ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Τρίτη, 11 Σεπτεμβρίου 2007

Ώρα δέκα το πρωί. Η αυλή του σχολείου πλημμυρισμένη κόσμο. Παιδιά, γονείς, δάσκαλοι. Αγιασμός. Ομιλίες. Αγκαλιές και φιλιά και "Καλή Χρονιά."

Τετάρτη, 12 Σεπτεμβρίου 2007

Πρώτη μέρα μαθημάτων. Πεντάωρο σήμερα. Και αύριο. Για να συνηθίσουμε από το καλοκαιρινό ραχάτι στο πρόγραμμα του σχολειού. Τις πρώτες ώρες τις περνάμε στην παλιά μας αίθουσα. Μαζεύουμε και συμμαζεύουμε. Τέταρτη ώρα. Μπαίνουμε στην καινούρια αίθουσα. Δίπλα ακριβώς από την παλιά. "Με το δεξί, με το δεξί!"


Ο Βασίλης ρωτά γιατί δεν πήγαμε στην άλλη, με το κομπιούτερ. Μα γιατί είμαστε το μικρότερο τμήμα του σχολείου. Πώς να πάμε σε μεγάλη αίθουσα; Μα κι εδώ καλά είναι. Καμία σχέση με τη μικρή σκοτεινή αιθουσούλα του πέρυσι.

15 Ιουνίου 2007. Με τα ενδεικτικά της Ε΄ τάξης.

Σε λίγο άλλες γκρίνιες. Για το ταβάνι. "Κυρία, κυρία, κρέμονται σοβάδες." Η αλήθεια είναι πως κρέμονταν, αλλά όχι σοβάδες. Φλούδες μόνο από τη μπογιά. Και πάλι καμία σχέση με το προπέρσινο μουχλιασμένο ταβάνι. Τότε που με δυσκολία παίρναμε αέρα από τη μυρωδιά της μούχλας και τη βαριά από την υγρασία ατμόσφαιρα. Και που τα φώτα μας δεν άναβαν βραχυκυκλωμένα από το νερό. Εδώ τα φώτα λειτουργούν μια χαρά. Και έχουμε και δυο μεγάλα παράθυρα. Άλλες γκρίνιες και γι' αυτά. Το ένα είναι σπασμένο. Αχ, αυτά τα Μικρά Τερατάκια. Τίποτε δεν τους ξεφεύγει. Ψαχουλεύουν και τα τραπέζια και τις καρέκλες. Βρίσκουν μερικά σπασμένα. Ευτυχώς έχουμε πολλά και στο τέλος όλοι παίρνουν ένα καλό και γερό τραπέζι. Μεγάλο φέτος. Να ταιριάζει με το μπόι μας. Άλλες γκρίνιες τώρα. Για τις καρέκλες. Δεν είναι όλες μεγάλες. Και δεν είναι όλες γερές. Με πονάει η πλάτη μου, ο ένας. Δε φτάνω, ο άλλος. Εγώ γρατζούνισα το χέρι μου.

Κουβαλάμε τα μπογαλάκια μας. Σε λίγο παίρνουμε και τα πρώτα βιβλία. Λίγα αλλά όμορφα. Η Φυσική ολόιδια με πέρυσι. Το πράσινο βιβλίο της θεωρίας και το πορτοκαλί των ασκήσεων. Και η Αγωγή μοιάζει σαν δυο σταγόνες νερό με το βιβλίο της Πέμπτης. Η Γεωγραφία όμως είναι ολόφρεσκη. Ακόμη δεν έχει στεγνώσει καλά καλά το μελάνι. Και έχουμε και βιβλία μουσικής. Και εικαστικών. Καινούρια κι αυτά στο ελληνικό σχολείο. Όπως καινούριο είναι και το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής αν και τα βιβλία τα είχαμε πάρει από πέρυσι.

Επιτέλους ακούγεται το κουδούνι. Αύριο πάλι.

Πέμπτη, 13 Σεπτεμβρίου 2007

Παίρνουμε και άλλα βιβλία. Τα έχουμε πια σχεδόν όλα. Απουσιάζει μόνο η Ιστορία.

Απουσιάζει όμως και η φίλη μας η Έλλη. Και θα απουσιάζει και αύριο και μεθαύριο. Μας έφυγε. Για τη Γερμανία. Από τη Στέλλα μαθαίνουμε τα νέα της. Περνάει καλά και της αρέσει το καινούριο σχολείο. Χαιρόμαστε, αλλά εμάς μας λείπει... Τι μπορούμε όμως να κάνουμε; Ή μήπως μπορούμε; Χμ...

Φέτος όμως έχουμε και έναν καινούριο φίλο. Το Χριστόφορο. Μας ήρθε από την Καλλιθέα. Και έχει κάτι γαλάζια μάτια, ίδια θάλασσες καλοκαιριάτικες. Είναι και Αεκτζής, προς μεγάλη χαρά του Γιώργου που αποφασίζει να τον αναλάβει υπό την προστασία του. Βρήκε ο Αεκτζής τη γενιά του και αναγάλλιασε η καρδιά του!

Μια και είναι αρχή και θέλουμε όλοι να βλέπουμε ο ένας τον άλλον, καθόμαστε σε σχήμα Πι. Όπου θέλει ο καθένας. Και συνήθως θέλουν τα αγόρια με τα αγόρια και τα κορίτσια με τα κορίτσια. Εκτός από λίγους. Η Μαρία κάθεται με τον κολλητό της, το Λάμπρο. Κι έτσι η Δήμητρα αναγκάζεται να καθίσει κι αυτή με αγόρι γιατί δε βρίσκει άλλη θέση. Γκρίνιες και πάλι. Και ο Λάμπρος αποφασίζει να φερθεί ιπποτικά. Αλλάζει θέση και όλα μέλι γάλα... Αμ, δε. Τώρα μας φταίει ο πίνακας. Δε βλέπουμε, δε βλέπουμε. Γυαλίζει, δε φαίνεται τίποτα. Ααααααααααα. Κουράγιο, λέω από μέσα μου. Κάθε αρχή και δύσκολη.

Σήμερα πάντως είναι όλοι χαρούμενοι παρά τις γκρίνιες. Λόγω των εκλογών το σχολείο θα μείνει κλειστό για τέσσερις μέρες.

Εβδομάδα από Τρίτη, 18/9 έως Παρασκευή, 21/9 2007

Τα προβλήματα της περασμένης βδομάδας βρίσκουν σιγά σιγά λύση. Ο κ. Διευθυντής μας εξασφαλίζει μεγάλα καρεκλάκια για όλους. Η κ. Βούλα φροντίζει να ξεκρεμάσει τους σοβάδες που κρέμονταν. Και για το τζάμι και τον πίνακα μας διαβεβαιώνουν πως σύντομα θα διορθωθούν.

Μπαίνουμε σιγά σιγά στη ρουτίνα του σχολείου. Γλώσσα, Μαθηματικά, Φυσική... Αλλά και Αγγλικά με τη μις Λούσι, Μουσική με τον κ. Νίκο, Θρησκευτικά με τον κ. Διευθυντή, Γυμναστική με την κ. Μαρία. Όλα γνωστά και συνηθισμένα. Ελπίζω όμως όχι και βαρετά. Εμένα τουλάχιστον δε μου είναι καθόλου βαρετό που θα δουλέψω με τα ίδια παιδιά και φέτος. Το αντίθετο. Νιώθω πολύ μεγάλη χαρά. Νιώθω, πώς να το πω; Σαν να είναι παιδιά μου, όχι μαθητές μου. Σαν να είμαστε οικογένεια πια και όχι απλά μια τάξη σχολείου. Γι' αυτό και μου λείπει πολύ η Έλλη και δε λέω να το πάρω απόφαση πως δεν είναι πια ανάμεσά μας. Τουλάχιστον, σκέφτομαι, περνά καλά. Αλλά, κάτι πρέπει να κάνω... Κάτι θα κάνω!

Όσο για το Χριστόφορο; Έχει πια προσαρμοστεί απόλυτα. Λες και ήταν πάντα σ' αυτό το σχολείο. Έπαιξε το ρόλο του και ο Γιώργος. Αλλά και τα άλλα παιδιά. Όλοι τον αγκάλιασαν με μεγάλη αγάπη. Εγώ λέω, πως κάτι βοήθησε και το φευγιό της Έλλης. Ουδέν κακόν αμιγές καλού, που λένε. Γιατί κανένας μας δε θα ήθελε και η Έλλη μας στο καινούριο σχολείο της να είναι μόνη της και χωρίς φίλους. Κι έτσι χωρίς καν να χρειαστεί να πω τίποτε στα παιδιά, όλα έδειξαν τον καλύτερο εαυτό τους στον καινούριο συμμαθητή. Να ήξεραν πόσο με ευχαρίστησε αυτό!

Τώρα πια καθόμαστε στις γνωστές μας ομάδες.

Ομαδική εργασία στην περσινή τάξη

Στην πρώτη: Ο Χριστόφορος, ο Γιώργος φυσικά δίπλα του, και απέναντι το γνωστό δίδυμο Γιάννης και Ντίνος. Ο Ντίνος μας. Όλοι νιώθουμε περισσότερη αγάπη φέτος για το Ντίνο. Γιατί πολύ μας τρόμαξε το καλοκαίρι με το ατύχημά του. Τώρα ευτυχώς είναι πολύ καλά αλλά τα τραύματα θα κάνουν καιρό να φύγουν. Ευτυχώς όμως γλίτωσε τα χειρότερα. Υπήρξε τυχερός μέσα στην ατυχία του και σίγουρα από δω και πέρα θα είναι και πολύ πιο προσεκτικός. Ποτέ πια παιχνίδια μέσα σε οικοδομές!

Στη δεύτερη ομάδα εγκαταστάθηκαν ο Παύλος και ο Λάμπρος, ο Παναγιώτης και ο Κωνσταντίνος. Μπλέξανε όλοι οι μαθηματικο - φυσικοί της τάξης. Άντε τώρα να τους συναγωνιστούν οι άλλες ομάδες. Έχουνε και το δίδυμο της λογοτεχνίας, Παύλο και Παναγιώτη. Και το ιστορικό δαιμόνιο του Κώστα. Για την ώρα της Μουσικής όμως... ελπίζω να βάλουν μυαλό και να μην έχουμε τα ίδια τα περσινά.

Και πάμε στην ομάδα τρία. Οι τέσσερις αχώριστες. Πιο αχώριστες φέτος γιατί χάσανε την κολλητή τους. Έφη και Εύα, Στέλλα και Ιωάννα. Προσπαθούν όλες μαζί να στηρίξουν τη Στέλλα. Νομίζω ότι εκείνη στενοχωρήθηκε περισσότερο από όλους μας που έφυγε η Έλλη. Όπως και να το κάνουμε ήταν πολύ δεμένες οι δυο τους και αυτός ο χωρισμός πονάει πολύ. Λένε όμως πως ο χρόνος είναι γιατρός. Για να δούμε. Μήπως βρούμε και κανένα άλλο γιατρικό...

Παλιές στιγμές. Τάξη Δ΄. Άνοιξη 2006

Ομάδα τέταρτη. Η Δήμητρα και η Μαρία, η άλλη Μαρία και η Χριστίνα. Αθλήτριες και μπαλαρίνες και ένα κεφαλάκι μελαχρινό μέσα σε χείμαρρους ξανθούς. Αρκετές ώρες περνά στην ομάδα αυτή και η Αναστασία. Ενώ ο Βασίλης πηγαίνει στην πρώτη ομάδα. Ίσως θα πρέπει μόνιμα να το δούμε έτσι. Είναι όμως και η αίθουσα λιγάκι στενή... Θα δούμε. Ακόμη προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στα νέα μας δεδομένα.

Προσπαθούμε να θυμηθούμε και όσα μάθαμε πέρυσι που φαίνεται να τα έλιωσε ο καύσωνας. Μα να μην ξέρει κανείς το γινόμενο και το άθροισμα; Ααααααα. Και πάλι αααααααα. Τουλάχιστον παραδέχονται τίμια πως βιβλίο δεν άνοιξαν όλο το καλοκαίρι. Για να δούμε τώρα πώς θα το διορθώσουμε.

Την Πέμπτη είχαμε και την πρώτη συνάντηση με τους γονείς. Ήρθαν πολλοί. Ή μάλλον, πολλές. Γιατί μόνο μαμάδες εμφανίστηκαν. Είπαμε πολλά, γνωστά αλλά και απαραίτητα. Και τα καινούρια της έκτης. Γνωρίσαμε και τη μαμά του Χριστόφορου. Αλλά τη μαμά της Ιωάννας δεν καταφέραμε να τη δούμε πολύ. Ο Αντωνάκης σήκωσε επανάσταση και σύντομα αναγκάστηκαν να τον πάρουν και να φύγουν για το σπίτι. Αχ, αυτά τα μικρά αδερφάκια. Αλλά θα μεγαλώσει, πού θα πάει; Δε θα έρθει κι αυτός στο σχολείο;

Την Πέμπτη όμως είχαμε και τις εκλογές για το νέο μας προεδρείο. Ήδη θα τα διαβάσατε στη σχετική ανακοίνωση. Και θα είδατε και τη συγκρότηση σε σώμα. Μη λέμε πάλι τα ίδια. Η Εύα, ο Ντίνος και η Ιωάννα, βγήκαν πρώτοι σε σταυρούς προτίμησης και με τη σειρά που τους ανέφερα. Πρόεδρος όμως έγινε η Ιωάννα. Έτσι αποφάσισε το ίδιο το προεδρείο και εμάς δε μας πέφτει λόγος. Ο Ντίνος γραμματέας και η Εύα ταμίας.

Ταυτόχρονα οι δύο επόμενοι σε σταυρούς, Έφη και Γιώργος, ανέλαβαν τις ομάδες της Helmepa, τα Δελφίνια και τους Ιππόκαμπους.

Έργο των Ιππόκαμπων που έλαβε μέρος σε πανελλήνιο διαγωνισμό αφίσας.

Μ' αυτά και μ' αυτά πέρασε η βδομάδα. Και πάνω που τέλειωνε μου κατέβηκε η φαεινή ιδέα. Να ξαναβρούμε την Έλλη! Να αποκτήσουμε γέφυρα επικοινωνίας. Πέμπτη βράδυ και στήθηκα στο κομπιούτερ. Ένα blog για τα Μικρά μου Τερατάκια. Όλα τα Μικρά Τερατάκια. Και τα 19. Τι κι αν μας χώρισαν οι συνθήκες της ζωής; Εμείς θα καταφέρουμε να νικήσουμε τις αποστάσεις.

Σάββατο, 22 Σεπτεμβρίου 2009

Το blog στήθηκε. Και όχι μόνο στήθηκε μα άρχισαν κιόλας να κόβουν βόλτες εδώ μέσα τα ίδια τα Μικρά Τερατάκια αυτοπροσώπως.

Πρώτη και καλύτερη η Μαρία Μ. που με ξάφνιασε γράφοντας το πρώτο μήνυμα.

Και έπειτα ήρθε η μεγάλη συγκίνηση. Η Έλλη. Από τη Γερμανία.

Το ξενιτεμένο μας Μικρό Τερατάκι! Ο στόχος επετεύχθη. Είμαστε πάλι όλοι μαζί. Έστω και μέσα από το ίντερνετ. Είναι κι αυτό κάτι... δεν είναι;

Κυριακή, 30 Σεπτέμβρη 2007

Πότε κιόλας πέρασε ακόμη μια βδομάδα; Και πότε πέρασαν 30 ολόκληρα χρόνια από τότε που ήμουν κι εγώ μαθήτρια. Σε λίγο έχουμε την καθιερωμένη συνάντηση με τις συμμαθήτριες από το 7ο Λύκειο Θηλέων Αθηνών. Ναι, τότε τα σχολεία ήταν χωρισμένα σε Αρρένων και Θηλέων. Υπήρχαν και μεικτά σχολεία , αλλά οι γονείς μας δεν τα προτιμούσαν. Άλλα χρόνια και άλλα έθιμα. Τα σημερινά παιδιά αυτά δεν τα ξέρουν και όλο παράπονα είναι και απαιτήσεις. Δε λέω, δίκιο έχουν να ζητάνε να γίνει ακόμη καλύτερη η ζωή, στην υπερβολή όμως να μη φτάνουμε. Σήμερα λοιπόν θα μου επιτρέψετε να ανεβάσω μια φωτογραφία από τα δικά μου μαθητικά χρόνια, αυτά που λένε ότι μένουν αξέχαστα. Και πραγματικά μένουν:

Ναι, δεν είναι από το Λύκειο. Είναι από τη Σχολή Εμποροπλοιάρχων. Ένα ακόμη "σχολείο" που κάποτε σπούδασα και που πέρασα υπέροχες στιγμές με τις "συσπουδάστριές" μου. Αν θέλετε να με βρείτε στη φωτογραφία, προσέξτε στην εξωτερική γραμμή ποια έχει λάθος βήμα!!! Πάντα είχα πρόβλημα να βρω το βήμα... Όπως και αρκετά άλλα προβλήματα. Κανείς δεν είναι τέλειος και όλοι μας πρέπει να θυμόμαστε πως σαν παιδιά δεν ήμασταν πάντα οι "καλύτεροι". Να το θυμόμαστε και να είμαστε πιο ανεκτικοί στα λαθάκια που κάνουν και τα σημερινά παιδιά.

Σας φιλώ γλυκά

Η Μαριορή

ΥΓ. Είμαι περίεργη, θα θυμηθεί καμία το ραντεβού; Κι εγώ έχω πολλά χρόνια να πάω... Αλλά σήμερα είναι τα τριάντα χρόνια, νομίζω ότι επιβάλλεται!