαλάσσιου Περιβάλλοντος – HELMEPA συντονίζει για 16η συνεχή χρονιά στην Ελλάδα την Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντικού Καθαρισμού Ακτών. Η ημέρα αυτή είναι παγκόσμια αφιερωμένη στην περιβαλλοντική ευαισθη-τοποίηση όλων μας όσον αφορά το βαθμό καθαριότητας των ακτών που απολαμβάνουμε το καλοκαίρι.

Η HELMEPA προσκαλεί όλους μας που αγαπάμε τη θάλασσα να συμβάλουμε στην προσπάθεια αυτή, οργανώνοντας από μόνοι μας καθαρισμό μιας αγαπημένης μας ακτής: Παιδιά και Δάσκαλοι Μέλη της Παιδικής HELMEPA, Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Σύλλογοι, Λιμεναρχεία, Λιμενικά Ταμεία, Ψαράδες, Ιδιοκτήτες Σκαφών Αναψυχής και όποιος άλλος νοιάζεται για τις θάλασσες και τις ακτές μας...

Στην πρωτοβουλία αυτή φυσικά θα συμμετάσχουν και τα Μικρά Τερατάκια, ως μέλη της HELMEPA JUNIOR αλλά και ως νέοι άνθρωποι που νοιάζονται για το περιβάλλον. Καλούμε και όλους τους φίλους μας και τους συμμαθητές μας, τους γείτονες και τους συγγενείς, να πάρουν μέρος και να βοηθήσουν την προσπάθειά μας για:

ΚΑΘΑΡΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΚΑΙ ΑΚΤΕΣ!

Τα Μικρά Τερατάκια στο Μέγαρο Μουσικής

Εμείς είμαστε. Τα Μικρά Τερατάκια. Στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών! Και δε σας λέμε τερατολογίες. Τι κάνουμε εκεί; Χμ... Θα σας το πούμε σύντομα. Όχι απόψε. Έχουμε και σχολείο αύριο...

Κι αν θέλετε να δείτε μεγαλύτερη τη φωτογραφία, κάντε πάνω της κλικ με το ποντίκι. Εμείς είμαστε στα δεξιά. Τα άλλα παιδιά, στα αριστερά, είναι μικρότερα τερατάκια, από άλλο σχολείο.

Εκλογές στην τάξη μας

Εκλογές; Στην τάξη μας; Ε, ναι! Εκλογές στην τάξη μας! Τι; Μόνο οι μεγάλοι θα κάνουν εκλογές;

Λοιπόν, ψηφίσαμε σήμερα το προεδρείο μας. Με κάθε επισημότητα. Και με αυστηρές διαδικασίες. Νικητής μεγάλος η συμμετοχή όλων. Και νικητές σε ψήφους;

1. Η Εύα, πρώτη.
2. Ο Ντίνος δεύτερος.
3. Η Ιωάννα, τρίτη.

Τους δύο επόμενους σε ψήφους, την Έφη και το Γιώργο, τους κάναμε αρχηγούς στις ομάδες της Helmepa Junior, στα Δελφίνια η Έφη, στους Ιππόκαμπους ο Γιώργος.

Τους ευχόμαστε κάθε επιτυχία στο έργο τους και υποσχόμαστε να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να τους βοηθήσουμε!

ΥΓ. Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε σε όλους μας η απόφαση της περσινής προέδρου, της Μαρίας Μ. να μην υποβάλει υποψηφιότητα γιατί, όπως δήλωσε, η δημοκρατία απαιτεί να περνούν όλοι από τα αξιώματα αυτά! Θαυμάστε ήθος και ωριμότητα από ένα δωδεκάχρονο κοριτσάκι! Μακάρι την ίδια ευαισθησία να δείχναμε κι εμείς οι μεγάλοι σε ανάλογες περιπτώσεις...

Το μεγάλο μας Τερατούργημα

Πολλά τερατουργήματα έχουμε καμωμένα. Ετούτο όμως είναι το μεγαλύτερο και σας το παρουσιάζουμε με υπερηφάνεια:

Είναι η αφίσα μας που κέρδισε το Α΄ βραβείο στον Πανελλαδικό Διαγωνισμό Ζωγραφικής της HELMEPA JUNIOR. Πατήστε εδώ για να δείτε το έργο μας και στη σελίδα της Helmepa.

Τα Μικρά Τερατάκια αυτοπροσώπως

Το μικρότερο Μικρό Τερατάκι: Ο Ζυμαρούλης!!!

Καλημέρα σας!

Εγώ είμαι ο Ζυμαρούλης! Το μικρότερο Μικρό Τερατάκι αυτής της απίθανης τερατοπαρέας που κατοικεί εδώ. Κι αν δε με αναγνωρίζουν ούτε τα άλλα Μικρά Τερατάκια με τούτη την τερατώδη εμφάνιση, είναι που έμπλεξα μαζί τους και τερατοποιήθηκα κι εγώ ήθελα δεν ήθελα. Κι αυτό δεν είναι το μόνο τερατώδες που έπαθα από τον καιρό που γνωριστήκαμε. Σημεία και Τέρατα έχουν συμβεί στη ζωή μου και στο κορμί μου από τα ... αθώα Μικρά Τερατάκια.

Και σύντομα υπόσχομαι να σας τα πω όλα με το Μι και με το Ταυ. (Έτσι λέμε εμείς στην Τερατούπολη το νι και το σίγμα! Μι και Ταυ!) Ως τότε υπομονή. Υπομονή και θα τα μάθετε όλα για μένα. Και όλα θα σας τα πω για τα Μικρά Τερατάκια!!! Μικρά... Καλέ αυτά είναι Τερατάκια όνομα και πράγμα. Να σκεφθείτε πως δεν πρόλαβαν να με γνωρίσουν και μου άνοιξαν να! μια τρύπα στην κοιλίτσα μου! Και μετά, πήραν σελοτέιπ και την έκλεισαν για να καλύψουν το τερατούργημά τους! Ναι, σας λέω. Έχουν ιδιαίτερη έφεση στη μαστροχαλαστική. Αλίμονο σε ό,τι και όποιον πέσει στα χεράκια τους.

Την ίδια τύχη είχε και η αδερφούλα μου, η Ζυμαρούλα. Και χειρότερη... Από τον καιρό που η κ. Μαριορή είχε τη φαεινή ιδέα να την προσφέρει ως βραβείο σε ένα παιχνίδι γνώσεων, αγνοείται η τύχη της. Σκέφτομαι μάλιστα, αφού η κ. Μαριορή κατάφερε με τούτο το blog να ανακαλύψει το ξενιτεμένο Μικρό Τερατάκι της τάξης, να στήσω κι εγώ ένα δικό μου blog μήπως και ξαναβρώ την αδερφούλα μου. Αν και από το νου μου περνάνε τα χειρότερα για την τύχη της...

Είναι πάντως ευκαιρία να εκμεταλλευτώ όλα τα πλεονεκτήματα της blogosfairas και να σας μαρτυράω όλα τα τερατουργήματα που γίνονται στην τάξη μας. Γιατί τόσον καιρό στόμα είχα και μιλιά δεν είχα. Αλλά αγαπάει η κ. Μαριορή τα Τερατάκια της αγαπάει και το Ζυμαρούλη. Και δεν μπορεί να μου αρνηθεί αυτή τη χάρη. Τόσα έκανα εγώ για το χατίρι της. Πού να σας τα λέω και να μη με πιστεύετε! Θα τα περάσετε για τερατολογίες αλλά δεν είναι. Ζυ- Μαρολογίες ίσως... και ας μην υπάρχει τέτοια λέξη. Εκεί θα κολλήσουμε;

Λοιπόν, τα υπόλοιπα θα τα πούμε στο δικό μου σπιτάκι, στο Ζυμαρουλόσπιτο! Και όποιος είναι πολύ τερατάκι, δεν έχει παρά να το ψάξει μόνος του. Γιατί, πού ξέρετε; ίσως και να το έχω κιόλας στήσει!!!

Η Μαριορή και τα Μικρά Τερατάκια

Καλωσορίσατε στο σπιτικό μας.

Στο σπιτικό που μένει η Μαριορή και τα 18 της Μικρά Τερατάκια!!!

Δεκαοχτώ; Μάλιστα!

Και Τερατάκια; Πάλι μάλιστα!

Αλλά προσέξτε: Μικρά!!! Ε, όχι και πολύ μικρά, για να λέμε την αλήθεια...

Και το σίγουρο είναι πως δεν είναι τέρατα. Ούτε μικρά ούτε φυσικά και μεγάλα. Είναι Τερατάκια! Όχι, δεν τα βάφτισα εγώ έτσι. Και πρέπει να σας πω ότι προσπάθησα και έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου, για να μη βγουν "Τερατάκια"! Ομολογώ πως δεν τα κατάφερα. Δεν ξέρετε τι τερατάκια είναι αυτά άμα θέλουν. Και συνήθως, το θέλουν. Και μάλιστα πολύ. Έτσι ακριβώς έγινε, και πρέπει να με πιστέψετε, κι όταν τους πρότεινα να βγάλουμε την πρώτη μας εφημερίδα. Τα έπιασε το "τερατικό" τους, και φώναζαν όλα μαζί πως θέλουν να τη βαφτίσουν:

Μικρά Τερατάκια!!!

Ίδρωσα, ξεΐδρωσα, προσπάθησα και ξαναπροσπάθησα, αλλά τίποτα. Δεν έπαιρναν από λόγια. Α, δεν ξέρετε τι τραβάω μαζί τους όταν τα πιάνει αυτό το "τερατικό". Εγώ ιδρώνω αλλά το δικό τους αυτί δεν ιδρώνει καθόλου. Κι έτσι το πήρα απόφαση και υποχώρησα. Τερατάκια θέλετε; Μάλιστα! Θα την πούμε "Τερατάκια". Την εφημερίδα, ντε...

- Όοοοοοοχιιιιιιιιιιιιιιι!

Και μικρό το γράφω... Το ΟΧΙ που μου πήρε τα αυτιά.

- "Μικρά" Τερατάκια! Έτσι θέλουμε!

Μικρά, μικρά. Και Τερατάκια; Και Τερατάκια. Τους χαλάω εγώ χατίρι; Τολμάω να τους χαλάσω; Απαπά!

Φέτος είναι ο τρίτος χρόνος που περνάω με τα Τερατάκια. Τα Μικρά! Που μόνο μικρά δεν είναι πια. Μικρά τα γνώρισα μα από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν "χρόνια και ζαμάνια" και τα Τερατάκια μου μεγάλωσαν και ψήλωσαν και μερικά με πέρασαν κιόλας στο μπόι. Για τέτοια "Τερατάκια" σας μιλώ. Που μεγάλα δεν είναι ακόμη αλλά και μικρά δε θα μπορούσε πια κανείς να τα πει. Βρίσκονται ακριβώς στο μεταίχμιο. Ανάμεσα στο παιδί και στον έφηβο. Στη μαγική ηλικία των 11 προς 12!!! Και βέβαια στην Έκτη του Δημοτικού. Έτοιμα να απλώσουνε φτερούγες (ναι, ναι, έχουν και φτερούγες, σας λέω... φτερωτά τερατάκια με τα όλα τους) να τις απλώσουν, και να φύγουν μακριά από τη ζεστή φωλιά του σχολειού μας. Και από όλους εμάς που τόσα χρόνια μάθαμε να τα θεωρούμε "παιδιά μας".

Αυτή την τελευταία χρονιά με τα "Μικρά Τερατάκια" θα φιλοξενήσει τούτο το blog. Τις στιγμές και τα κατορθώματά τους. Τις απόψεις τους και τα νέα τους. Ζωγραφιές και φωτογραφίες. Μουσικές, τραγούδια και ίσως ίσως και βίντεο... Τέλος πάντων, να περιμένετε "σημεία και τέρατα", γιατί μικρά ή μεγάλα δεν έχει σημασία, για τερατάκια πρόκειται και αυτό μην το ξεχνάτε!

Τα 18 Μικρά μου Τερατάκια. Που δεν είναι 18, αλλά 19... Δηλαδή ήταν 18 και μετά έγιναν 17 και μετά πάλι 18, γι' αυτό σας λέω πως είναι 19!!! Τι; Δεν καταλαβαίνετε; Και αναρωτιέστε τι τερατολογίες είναι αυτές; Λοιπόν, να το πω πιο απλά μπας και συνεννοηθούμε:

Εμείς ξεκινήσαμε με 18 Τερατάκια. Μικρά. Κι αυτά μετά μεγάλωσανννννν. Εντάξει ως εδώ; Και μετά, ένα από τα Τερατάκια, τα μικρά, έφυγε και πήγε μακριά. Πολύ μακριά. Στο Μόναχο της Γερμανίας. Όχι βέβαια μοναχό του. Με τη μαμά και το μπαμπά και με την αδερφούλα της έφυγαν και πήγανε στα ξένα. Γιατί έτσι έπρεπε να γίνει. Και γιατί κανείς δεν μπορεί να σταματήσει αυτά που πρέπει να γίνουν. Έφυγε λοιπόν η αγαπημένη μας και μαθαίνουμε ότι περνά καλά εκεί και χαιρόμαστε από τη μια αλλά και μας λείπει και τη νοσταλγούμε από την άλλη. Και ίσως, λέμε, τούτη η γωνίτσα στον παγκόσμιο ιστό, να μας δώσει την ευκαιρία να τη συναντήσουμε και πάλι και να ενώσουμε γέφυρες ανάμεσα Γερμανία και Ελλάδα. Να μαθαίνουμε τα νέα της και να της λέμε τα δικά μας...

Και πάνω που μείναμε 17, τσουφ και κατέφθασε ο καινούριος! Παραγγελία να τον είχαμε, δε θα ταίριαζε τόσο πολύ στην Τερατοχώρα μας! Μικρό Τερατάκι κι αυτός και μάλιστα από εκείνα που κρύβουνε μεγάλα ταλέντα.

Έτσι γίναμε πάλι 18 και να πώς είμαστε 19! Διότι όπως σας εξηγήσαμε, κρατάμε πάντα μια καρέκλα στη μικρή μας Τερατούπολη και μια μεγάλη θέση στην καρδιά μας για το ξενιτεμένο μας Μικρό Τερατάκι. Και με τούτη την πρώτη μας δημοσίευση της στέλνουμε χιλιάδες χαιρετισμούς και περιμένουμε σύντομα και τους δικούς της.

Η Μαριορή, το Μεγάλο Τερατάκι της Τάξης!

(δηλαδή, η δασκάλα)